Mark sliep op de woensdagochtend lekker uit.
Het duurde even een paar seconden voordat hij zich realiseerde waar hij was. Hij lag in een vreemd bed, maar niet in New York. Hij geeuwde, rekte zich uit en wist weer waar hij zich bevond. Op een zolderkamer in Trenton in New Jersey. Bij LeAnn en Luke.
Mark draaide zich om en tastte naast zich. Maar de plaats waar Sanne moest liggen was leeg. Een blik op de wekker vertelde hem dat het niet zo vreemd was dat Sanne al op was. Blijkbaar had ze hem laten liggen zodat hij na de drukke dagen in New York wat bij kon slapen.

Mark trok snel een boxershort en een broek aan. Met zijn toilettas onder zijn arm, daalde hij de trap af naar de etage waar de slaapkamers en de badkamer van de familie Galloway-Reynolds gelegen waren. Een snelle check leerde dat alle kamers verlaten waren. Mark was dus de laatste die op was.

Na zijn verkwikkende douche trof hij Sanne en Luke met elk een mok koffie in de hand aan in de woonkamer. Lindsey lag in haar box en Dylan speelde met zijn gele bulldozer. LeAnn had Lindsey al naar school gebracht en was daarna doorgereden naar haar werk op het laboratorium.
Mark verontschuldigde zich dat hij wat uitgeslapen had maar Luke wuifde dat resoluut weg. Hij had vandaag zijn pappadag en moest het vandaag dus zonder zijn vrouw stellen met het oppassen en het verzorgen van de twee jongste telgen van het gezin. Hij werkte woensdag altijd thuis. Maar zonder LeAnn waren dat nooit de meest productieve uren omdat Lindsey en Dylan nu eenmaal veel van zijn tijd en aandacht vroegen.

Sanne was deze ochtend op tijd op geweest op om LeAnn te helpen met het aankleden van Shirley en met het ontbijt. Op woensdagen hoefde LeAnn alleen Shirley naar school te brengen. Dylan en Lindsey hoefden niet te worden meegenomen en bij haar ouders afgezet te worden. Dat bespaarde haar dus een ritje en het aankleden van 2 kinderen. En kostbare tijd zodat ze op woensdag altijd wat eerder op haar werk was dan op de andere dagen van de week.

Voor Luke gold dus het omgekeerde. LeAnn liet de twee jongste kinderen die niet naar school hoefden op de woensdagen altijd op bed liggen en vertrouwde hen op die dagen toe aan hun vader. Maar hij klaagde niet. Want hij vond het fijn om zijn vaderrol op zich te nemen en zijn vrouw voor één ochtend in de week wat te ontlasten.
LeAnn hield van haar werk. En ze was er ook goed in. Maar met de komst van de kinderen had ze op het laboratorium toch een stap terug moeten doen. Omdat ze parttime werkte was ze wellicht ook de promotie tot hoofd-laborante misgelopen. Maar LeAnn had voor haar gezin gekozen en daar stond ze nog steeds achter.

Nadat ook Mark zijn koffie had gehad en een licht ontbijt genuttigd had lieten ze Luke achter met de kinderen.
Sanne reed Mark in de auto rond door Trenton. Vanuit de auto bekeken ze onder andere het Trenton Thunder Baseballpark met het plaatselijke honkbalstadion; het New Jersey State House, want Trenton is immers de hoofdstad van de staat New Jersey; de Pennsylvania Bridge en het Trenton Battle Monument.

“Je kan wellicht zeggen dat het fundament voor de huidige Verenigde Staten van America hier in New Jersey is gelegd” zei Sanne.
“In deze streek is fel gevochten tijdens de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog. Ginds, ten noorden van Trenton ligt het Washington Crossing State Park. Zoals de naam al zegt verwijst dat naar de oversteek van de rivier de Delaware door de troepen van George Washington tijdens een storm op de Kerstochtend van 1776 waarbij hij de Britse troepen volledig verraste en hen een gevoelige slag toebracht. Het wordt hier als een keerpunt in de geschiedenis gezien na de vele nederlagen die het Amerikaanse leger tot dan toe geleden had. Elk jaar wordt deze slag herdacht en nagespeeld door vele in historische klederdracht gestoken figuranten.”

Ze reden verder naar het noorden en kwamen na een korte rit aan in Princeton in Mercer County.
Sanne wees naar een wit houten huis met een veranda op Mercer Street 112.

“Dit was het huis waar Albert Einstein woonde. Einstein werkte op het Institute of Advanced Study in Princeton. Een kennisinstituut dat nauw verbonden is met de plaatselijke universiteit. Hij woonde hier tot aan zijn dood in 1955. Hij overleed in een ziekenhuis in Princeton.”

De straten van Princeton waren schoon en netjes zag Mark. Het gemiddelde inkomen lag hier aanzienlijk hoger dan het landelijk gemiddelde dus het werd hier keurig onderhouden.
Princeton is een stadje met 30.000 inwoners. Vernoemd naar Willem 3 Van Oranje die ook koning van Engeland was. Prince Town werd later ingekort tot Princeton.
Sanne zei niets. Maar Mark zag aan haar opgewekte gezicht dat ze het fijn vond om hier weer op vertrouwde grond te zijn. Niet voor niets noemde Sanne haar tijd op de universiteit van Princeton ‘de mooiste tijd van haar leven’.

Toch was niet alles hetzelfde gebleven zag Sanne tot haar spijt. Het eettentje waar zij en haar vrienden en vriendinnen in de weekenden zoveel tijd hadden doorgebracht was er niet meer.
Sanne had hier vele herinneringen liggen. Rondrijdend door Princeton kwamen vele beelden bij haar naar boven. De winkelcentra in Nassau Street, Palmer Square en Harrison Street; restaurants waar ze gedineerd had; The House of Cupcakes op 34 Witherspoon Street; Chez Alice Café & Bakery op 5 Palmer Square… Hoeveel overwinningen van de Princeton Tigers hadden ze hier niet gevierd? Of pijnlijke nederlagen verwerkt met elkaar als groep? Ze had hier met haar vrienden gelachen, soms gehuild en vooral geleefd. Sanne wist waar je hier de beste koffie kon krijgen en waar ze de lekkerste donuts hadden.
Voor de lunch koos ze voor Delizioso op 205 Witherspoon Street.

Ze aten hun lunch in betrekkelijke stilte.
Sanne leek af en toe in gedachten verzonken. En Mark begreep dat wel. Sanne was weer even het jonge meisje van toen. De opstandige studente die hier bevrijd was van de -volgens haar- vaak te strenge regeltjes van haar vader. Hier had ze haar seksuele grenzen verlegd, vrienden voor het leven gemaakt. En vooral… ze maakte deel uit van een groep, precies wat ze altijd al gewild had. Hier was ze gewoon Sanne, niet het verwende meisje uit die grote dure villa. Die gouden kooi zoals Sanne en haar zus Ilse het soms noemden. Haar afkomst had ze soms ervaren als een blok aan haar been. Anderzijds was ze ook dankbaar voor de kansen om te studeren aan een van de topuniversiteiten ter wereld.
En nu ging Sanne hem de plek laten zien waar ze 4 jaar lang gewoond, gestudeerd en geleefd had… de campus van Princeton University.

Mark besefte dat het voor haar ook bijzonder moest zijn om na al die jaren weer terug te keren naar de plek die zo belangrijk geweest was in haar leven. Zou alles nog zijn zoals ze het zich herinnerde? Sanne wilde hem hier een stukje van haar verleden laten zien. Maar ze was niet meer de jonge studente van toen maar inmiddels een volwassen getrouwde vrouw. Wat als het nu tegenviel? Dat het beeld dat zij in haar hoofd had niet -of niet meer- bleek te kloppen met de werkelijkheid? Had dat opstandige meisje van vroeger de dingen bewust of onbewust niet mooier gemaakt dan de werkelijkheid? Zou dat schadelijk zijn voor het geromantiseerde beeld dat ze nog steeds in haar hoofd had? Princeton was voor Sanne een warme deken vol mooie herinneringen waaraan ze zich kon warmen. Maar zou dat beeld een deuk op kunnen lopen nu ze na al die jaren terugkeerde naar deze plek?

Ze lieten de auto staan bij Delizioso omdat Sanne er niet zeker van was of ze in de drukke Nassau Street een vrije parkeerplaats kon vinden. Het was vanaf hier maar een klein stukje lopen. Whiterspoon Street kwam precies uit bij de T-splitsing met Nassau Street, pal voor de hoofdingang van de campus van de universiteit.

Princeton University heeft een open campus. Wat betekend dat deze voor het publiek toegankelijk is.
Vanuit Nassau Street loop je zo door de met grote ijzeren hekken (die altijd open staan) uitgeruste poort door. Fitzrandolph Gate zoals deze poort heet heeft een brede middenpoort geflankeerd door 2 smallere zijpoorten. Boven de poort prijkt het logo van de universiteit. Twee adelaars lijken de ingang te bewaken op de kolommen van de main gate.
Het is traditie dat elke afgestudeerde student op graduation day in een zwarte toga met de zwarte doctoraal hoed met een kwastje door de middelste poort de universiteit verlaat en met het diploma in de hand de wijde wereld instapt. Er is een mythe dat een student die voor graduation day door het middelste gedeelte van de Fitzrandolph Gate de campus verlaat niet af zal studeren. De meeste studenten vermijden daarom de brede poort en kiezen een van de smallere zijpoorten.
Op Marks vraag of Sanne wel eens door het middendeel geglipt was antwoordde ze dat ze welswaar vele ondeugende dingen had uitgespookt tijdens haar studiejaren, maar dat je het noodlot niet onnodig moet tarten. Haar afstuderen was dan ook de enige keer dat Sanne door deze poort gelopen was. Met haar diploma al jaren op zak kon Sanne nu wel door de middelste main gate de campus betreden. Met een glimlach dacht ze terug aan al die keren dat ze hier als studente er omheen gelopen was. Flauwekul natuurlijk. Maar ja, die mythe had ook wel iets moois vond ze.

Achter de hekken van Fitzrandolph Gate lag een uitgestrekt grasveld. Grijze voetpaden leidden naar enkele gebouwen rondom dit veld. Links lag Henry House, rechts MacLean House en Stanhope Hall.
Mark keek opzij naar Sanne en hij zag een glimlach van herkenning en nostalgie op haar gezicht verschijnen.
Recht voor hen lag het hoofdgebouw van de universiteit: Nassau Hall.
Voor de hoofdingang van dit gebouw zagen ze een groepje toeristen die zich daar verzamelden voor de Orange Key Tour. Een 2 uur durende rondleiding over de campus die gegeven wordt door studenten van de universiteit. Zij vertellen je alles over de geschiedenis, architectuur en ludieke anekdotes. Je kan ook met je smartphone de Adora app downloaden die je virtueel over het campusterrein leidt. De app is gemaakt door studenten van Princeton.
Met Sanne had Mark echter geen gids nodig.

Sanne en Mark staken via het voetpad het veld over tot aan de meer dan 50 meter brede Nassau Hall. De muren waren hier en daar begroeid met klimopplanten. Het voelde vertrouwd maar ook wat vreemd om na al die jaren hier weer te lopen vond Sanne. Hoe vaak was ze tijdens haar studietijd niet dit pad afgelopen naar het centrum van Princeton? Soms alleen, vaak samen met haar vrienden en vriendinnen. Kletsend over seks, de eerstvolgende wedstrijd van de Tigers, de colleges of samen de nieuwste roddels of anekdotes uitwisselend. Talloze beelden en herinneringen schoten door haar hoofd. Het leek alsof ze hier gisteren nog geweest was.

Onder leiding van een studente in een Oranje Princeton sweater zagen ze de groep toeristen aan hun tour over de campus beginnen.
Sanne bleef staan voor de traptreden van de hoofdingang.

“Dit is het hart van de universiteit. Princeton is een van de oudste universiteiten van de V.S. Oorspronkelijk zat de universiteit in Elisabeth in New Jersey. Toen dit gebouw opgeleverd werd in 1756 werd de universiteit na 10 jaar naar dit gebouw verplaatst en kreeg het zijn huidige naam. Nassau Hall is het oudste gebouw op de campus en wordt daarom ook wel Old Nassau genoemd. Tegenwoordig zitten hier de kantoren van de administratie en de directie. De directeur wordt niet benoemd maar gekozen en draagt de titel van president. De huidige president van Princeton is Christopher Eisgruber, een oud student van deze universiteit.”

Mark zag bij de hoofdingang van Nassau Hall een trap met 2 grote bronzen tijgers. Die tijgers zijn het symbool van de universiteit maar van een latere datum dan het gebouw zelf en ze zijn dus later bij de hoofdingang geplaatst.

“De kleuren van de universiteit zijn Oranje en Zwart. Het Oranje komt uiteraard van Willem van Oranje-Nassau naar wie dit gebouw vernoemd is. Later kwam daar ook de kleur zwart bij. Ons Football Team speelde in Oranje-Zwart gestreepte shirts en kousen. Een sportjournalist vergeleek hen met tijgers. Sindsdien is de tijger het symbool van ons Football Team en ook van de universiteit. De tijger is overal op de campus terug te vinden” zei Sanne.

Sanne poseerde in een sexy pose naast een van de tijgers en Mark nam enkele foto’s van haar voor Nassau Hall.

“Ga er eens opzitten Sanne” vroeg Mark.

“Je kan ook te ver gaan” sputterde Sanne tegen.

“Kom op joh… dat is een leuk plaatje. En je bent toch een ondeugende meid?”

“Mark… Ik heb als cheerleader 4 jaar lang met hart en ziel de kleuren van deze universiteit verdedigd. Ik heb mijn keel schor geschreeuwd om onze jongens aan te moedigen… me in het zweet gewerkt om het team en het publiek op te jutten… Alles gegeven voor the Princeton Tigers… Een beetje respect is wel op zijn plaats. Ik beschouw het beklimmen van deze tijgers dan ook als een soort heiligschennis. Van mij mag je elke gast die deze tijgers beklimt ervan afslaan. Eens een Princetonian… altijd een Princetonian.”

Mark drong niet verder aan.
Hij kende Sanne en ze had ergens ook wel een punt vond hij.
Ze liepen om Nassau Hall heen terwijl Sanne verder vertelde.

“De universiteit van Princeton is verbonden aan liefst 79 Nobelprijzen. Vele beroemdheden studeerden hier. Daaronder zijn 3 voormalige presidenten van de V.S.: James Madison, Woodrow Wilson en J.F Kennedy. En staatshoofden zoals Koningin Noor van Jordanië; Paul van Zeeland van België; voormalige directeuren van zowel de CIA als de FBI zoals Allen Dulles, Robert Mueller en David Patreus. Maar ook Brooke Shields, Michelle Obama, de broers Malcom en Steve Forbes van het gelijknamige magazine en de schrijver F. Scott Fitzgerald. En CEO’s van grote bedrijven zoals Jeff Bezos van Amazon, Eric Schmidt van Google, William Clay van Ford en Meg Whitman van Ebay.”

“De meeste namen en bedrijven ken ik wel. Maar F. Scott Fitzgerald…?” vroeg Mark.

“Hij is een van de grootste Amerikaanse schrijvers. Ken je zijn meesterwerk ‘The Great Gatsby’ niet?”

“Euh… Zou dat moeten dan…?”

“Cultuurbarbaar… Ik had naar mijn vader moeten luisteren en een man van stand moeten trouwen” lachte Sanne plagend.

“Een man van stand? Zoals Olivier Bommel? Als je begrijpt wat ik bedoel…?” grapte Mark.

“Ik weet heel goed wat jij bedoelt. De beer uit de stripverhalen van Tom Poes van Marten Toonder. Ik geloof niet dat zij hier aan Princeton hebben gestudeerd.”

“Nee.. Maar wel een rode stoeipoes…” lachte Mark.

Sanne gaf hem plagend een elleboogstoot. En ze liepen lachend verder.

Aan de achterzijde van Nassau Hall lag weer een groot grasveld. Het viel Mark op dat er veel groen te vinden was op deze campus. De grasvelden lagen er keurig onderhouden bij. De grijze wandelpaden doorneden deze met strakke rechte lijnen. Hier en daar was er een weg waarop autoverkeer mogelijk was.
Clio Hall en Whig Hall lagen aan de Chapel Drive. Aan de zijde van Elm Drive lag Morrison Hall en daar tegenover East Pyne Hall. De main campus van Princeton beslaat bijna 3 vierkante kilometer. De totale campus van 10 vierkante kilometer telt meer dan 200 gebouwen. Het is een klein dorp op zich. De 8500 studenten wonen vrijwel allemaal op de campus. Voor 65.000 dollar per jaar krijg je dan colleges, boeken en kost en inwoning. De toelatingseisen zijn strenger dan die van Harvard en Yale; gemiddeld wordt slechts 4,5 procent van de aanmeldingen voor de bacheloropleiding geaccepteerd.

Sanne zocht een bankje op en ze gingen even zitten.
Maar niet voordat Sanne aan de achterzijde van het houten bankje even een struik opzijschoof. Ze zocht en keek… en vond waar ze naar op zoek was. Mark keek over haar schouder mee. Er waren kleine lettertjes in het hout gekerfd met een nagelvijl. KLS, F4L
Mark hoefde haar niet te vragen wat dit betekende: Kaitlin, LeAnn, Sanne. Friends for live.

“Het staat er nog steeds” glimlachte Sanne.
“Na al die jaren…”

Ze namen plaats op het bankje met uitzicht op de achterzijde van Nassau Hall. Mark zag een grote grijze cirkel in het grasveld met in het midden een kanon dat gedeeltelijk uit de grond stak. Wat deed dat hier op de campus?

“Dit terrein heet The Cannon Green. Ik vertelde je al dat er hier in New Jersey fel is gevochten tijdens de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog” zei Sanne.
“Ook op het terrein van de huidige campus. Aan de zuidzijde van Nassau Hall is nog altijd een kanoninslag in de muur te zien. Een andere kanonskogel vloog door een raam naar binnen. Nadat het slagveld zich verplaatste vestigde George Washington zich met zijn staf in dit gebouw. Hier ontving hij ook de felicitaties vanwege de latere overgave van de Britse troepen wat dus het einde van de oorlog betekende. Princeton was gedurende een half jaar de hoofdstad van de toenmalige V.S. Dit gebouw heeft dan ook een grote waarde in de Amerikaanse geschiedenis. Er verscheen zelfs een op Oranje papier gedrukte postzegel van 3 cent met de afbeelding van Nassau Hall als capitool.”

“Nassau Hall als voorloper van het huidige White House in Washington? Gekker moet het niet worden” zei Mark.
“Maar waarom is dat kanon ingegraven?”

“Dat is een heel ander verhaal.”

“Ik heb de tijd…”

“Oké dan… Na de strijd op het campusterrein verplaatste het slagveld zich in de richting van de universiteit van Rutgers, 17 mijl verderop in New Brunswick. Er werden 2 kanonnen vanaf hier daarheen gezonden ter verdediging van de stad tegen de Britten. Na afloop van de slag werden die kanonnen weer teruggehaald naar Princeton. Maar Rutgers university vond na de oorlog dat ze hen toebehoorden. Het kleine kanon werd door hen gestolen en teruggebracht naar Rutgers. Het grote kanon was echter veel te zwaar en moest hier worden achtergelaten. Princeton deed aangifte van diefstal en het kleine kanon moest uiteindelijk onder politie-escorte teruggebracht worden naar Princeton.
Tussen de beide universiteiten ontstond een rivaliserende strijd aan wie de kanonnen toebehoorden. Het kleine kanon werd opnieuw gestolen. Studenten van Princeton reageerden door enkele musketten te stelen bij Rutgers. Al bleek later dat het zware kanon niet echt weggehaald was maar in een groot gat gestort was en toegedekt was met modder, hier achter ons bij Whig Hall. Het werd niet duidelijk of het een streek van Rutgers was of dat studenten van Princeton het wilden verbergen voor Rutgers zodat ze het kanon niet opnieuw konden ontvreemden. Die rivaliteit uitte zich hier door het grote kanon gedeeltelijk in te graven en het gat vol te storten met beton. Puur om te voorkomen dat Rutgers het weg zou kunnen halen en om een statement te maken dat het hier in Princeton hoort. Zo nu en dan laait die oude, al meer dan 200 jaar durende vete tussen de beide universiteiten weer op en bekladden studenten van Rutgers het kanon met rode verf. Want rood is de kleur van Rutgers university. Deze vete staat ook wel bekend als the cannon war.”

“Wie vind jij wie er gelijk heeft in deze strijd?”

“En dat vraag je aan mij? Het is meer dan 200 jaar geleden. Ik ben een Princetonian en een voormalig cheerleader. Dus niet onpartijdig. Rutgers kan de boom in. Dat kanon is van ons en het blijft hier!”

“Het is duidelijk waar je hart ligt. Je bent nog steeds zo fel als een tijgerin. En je bent ook een tijgerin in bed. Een Princeton tijgertje…” grijnsde hij.

“Jij bent de love of my life Mark. Maar ik kan niet ontkennen dat ik nog steeds een Oranje-Zwart plekje in mijn hart heb.”

Mark gaf Sanne een zoen en ze vervolgen hun tocht over de campus.

Via Witherspoon Drive kwamen ze bij de Blair Arch: een poortgebouw met op de hoeken vier torens en aan beide zijden een zijvleugel. Voor de grote boogvormige poort was een grote brede trap. Blair Arch is een iconisch gebouw op de campus.
Sanne vertelde dat er onder deze boog gratis a-capella avondconcerten werden gegeven. De zogenaamde Arch Sings. Een van de vele tradities op deze universiteit. Behalve aan sport werd er ook veel aan muziek gedaan op Princeton. En er was ook een jaarlijkse braderie.

Hier en daar liepen studenten over de campus. Het was ten slotte woensdagmiddag en de colleges waren in volle gang. Mark zag Sanne naar een groepje kijken dat in de richting van Campbell Hall liep. Zij moest hier vroeger ook zo hebben rondgelopen. Wellicht samen met Kaitlin of LeAnn. Wat zou er nu door haar gedachten gaan?

Ze liepen de trappen op van Blair Arch en liepen onder de boogpoort door.
Achter de Blair Arch lag de university store waar allerlei schoolspullen verkrijgbaar waren. Toen ze terugliepen wees Sanne Mark op een gebouw met de naam Joline Hall. Dat was het gebouw waar LeAnn woonde tijdens haar studie aan Princeton. Het was een van de gebouwen die tot Mathey College behoorden. Daartegenover in de noordwesthoek van de campus lag Rockefeller College. De plek waar Sanne en Kaitlin gewoond en gestudeerd hadden. Samen met 500 andere studenten.

De Rockefeller Tower toornde hoog boven alles uit.
Behalve collegezalen en studentenkamers waren hier ook computerlokalen, een bibliotheek, een fietsenmaker, een klein theater, een wasserette, een keuken, een loungeroom en eetzalen te vinden. Het nabijgelegen Alexander Hall had zelfs een concertzaal. De campus had elders ook een Fitness en Wellness Center.
Bij Holder Hall wees Sanne Mark het raam van haar oude studentenkamer aan op de eerste etage. De kamer van Kaitlin lag iets verderop. Sanne had het geluk dat ze een eigen kamer had. Afhankelijk van de indeling van de gebouwen waren er kamers voor 1, 2 of 4 personen. Sannes ex-vriendje op Princeton, Rick Tayler zat op Forbes College en deelde daar een kamer met een andere student. Vandaar dat ze meestal seks hadden op Sannes kamer hier op Rocky. Maar ook op vele andere plaatsten op de campus want Sanne had een turbulente tijd gehad op Princeton. Het deed haar zichtbaar wat dat ze na jaren weer terug was op deze plek.

“Het was een mooie tijd. Ik zou hem zo weer over willen doen” mijmerde ze.

“Dit is geen verkeerde omgeving om te wonen” zei Mark.

“Je zou hier zo een Harry Potter film op kunnen nemen met die mooie oude historische gebouwen.”

Sanne lachte.

“Princeton komt voor in films en in tv series. Ken je de film A Beautiful Mind met Russel Crowe en Jennifer Connelly? Die is voor een groot gedeelte opgenomen rondom New York en hier op de campus van Princeton. Met name hier op Rocky, maar ook bij Blair Arch en op the Cannon Green. Crowe speelt daarin de rol van John Nash, een briljante wiskundige die hier op Princeton studeerde. Nash kreeg voor zijn werk aan deze universiteit de Nobelprijs voor Economie. Helaas kreeg hij op latere leeftijd last van psychoses waarvoor hij opgenomen moest worden in een kliniek. Hij herstelde daarvan, maar hij werd helaas nooit meer helemaal de oude. Hij en zijn vrouw kwamen op hogere leeftijd op een tragische manier om het leven tijdens een auto-ongeval.”

Holder Hall had prachtige galerijen met overdekte gewelven zag Mark. Zo liepen ze op de plek waar ook Russel Crowe gelopen had.
Sanne genoot ervan om weer even ‘thuis’ te zijn op Rockefeller College. Door studenten liefkozend ‘Rocky’ genoemd. Behalve studeren had ze hier vaak seks gehad, maar ook leuke feesten. Op Princeton zijn vele studentenverenigingen. De zogenaamde Eating Clubs. Deze organiseren Houseparty’s en Lawnparty’s met live bands.

Sanne vertelde Mark over Dean’s Date, de dinsdag aan het einde van elk semester waarop alle studenten het schriftelijke werk ingeleverd moeten hebben. Maar ook over de Cane Spree; een evenement waarbij leerlingen van het eerste en het tweede jaar met elkaar worstelen om een wandelstok te bemachtigen. Dit komt voort uit de traditie dat het eerstejaars leerlingen vroeger verboden was om een wandelstok te dragen.
Hier op Rockefeller College lag een belangrijk deel van Sannes verleden. Mark vond het leuk om dat te zien en mee te maken. Om dat samen met zijn vrouw te kunnen delen.
Zijn eigen verleden was helaas een stuk saaier. Na de basisschool en de LTS had hij de MTS, de middelbare technische school gevolgd en daarna was hij gaan werken in de techniek.

Naast Rockefeller College lag een kerk waar veel leerlingen maar ook inwoners van Princeton gebruik van maakten. De kerk was ook via Nassau Street te bereiken.
Ze liepen via het Richardson Auditorium een stuk terug langs the Cannon Green en East Pyne Hall naar de Firestone Library. Deze bibliotheek heeft 6 etages en is daarmee de grootste van totaal 8 bibliotheken op de campus. De Firestone Library is een markant gebouw met een toren en het maakt deel uit van de Orange Key tour. De bibliotheek heeft vele studieplekken en Sanne had hier naar eigen zeggen vaak zitten blokken. Maar het verbaasde Mark niet dat ze hier ook stiekem seks had gehad en daarbij een keer bijna betrapt was.

De universiteits Kapel lag aan de overzijde van de weg en even verderop lagen naast het muziekgebouw de Prospect Gardens, mooie bloementuinen met fraaie zithoekjes waar je op een zomerse dag heerlijk kon vertoeven. Maar ook op het nabijgelegen Poe Field, een groot grasveld kon je heerlijk relaxen of actief bezig zijn.

Sanne liet Mark ook the Coffee Club zien. Een koffietentje op de campus dat volledig gerund wordt door studenten. Het had een betegelde stenen vloer en een halfronde gezellige bar van hout. Langs de wand stonden enkele tafeltjes met stoelen.
Ze namen van de gelegenheid gebruik om daar even een koffie te nuttigen. Sanne praatte wat met Chloë en Joe die samen achter de bar stonden. Chloë zat in haar eindexamenjaar en studeerde aan New College West. Ze droeg een grijze sweather met de naam en het logo van de universiteit en daaronder een nette zwarte legging met witte Nikes. Joe was een eerstejaars van Butler. Hij droeg een donkergroen T-shirt zonder opdruk en een Denim spijkerbroek. Joe was niet erg spraakzaam. Hij wist nog niet goed wat hij later wilde worden na zijn studie op Princeton. De goedlachse Chloë kletste echter voor twee. Haar donkerbruine krullen vielen tot op haar schouders. Ze studeerde economie en wilde daar ook haar beroep van maken.
Toen Chloë vroeg wat Sanne voor werk deed en hoorde dat zij hier op Princeton gestudeerd had wilde ze weten op welk college zij gestudeerd had.

“Ik kom van Rocky” zei Sanne bescheiden.

“Ah, een vriendin van mij studeert daar ook. Ze hebben daar een mooie eetzaal. Ik eet er ook wel eens.”
“Kom jij ook van Princeton?” vroeg Chloë aan Mark.

“Nee. Ik heb geen universitaire opleiding genoten. Ik zit in de techniek. Maar mijn vrouw was hier cheerleader” zei Mark trots.

Mark zag Sanne hem fronsend aankijken met een blik van… was dat nu nodig? Het deed inderdaad niet ter zake maar Mark wist dat de bescheiden Sanne zichzelf niet op de voorgrond wilde plaatsen en dat ze zich ergerde aan dit soort dingen. Met een grijns dronk hij van zijn koffie. Het bleef leuk om die roodharige stoeipoes zo nu en dan even te plagen.

“Oh echt? Cool!” zei Chloë bewonderend.
“Hoor je dat Joe? Zij is hier cheerleader geweest!”

Chloë wilde ook graag cheerleader worden maar ze was helaas niet goed genoeg om de selectie te doorstaan. Andere meiden waren beter dan haar dus ze viel af. Ze hield wel van sport en ze deed actief aan crosscountry en basketbal.
Joe was meer geïnteresseerd in Sannes borsten al probeerde hij dat zo goed mogelijk te verbergen. Mark zag het echter wel. Joes ogen trokken regelmatig in de richting van Sannes boezem. Ook als daar geen enkele aanleiding voor was. Maar ook hier genoot Mark stilletjes van. Joe was heus de eerste en de laatste niet die zijn beeldschone Sanne zo stiekem begluurde. Die bewonderende en soms wat jaloerse blikken gaven hem een trots gevoel en het besef dat hij met Sanne Goud in handen had.
Sanne moest het ook gemerkt hebben. Maar zoals altijd deed ze alsof ze niets in de gaten had. Mannen negeren die iets te opzichtig naar haar keken was een tweede natuur van haar geworden. Helaas voor Joe zat hij een aantal jaren te laat op Princeton. Als hij samen met haar gestudeerd had in haar jonge jaren had hij wel kans gemaakt op een intiem samenzijn. Maar de tijd van flirten en one night stands met jongens die Sanne wel leuk of aantrekkelijk vond lag al een tijd achter haar.

Joe sprak niet veel en zijn ogen vertelden meer dan zijn mond. Chloë voelde meer een band met Sanne omdat zij ook aan Princeton gestudeerd had. De beide dames wisselden wat ervaringen uit over hoe het in hun tijd en in die van de ander aan toe ging. Over het leven op de campus van toen en nu. Sanne kwam tot de conclusie dat het studentenleven in de afgelopen jaren weinig veranderd was. Over haar stormachtige escapades tijdens haar studietijd hier op Princeton deed ze er echter het zwijgen toe.

“The coffee is on the house off course” zei Chloë na haar gesprek met Sanne.
“Cheerleaders hoeven van mij niet te betalen” zei ze na de vragende blik van Joe.

Joe haalde nonchalant zijn schouders op.
Als eerstejaars liet hij die beslissing aan Chloë.

Sanne en Mark namen afscheid van de studenten en ze vervolgden hun weg over de campus.
Schuin tegenover the Coffee Club lag First Campus Center waar studenten hun post en pakjes af konden halen of versturen. Behalve dat het een soort postkantoor was kon je hier ook heerlijk chillen. Je kon hier onder andere pool, tafeltennis of tafelvoetbal spelen. En er was een mooie loungeruimte.

Na het First Campus Center aan de Washington Road sloegen ze linksaf de Ivy Lane in.
Hier begon het sportgedeelte van de campus; vele stadions, sporthallen, sportvelden en er was ook een overdekt zwembad.
Aan het einde van de Washington Road kwam je bij het langgerekte Carnegie Lake. Een plek waar sportvissers, toeristen in gehuurde kajaks en studenten van de Princeton roeivereniging samenkwamen. Aan Carnegie Lake ligt ook het boothuis van de universiteit.
Roeien is de grootste sporttak op Princeton university. Princeton wist hierin vele kampioenschappen te behalen. De trainingsfaciliteiten zijn hier dusdanig dat ook het Olympisch roeiteam van de V.S. op Carnegie Lake traint.
Naast het roeien werd er op Princeton ook aan American Football, Basketbal, Lacrosse, Squash, Tennis, Volleybal, Soccer, Rugby, Honkbal, Softbal, Zwemmen, Duiken, Waterpolo, Atletiek, Crosscountry, Veld Hockey, Ice Hockey, Worstelen, Schermen en Golf gedaan. De Springdale Golf Club lag naast de campus aan Alexander Street. Achter het boathouse lagen aan de Faculty Road onder andere de velden voor Hockey en Tennis.

Via de Ivy Lane passeerden Sanne en Mark eerst enkele gebouwen en plots stonden ze op een plek waar Sanne vroeger veel geweest was: Princeton Stadium, de thuisbasis van het American Football Team the Princeton Tigers.
Ze liepen het stadion in naar het Powers Field. Links van het groene veld lag een donkerblauw gekleurde endzone met in dikke witte letters de naam Princeton. Op de rechter endzone stond de naam Tigers. Het stadion bood plaats aan bijna 28.000 toeschouwers.

Sanne liep bijna automatisch naar de plek aan de rand van het veld waar zij zovele malen gestaan had met haar vriendinnen, haar teamgenoten, om hun jongens aan te moedigen. Tussen de 30 en de 40 yard lines. Ze stonden altijd aan de kant van het veld waarnaar de Tigers speelden. In de rust wisselden ze steeds van helft om hun jongens zo goed als mogelijk was aan te kunnen moedigen.
Sanne snoof de geur van het gras op. Ze kon bijna het zweet ruiken.
Met halfgesloten ogen maakte ze wat passen naar links en naar rechts. En van achteren naar voren. Ze fluisterde wat woorden en maakte zwaaiende bewegingen met haar armen.
Mark wist intussen alles over chants, motions, ripples, yells en tumbling. Behalve de standaard cheers van Princeton zoals the Tiger, the Rocket en the Princeton Locomotive had Shelly daar talloze varianten aan toegevoegd.
Blijkbaar voerde Sanne nu uit een soort automatisme een chant uit die er vroeger door Shelly Turner ingeramd moest zijn bij haar meiden. Haar meisjes moesten die oefeningen op haar commando blindelings uit kunnen voeren tijdens een wedstrijd. En dan ook nog volkomen synchroon want Shelly streefde altijd naar perfectie.

Mark observeerde Sanne en hij dacht met een glimlach terug aan zijn kennismaking met de Team Captain in Newark van enkele dagen geleden. Shelly kon volgens LeAnn op haar trainingen vaak het bloed onder je nagels vandaan halen. En toch… de meiden droegen haar op handen. Ze gingen altijd door het vuur voor hun Team Captain en voor the Princeton Tigers. De dames spraken altijd met ontzag en liefde over hun voormalige aanvoerster.
Sanne plaatste haar voeten iets uit elkaar en ze hief haar armen gespreid in de lucht waardoor ze een High-V maakte. Ze had een brede lach op haar gezicht terwijl ze ‘Go Tigers Go!’ riep.

“Wat fijn om hier weer eens te staan na al die jaren… Het gras groeit hier door de vele zweetdruppels die we hier gelaten hebben” grinnikte ze.
“Het lijkt alsof er niets veranderd is hier. En… ik kan het blijkbaar nog steeds… Het is een automatisme dat er door Shelly ingeslepen was. Dit veld brengt zovele herinneringen bij mij naar boven… “

Sanne wees een plek aan op het veld.

“Daarginds begon Bill ‘the Tank’ met zijn run tegen de Yale Bulldogs totdat hij zich bij de 30 yard line vastliep. Hij passte de bal naar de plots vrijstaande Rick, precies op die plek daar. Bill was de ideale bliksemafleider maar hij wist tussen al die verdedigers van Yale toch nog de vrije man te bereiken. Rick stormde naar voren, maakte daar bij de 10 yard line een magistrale schijnbeweging om de laatste Yale verdediger uit te spelen en drukte de bal daarna over de endzone. Touchdown! En Princeton was kampioen van de Ivy League! Wat er toen allemaal loskwam bij onze jongens en bij ons, de meiden van het cheerleader team… en bij het publiek op de volgepakte tribunes…. Dat is werkelijk onbeschrijfelijk! Het kippenvel stond duimendik op mijn armen. We gilden, juichten, sprongen op en neer, huilden tranen van geluk en zongen onze kelen schor. We waren gek van vreugde en volledig in extase. Wellicht was dat wel het mooiste moment van mijn leven naast mijn trouwdag met jou.
En daar verderop aan de zijlijn brak een flyer van de cheerleaders van de tegenpartij na een lelijke val eens haar arm. We hoorden het bot breken. Die ijselijke gil van pijn en schrik van haar… die zal ik nooit vergeten. Het ging door merg en been. Vreselijk… Die arme meiden waren totaal van slag.”

Sanne keek om zich heen in het stadion.

“Het komt allemaal weer terug… Alsof ik hier nooit weg ben geweest…”

“Na het verlies van je zus waren de jaren hier op Princeton een belangrijke periode in jouw leven. Je maakte je los van je vader, was opstandig, experimenteerde hier met seks, je maakte hier vriendinnen voor het leven, genoot van elke dag. Hier op deze plek kon je gewoon jezelf zijn. Deze plek heeft je voor een belangrijk deel gevormd tot de fantastische vrouw die je nu bent. Ik ben blij dat je dit met mij wilde delen en dat ik het nu met mijn eigen ogen gezien heb. Ik begrijp het nu ook beter na de verhalen van jou, LeAnn en Kaitlin. Ook na de kennismaking met Shelly wat ook een bijzondere vrouw is. En ik verheug me al op de reünie om de rest van het team te ontmoeten. Zoals Luke al zei… jullie vormen samen een hechte, unieke groep.”

“Ik heb in dit stadion vele mooie momenten mogen beleven. Maar dat is slechts bijzaak. Waar het echt om gaat is vriendschap. Niet voor niets zeg ik altijd dat succes vergankelijk is, maar echte vriendschap is voor altijd.”

“Je hebt echt een stel trouwe, hechte vriendinnen. Daar mag je trots op zijn.”

“Ja, dat ben ik ook. En ik heb Yvonne en Mieke nog. Ik ben gezond van lichaam en geest. Ik heb de man van mijn leven ontmoet en ik ben ermee getrouwd. Ik heb mijn droombaan. Dat alles maakt van mij een rijk en gelukkig mens… Ik heb bijna alles wat ik wil.”

“Bijna alles…?” vroeg Mark met een glimlach.

Want hij wist donders goed wat Sanne nog miste in haar leven.

“Ja. LeAnn heeft iets wat ik ook dolgraag zou willen hebben… Een leuk gezin met kinderen. Dan ben ik echt volmaakt gelukkig… Als ons dat geven mag zijn…”

Mark sloeg liefdevol een arm om de schouders van Sanne heen.
Beiden dachten even terug aan dat bericht van de gynaecoloog dat Sanne onvruchtbaar zou zijn. Maar dat beruste gelukkig op een misverstand doordat er 2 testresultaten per abuis verwisseld waren. Toch sloeg dat bericht bij hen in als een bom en vooral bij Sanne die zich -geheel ten onrechte volgens Mark- mislukt voelde als vrouw. Maar het bracht hen nog dichter bij elkaar dan voorheen al het geval was.
Ze hadden het onder hen gehouden. Bijna niemand wist er iets van. Zelfs hun ouders, Yvonne, Mieke en Kaitlin niet. LeAnn was de enige aan wie Sanne het verteld had. Ook de opluchting toen het vals alarm bleek te zijn. Maar ze wilden het noodlot niet tarten dus ze hielden het stil. Maar LeAnn kende Sannes diepste verdriet, pijn en twijfels. LeAnn had voor Sanne gebeden en haar vertrouwen gegeven. Ze wenste dat Sanne het geluk mocht vinden in haar leven. Een goede lieve man en een fijn gezin.
Niemand van haar vrienden geloofde dat de losbandig levende Sanne ooit een vaste monogame relatie zou krijgen.
Niemand, behalve LeAnn.

“We moeten positief denken Sanne. Niets is zeker en er kan veel misgaan tijdens een zwangerschap. Maar wat er ook gebeurt… Wij slaan ons er samen wel doorheen. Jij en ik… Dat gaat nooit kapot schat. Jij bent DE vrouw in mijn leven! En dat blijf je ook… Met of zonder kinderen. Titanium, weet je nog?”

“Ja! Niets kan ons breken! Samen zijn we sterker dan Titanium! Jij bent de love of my live!”

Ze knuffelden elkaar en wisselden een lange intieme tongzoen uit.
Sannes ogen glansden als nooit tevoren.
Deze plek, Princeton Stadium had haar vele mooie momenten gebracht. En nu stond ze hier samen met haar liefhebbende echtgenoot. Sanne kon haar geluk niet op. Dit betekende veel voor haar. Juist op deze plek…

“Ik hou van je. Ik hou zo vreselijk veel van jou…” mijmerde Sanne.

“Dat is geheel wederzijds. Geil roodharig tijgertje van me…” plaagde Mark haar terwijl hij Sanne zachtjes in haar billen kneep.

Ze hoorden een groep aankomen en lieten elkaar met een glimlach weer los.
Het was de groep toeristen onder begeleiding van de gids in haar Oranje Princeton sweater.

“We are now at Princeton Stadium…. Home of our Football Team, the Princeton Tigers” hoorden ze de gids vertellen.
“We have seen the Tigers near Nassau Hall. Here on Powers Field we defend the honor of our University. Especially against our competitors from Yale and Harvard. When we beat Yale and Harvard in the same season we will have a big bonfire at the Cannon Green and a big party!”

Binnen de Ivy-League vormden de universiteiten van Harvard, Yale en Princeton een aparte groep wist Mark van Sanne. Deze werden ook wel ‘The Big Three’ of HYP genoemd. De rivaliteit tussen deze universiteiten laaide altijd flink op tijdens de Football wedstrijden van deze scholen. Met volle tribunes en een fanatiek publiek.
Sanne verheugde zich altijd op deze confrontaties. Zij en haar vriendinnen haalden dan alles uit de kast om hun jongens de overwinning te bezorgen. Dat leverde vaak felle gevechten op. Zowel op als rond het veld. Want Shelly en haar team deden op hun beurt hun best om het cheerleader team van de tegenstander te overklassen in hun support voor hun eigen Football Team. Zeker op eigen veld wilden ze niet verslagen worden maar winnen! Als zowel Harvard en Yale verslagen werden in het seizoen werd er op de Cannon Green een groot vreugdevuur ontstoken. De laatste Bonfire was helaas alweer een aantal jaren geleden.

Sanne en Mark verlieten het stadion.
Achter Princeton Stadium lag Weaver Stadium, het atletiekstadion met een atletiekbaan. Shelly had haar meiden hier vele rondjes laten rennen als basisconditie. Maar er werden hier ook andere atletiekactiviteiten gedaan zoals verspringen en kogelstoten.
Sanne wees Mark op een groot gebouw dat tussen de stadions en enkele bomen door nog net zichtbaar was: Frick Chemistry Laboratory. Een van de laboratoria op de campus. LeAnn had hier tijdens haar studietijd vele uren doorgebracht. Hier lag de basis van haar huidige baan. Toevalligerwijze pal naast het Football stadion waar zij als cheerleader actief was geweest.

Naast conditietraining op de atletiekbaan deden ze de veldtrainingen op de 2 American Football trainingsvelden die naast Weaver Stadium gelegen waren aan de overzijde van de Stadium Drive. De jongens trainden meestal op Finney Field, de meisjes van het cheerleaderteam op Campbell Field. Hier trainden ze twee keer per week onder leiding van Shelly op nieuwe formaties, op het bouwen van pyramides, op chants & motions, op ripples en deden ze allerlei tumbling oefeningen. Net zolang totdat Shelly tevreden was of hun tong op hun schoenen hing.
Hier oefende Amy op haar stunts die ze tijdens de half-time shows in het stadion uitvoerde ter vermaking van het publiek. Al oefenden ze soms ook in de gymzaal waar ze beschermende matten weg konden leggen.
Hier op Campbell Field werkten ze zich in het zweet. Samen, als Team. Sanne genoot hier altijd van. Als ze haar ogen sloot hoorde ze Shelly haar commando’s weer schreeuwen en zag ze alles weer voor zich.
Tijdens thuiswedstijden steunden ze hun jongens in het stadion en bij uitwedstijden reisden ze met het Football Team mee in de bus.
Ach… Campbell Field… een plek vol nostalgische momenten en dierbare herinneringen dacht ze met een zucht. Hier smeedde ze vriendschappen voor het leven.

Achter deze trainingsvelden lag Roberts Stadium met 2350 zitplaatsen waar door meisjes Soccer gespeeld werd. Sommige sporten werden alleen door jongens of alleen door meisjes gespeeld. Andere door beiden. In de hoek tussen de Western Way en Fitzrandolph Road lagen de stadions voor Honkbal en Softbal: Clarke Field voor de jongens en het kleinere Strubing Field voor de meisjes.
Richting Carnegie Lake lagen onder andere nog een grote parkeergarage, een overdekte hal met een bad voor zwemmen, duiken en waterpolo en een multifunctionele sporthal met 6850 zitplaatsen waar onder andere basketbal en volleybal gespeeld werd.

Ze waren nu vrijwel aan het einde van hun tour over de campus. Ze waren niet overal geweest maar Sanne had hem de belangrijkste dingen laten zien. Voor haar was deze tour een ‘trip down memory lane’. Vooral het weerzien met ‘Rocky’, Princeton Stadium en Campbell Field. Haar onstuimige en rebelse jeugd kwam weer helemaal terug in haar gedachten.
Mark vond het mooi en interessant. Hij had nu een beter beeld van Sannes tijd op Princeton.
Maar voor Sanne ontbrak er nog iets.
Ze had er de afgelopen dagen al mee rondgelopen in haar hoofd maar ze had besloten om op het moment zelf te beslissen of het er daadwerkelijk van zou komen. Maar nu wilde ze haar plannetje echt doorzetten.
Sanne was wel ‘in the mood’. En ze dacht dat ze Mark wel mee kon krijgen. Dat was haar tot nu altijd gelukt, dus waarom deze keer niet…? Al was dit wel een uitzonderlijke situatie gaf ze toe.

Tot Marks verrassing voerde Sanne hem weer terug naar Princeton Stadium.
Sanne keek rond. De groep toeristen was nog in de buurt maar die begaven zich weer in de richting van Nassau Hall wat het eindpunt van de Orange Key tour was. De kans dat ze hier terugkwamen was verwaarloosbaar. Verder was er niemand te zien. Maar er was altijd een kans dat een student of iemand anders het stadion in kon lopen. Al lag dit deel van de campus er op dit deel van de dag er verlaten bij. Maar je wist het nooit.

Sanne had een ondeugende blik op haar gezicht ze en trok Mark mee richting de rand van het veld.
Mark was verbaasd en vroeg zich af wat ze van plan was. Ze hadden het stadion al bekeken. Was Sanne hem hier iets vergeten te laten zien of te vertellen?
Toen begon hem iets te dagen.

“Oh nee he? Zeg dat het niet waar is…? Niet hier... niet nu…?”

“Waarom niet?” lachte Sanne.

“Nee… dit ga je niet menen! De Tijgers bij Nassau Hall beklimmen vond je heiligschennis… maar seks op het veld niet..?”

“We doen het niet op het veld maar aan de zijlijn. Als Cheerleader ken ik mijn plaats…”

“Dit kunnen we niet maken Sanne! Er kan elk moment iemand binnenkomen…”

“Die kans is klein op dit moment van de dag. En de groep toeristen is hier al geweest. Maar het is niet geheel uit te sluiten. Dat maakt het juist zo spannend!”

“Ik dacht juist dat jouw wilde jaren achter je lagen?”

“Jawel… Maar dat geld niet geheel voor mijn echtgenoot. En deze kans krijg ik nooit meer… Hier op deze voor mij zo bijzondere plek… samen met jou!”

Sanne was voor haar gevoel weer even terug in de tijd. Met de stoute gedachten van toen in haar hoofd.
Ze zoende Mark bij de 40 yard line en kneep zacht in zijn kruis.

“Fuck Sanne… niet hier… laten we het ergens anders doen… Dit kunnen we niet maken…! Straks worden we betrapt…”

“Schijterd… Al zou dat gebeuren… dan is dat maar zo. Ze gaan ons heus niet opsluiten hoor… Kom, relax…. Kijk gewoon maar naar mij… Daar heb je anders ook geen moeite mee…”

Sanne wist Mark liggend op het gras te krijgen langs de zijlijn, net voorbij de 40 yard line. Ze maakte zijn broekriem los en wurmde zijn broek omlaag tot op zijn bovenbenen. Mark had zo weinig bewegingsvrijheid maar dat was volgens haar ook niet nodig. Ze trok haar rok op tot aan haar heupen en maakte met een snelle en geroutineerde beweging haar borsten vrij door haar truitje naar boven te schuiven.
Het ging allemaal zo snel dat ze Mark volkomen overrompelde. Hoewel hij uit een soort automatisme wel meehielp door zijn billen van het gras te lichten. Hij liet zich volkomen door haar inpakken. Pas achteraf realiseerde hij zich dat Sanne met haar kledingkeuze rekening gehouden had met haar stoute plannetje. Door een lange rok te dragen zonder een string eronder. En een strakzittend elastisch truitje waarin haar borsten zich duidelijk aftekenden maar waar ze geen bh onder droeg. Haar boezem was keurig bedekt maar snel vrij te maken. The bitch had dit vooraf al bedacht.

Sanne had die ochtend inderdaad bewust geen string aangetrokken. Ze liep de hele dag dus al zonder broekje. Lekker om niks tussen je benen te voelen. Dat gaf haar een vrij en geil gevoel. Er was toch niemand die het zag. Haar bh zat nu echter in haar handtasje. Ze had Luke vanochtend niet voor het hoofd stoten willen stoten of in verlegenheid willen brengen. En ook tijdens de lunch wilde ze zich niet te opzichtig tonen. Sanne hield van seks en ze kleedde zich graag vrouwelijk en sexy. Maar nooit ordinair. Ze kwam ten slotte uit een nette familie.
Zelfs tijdens haar studententijd waarbij ze vaak seksuele uitspattingen had gehad lette altijd op haar kleding en zag ze er altijd verzorgd uit. Haar handelsmerken waren haar rode haar en haar royale boezem die altijd prominent aanwezig was. Dus Sanne hoefde nooit veel moeite te doen om de aandacht te trekken. Het gebeurde toch wel, of ze het nu wilde of niet.

Op straat werd ze altijd wel bekeken. Maar Sanne wilde wel hoofden om laten draaien, maar nooit de wenkbrauwen laten fronsen. Sexy, maar wel classy. Zelf had ze ook nooit waardering voor meisjes die wat hoerig gekleed waren. Behalve ordinair stond het zo wanhopig vond ze. Al was de grens tussen sexy en ordinair vaak lastig te bepalen en ook een kwestie van smaak.
Die ontbrekende string onder haar rok viel niemand op. Dat was geen probleem. Maar ze ging wel met bh de deur uit.

Sanne was in the Coffee Club even naar het toilet geweest en ze had zich daar stiekem van haar bh ontdaan. Mark was het niet eens opgevallen omdat hij in gesprek was met Chloë en Sanne naast hem zat en niet tegenover hem. Maar Joe was het volgens haar niet ontgaan.
‘Stille Joe’ zei niets… maar kreeg ogen op steeltjes, die stiekeme snoeper. Die blik in zijn ogen in haar richting toen ze the Coffee Club verlieten… Hij had het wel degelijk gezien. Gelukkig had Mark de steelse knipoog die ze Joe toewierp al evenmin gezien. Sanne had stilletjes in zichzelf gegniffeld. Het was lang geleden dat ze dit soort spelletjes gespeeld had maar ze was het nog niet verleerd. Gelukkig was de aandacht van Mark tijdens de tour over de campus meer op de omgeving gericht die ze hem liet zien dan op zijn eigen vrouw. Ach… mannen zijn zo gemakkelijk af te leiden en te manipuleren. En vaak hebben ze het niet eens door.

Sanne begon met een paar stevige, gecontroleerde draaiende bewegingen aan zijn geslachtsdeel te trekken terwijl ze voortdurend oogcontact zocht met haar geliefde. Ondanks de spanning en dat Mark zich niet geheel op zijn gemak voelde kreeg ze hem toch overeind. Mark bleef tegensputteren, maar niet erg overtuigend. Sanne zag het met een glimlach aan. Hij was zoals altijd weer als was in haar handen.
Ze boog voorover en zoog zijn pik naar binnen. Ze nam zijn staaf tussen haar zachte lippen en zoog er zachtjes op. Haar hitsige tong deed ook zijn werk. Ze hoorde hem zacht kreunen. Zijn ademhaling klonk wat onregelmatig en gejaagd. Dat kwam vast door de spanning. Sanne had echter al vaker met dit bijltje gehakt.
Zuigend, likkend en sabbelend liet ze zijn paal steeds wat dieper in haar keel glijden. Dan gaf ze hem weer wat meer ruimte door terug naar de top te gaan. En vervolgens ging ze weer langzaam langs zijn stam omlaag. Zo speelde ze het spel der verleiding door hem steeds wat te geven, maar niet alles. En Mark wist nooit precies wat ze ging doen, zo hield ze het spannend en afwisselend.
Ondanks de spannende plek waar ze nu seks hadden nam Sanne haar tijd. Alsof ze alle tijd van de wereld hadden. Haast is dodelijk voor echt goede en lekkere seks wist ze. Een vluggertje was soms ook lekker maar dat konden ze altijd nog doen. De seks op deze voor haar speciale plek was echter hun enige kans dus het moest goed gebeuren.

Schijnbaar onverstoorbaar zoog en sabbelde ze door op zijn paal. Tot hij op een gegeven moment diep, tot achterin haar keel verdween. Vrijwel tot aan zijn ballen. Sanne gebruikte veel speeksel zodat zijn lid lekker nat was en beter naar binnen gleed. Het glom en glibberde lekker.
Mark had zich inmiddels aan haar overgegeven. Hij liet haar begaan. In zijn positie met zijn broek op zijn bovenbenen en haar bovenop hem kon hij ook geen kant op. Hij had zijn armen naast zich op het gras liggen. Maar hij bracht ze nu omhoog. Zijn handen zochten naar haar middel en haar ronde heupen. Omdat hij fysiek contact wilde met haar. Sanne wist dat en had zich daarom wat naar hem toegedraaid. Hij wist dat hij niet aan haar hoofd moest zitten omdat Sanne daar een hekel aan had. Zij had de controle en zij bepaalde het tempo en de diepte van de penetratie. En dat deed ze weer voortreffelijk. Wat kon die meid toch hemels lekker pijpen.

Sanne speelde subtiel wat met zijn balzak en sabbelde, likte en zoog gestaag door. Ze liet zijn paal nu helemaal tot aan de wortel in haar keel glijden. En dat zonder zich te verslikken. Dat was normaal al knap. Maar in deze situatie in het openbaar helemaal. Het leek Sanne absoluut niet te deren.
Mark had zich inmiddels helemaal afgesloten voor de buitenwereld. Hij genoot van haar verwennerij. Zacht kreunend zodat Sanne wist dat ze de slag gewonnen had en hij nu volledig op haar gefocust was en niet op zijn omgeving. Sanne zag en voelde zijn pik groeien en verstijven tot hij op volledige oorlogssterkte was. Ze nam de tijd om hem heerlijk deep throat te pijpen maar zorgde er wel voor dat zijn melk niet overkookte. Nog niet.
Terwijl ze hem met een hand pijpte bracht ze haar vrije hand tussen haar dijen en bewerkte ze haar klitje. Haar vingers gleden tussen haar schaamlippen door en wreven over haar genotsknopje dat al rood kleurde en opzwol.

Sanne sloeg een been over hem heen, tastte achter zich, plaatste de glimmende eikel van zijn penis tegen de opening van haar glibberige tunneltje aan en liet zich daarna over zijn paal omlaag zakken. Zijn lul gleed soepel in haar warme natte schacht. Gelukkig werd ze altijd snel nat. En ze was inmiddels bloedgeil. In tegenstelling tot Mark die wat gespannen was genoot zij wel van de entourage en de kans om betrapt te worden. Dit spelletje had ze vroeger zo vaak gespeeld. Maar om het hier, op deze plek samen te doen met Mark… ja… dat was wel bijzonder vond ze.
Hier kwam op dit moment alles samen… Haar stormachtige verleden op deze campus. Haar huwelijk met de man waarvan ze zielsveel hield. De man die alles voor haar betekende. Mark wilde toch deel uitmaken van haar verleden? Haar beter begrijpen en inzicht krijgen hoe zij haar jaren hier op Princeton had doorgebracht…?

Sanne had altijd met volle teugen genoten van haar vrije levensstijl op Princeton. Maar ze had altijd het idee in haar hoofd gehad om ooit de ware tegen te komen. De man aan wie zij behalve haar lichaam ook haar hart zou schenken. En wie eenmaal haar hart had… die had haar voor eeuwig tot de zijne.
Voor Sanne was seks op deze plaats met haar geliefde een logisch vervolg van haar verleden. Het voelde niet vreemd maar juist vanzelfsprekend. Nu deed ze het met de man van wie ze kinderen wilde krijgen. Met wie ze samen oud wilde worden. De enige man van wie ze daadwerkelijk echt gehouden had. Met deze daad zette ze gevoelsmatig definitief een streep onder haar verleden en gaf ze zich volledig aan haar soulmate.

Mark zag dat uiteraard anders.
Hoewel hij het stiekem keigeil vond voelde hij zich toch wat geremd en onzeker. En wat paniekerig toen Sanne zijn pik in haar kut liet glijden en hem daadwerkelijk begon te neuken.

“Sanne...! Tjeezus… ik kan niet geloven dat we dit doen… Op deze plaats… Jij spoort echt niet…! Oooh… Oh fuck…!”

“Hmmm… Niet te veel nadenken… Laat het over je heenkomen… kijk naar mij… Kijk naar mijn tieten… Hou hem hard en relax… Ik doe de rest wel….”

Mark gaf zich over aan Sanne.
Hij had ook niet veel keuze.
Boven zich zag hij de blauwe lucht. Hij begon zich te ontspannen met zijn handen op haar heupen. Als het dan toch gebeurde dan moest hij er ook maar zoveel mogelijk van genieten. Zoals hij altijd van Sanne genoot. Wat was dat toch een heerlijke vrouw…
Hmmm wat neukte ze hem weer lekker…
In enkele seconden schoten hem enkele herinneringen door zijn hoofd. Hun eerste vrijpartij bij Sanne thuis nadat hij haar eindelijk mee uit had durven vragen…. De seks in de limousine, hun huwelijksnacht, buitenseks tijdens een rit te paard, de seks na de modeshow in Alcatraz waar zijn Sanne schitterde op een internationaal podium. Wat was hij blij en trots dat hij deze sensuele roodharige schoonheid zijn vrouw mocht noemen…. Zijn Sanne!

Zachtjes hijgend en met stevige heupbewegingen wist Sanne hem even alles om hem heen te laten vergeten. Haar blote dijen klemden stevig samen tegen zijn middel terwijl ze hem als een amazone bereed. Hij nam haar advies ter harte en concentreerde zich op haar prachtige bungelende tieten. Hij liet zich meeslepen in haar spel. Ze zoog hem gewoon mee in een golf van genot en extase. Zijn lul schoof lekker op en neer in die lekkere, zuigende, soppende kut van haar.
Hun lichamen en gedachten smolten samen. Hun harten klopten in exact hetzelfde ritme.
Sanne genoot ook. Dit ging veel verder dan alleen seks. De intensiteit die hier vanaf droop… dat was pure passie. Niet alleen lichamelijk… maar ook spiritueel. Dit ging zoveel dieper… En alleen Mark had dit effect op haar. Tot haar plezier zag ze dat ze met hem kon doen wat ze wilde. Dat ze hem ondanks dat hij zich buiten zijn comfortzone bevond toch weer zo op kon winden en laten genieten.

Licht hijgend genoten ze van elkaar. Ze gingen volledig in elkaar op.
Haar op en neer dansende tieten en haar rode, naar voren vallende haar maakten hem knetter geil.
En toen maakte ze het af door haar kut samen te knijpen om zijn lul. Met een kreet schoot hij zijn zaad diep in haar hete, pulserende, schokkende schacht.
Langzaam liet Sanne het tempo zakken.
De krachtige, stevige stoten gingen over in weldadige, rustige schommelbewegingen. Tot ze ten slotte stil op hem zat. Ze liet haar handpalmen rusten op zijn borstkas.
De warme gulle glimlach op haar gezicht en haar ondeugend glanzende ogen maakten haar onweerstaanbaar aantrekkelijk vond Mark.

Hoe lang ze precies samen de liefde hadden bedreven wist Mark niet. Hij had elk gevoel van tijd verloren. Zelfs nadat ze hun hoogtepunt bereikt hadden zweefden ze nog even voort in hun roes. Alsof ze niet terug wilden keren naar de dagelijkse realiteit.
Mark lag op zijn rug en Sanne zat nog steeds op hem. Haar rode haar en haar roomblanke halfnaakte lichaam staken fraai af tegen de helderblauwe hemel. Het was een haast surrealistisch beeld.

Ze keek hem aan met een blik waar zowel passie als liefde vanaf straalden. Haar brede glimlach en haar grijsblauwe ogen deden hem smelten.
Ze was hemeltergend mooi…
Hij kneedde haar zachte blote billen en trok haar naar zich toe. Hun lippen vonden elkaar voor een zoen. Daarna zoog hij op haar harde tepels en kuste hij haar zachte volle ronde tieten.
Maar nu Mark zich weer bewust was van zijn omgeving zag hij vanuit zijn ooghoek links van hem plots 2 studenten zich besmuikt giechelend uit de voeten maken. Hoe lang stonden zij daar al? En wat hadden ze precies gezien?

“Oh shit! We zijn betrapt!” zei Mark geschrokken.

Sanne zat nog steeds bovenop hem.
Ze schoof kalm haar truitje weer omlaag over haar borsten en terwijl ze van hem afgleed trok ze haar rok naar beneden.

“That is all-in the game… Dat maakt het juist zo spannend…” zei ze onverstoorbaar.
“Wij hebben ons pleziertje gehad… en zij waarschijnlijk ook.”

“Verdomme San… ze hebben ons bezig gezien!”

“Maak je niet druk… Relax… Niemand kent ons hier.”
“Ze hebben meer van mij dan van jou gezien. Je pik was niet zichtbaar… Ik had hem keurig verstopt” grijnsde ze.

Mark trok snel zijn broek en boxershort weer op. Hij maakte een wat paniekerige en gestreste indruk.
Sanne drukte haar lippen op de zijne. Ze sloeg haar armen teder om zijn middel en drukte zichzelf tegen hem aan. Haar hoofd rustte op zijn schouder.

“Ik wilde je niet in verlegenheid brengen schat. Maar dit moment op deze plek betekend veel voor me. Om juist hier de liefde te bedrijven met de man die ik intens liefheb… Om hier terug te keren als een getrouwde vrouw. Ik voelde gewoon dat ik dit moest doen… Vergeef me…”

“Je blijft me verrassen… Ik kan gewoon niet geloven wat we zojuist gedaan hebben…”

“Het was ook een dom idee… Ik ben nu eenmaal een impulsieve meid. Het heeft ook te maken met mijn stoute en rebelse verleden hier. Maar dat boek is nu definitief gesloten… Mijn hart behoort jou toe… En jou alleen! Vanaf nu zal ik me weer keurig gedragen als een nette echtgenote.”

Mark wiegde Sanne liefdevol in zijn armen.

“Je bent een geweldige vrouw… Maar diep van binnen zal dat tijgertje in jou nooit helemaal verdwijnen. Dat moet je ook niet wegstoppen. Het maakt deel uit van jouw persoonlijkheid. Behalve bloedstollend mooi ben je ook zeer intelligent. En je kookkunsten en passie in bed maken van jou de absolute droomvrouw. Zo nu en dan mag dat tijgertje best eens uit de band springen van mij… Jij bent mijn vrouw, mijn muze, mijn trots, mijn alles. Mijn roodharige tijgerin van Princeton…”

“Dit tijgertje is nu wel getemd. Maar zo nu en dan wil het nog wel eens een beetje brullen. Stiekem vond je het toch wel geil he…? Geef het maar toe…” lachte Sanne.

“Laat dat stiekem maar weg… Ik vond het bloedspannend. Met jou is elke dag een feest…”

Sanne schonk hem een warme lach. Gevolgd door een zoen.
Wat een vrouw… dacht hij met een zucht.

Ze liepen samen terug over de campus richting de uitgang bij Fitzrandolph Gate. Zijn hand rustte losjes op haar heup. Beiden verliefd als nooit tevoren.
Via the Cannon Green passeerden ze Nassau Hall met de 2 Bronzen Tijgers. Mark keek hier nu met een heel andere blik naar. Maar de mooiste Tijger was van hem.
Sanne… de roodharige tijgerin van Princeton.