Het is laat. Eind mei. Zinderend heet voor de tijd van het jaar. De eerste hittegolf is een feit. En ik kan niet slapen. De hitte is daar één oorzaak van. Maar er is meer. Iets onderhuids. Iets dat kruipt over mijn huid, in mijn buik en verder naar beneden. Onrust. Spanning. Geen woorden voor. Alleen een gevoel dat sterker wordt als de stilte aanhoudt. Ik zit beneden op de bank. Alleen in m'n losse boxershorts — al heeft die op dit moment geen actieve functie. Mijn huid plakt een beetje aan het leer van de bank. Een dun laagje zweet op mijn borstkas. De tv staat zachtjes aan, maar ik let niet op wat erop is.

Ik ken de pincode van het pornokanaal. En ik gebruik hem vaker dan ik zou moeten. Ik lijk wel verslaafd. Maar op mijn leeftijd kan het niet vaak genoeg. Het minste of geringste laat hem groeien. En het doet nooit pijn om hem daar weer vanaf te helpen. Die hitte helpt dan niet. Alles voelt overgevoelig. En toch ook als de enige manier om de druk in mijn lijf kwijt te raken. Mijn hand ligt half in mijn boxers toen ik iets hoorde. Een zacht kraakje bovenaan de trap. Ik pauzeer, houd m’n adem in.

Maar dat komt door haar. Door Nicole. Zij is mijn stiefzus. Twee jaar ouder. Sinds een paar maanden wonen we in hetzelfde huis. En sinds een paar maanden is alles veranderd. De hitte jaagt haar in jurkjes en hemdjes die mij meteen hard maken. Niet opzettelijk — of misschien juist wel. Soms lijkt het alsof ze dingen uitlokt. Alsof ze weet wat ze doet. Een shirt dat ze nét niet helemaal goed over haar borst trekt. Of een blik die iets te lang blijft hangen. Ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik kansloos ben.

Ik heb geen porno nodig. De gedachte aan haar is genoeg. Meer dan genoeg. Maar het voelt ook fout. Niet alleen omdat ze m’n stiefzus is, maar omdat het écht is. Het is niet zomaar lust. Niet zomaar een visioen. Ik zie haar overal in terug. In elke scène, in elke vrouw, in elk lichaam dat ik zie. En geen van hen komt in de buurt. Daarom is porno de juiste afleiding. Een veilig excuus. Al lijkt die combinatie een recept voor puur ongemak te zijn. Mijn lijf wil iets wat ik niet mag willen. En mijn hoofd loopt hopeloos achter.

Terwijl ik met m’n lul in m’n hand naar de tv kijk, hoor ik iemand de trap af komen lopen. Snel stop ik hem weg en duw ik hem tussen m’n benen. Mijn hart bonkt tegen mijn ribben. De tv weet ik net op tijd naar een ander willekeurig kanaal te zappen. Zit ik dan: halfnaakt en opgewonden. Rode kop, glanzende huid van het zweet. Mijn boxers zitten strak. Mijn benen zijn gespannen. En daar staat zij dan. Nicole. In de deuropening. Een godin in wording — als ze dat al niet is.

Ze heeft lang zwart haar en een natuurlijke bruine teint. Haar moeder is blank, haar vader zwart. Haar moeder is mijn stiefmoeder in wording. Nicole is prachtig. Perfect. Slank, met lange benen en best wel stevige borsten. Volle lippen, maar een verfijnd gezicht met lang, glad, zwart haar. En die ogen... groot en katachtig, donkerbruin. Ze is niet zwart. Niet qua huidskleur. Ze heeft het beste van beiden. Haar moeder is ook waanzinnig knap, maar de kenmerken van Nicole zijn dus donker. Exotisch, bijna. En adembenemend.

Ze staat daar gewoon. In een net te kort, lang shirt. Haar benen bloot. Haar voeten kaal op het laminaat. En toch straalt ze iets ongenaakbaars uit. Iets wat me het gevoel geeft dat ik moet blijven zitten. Dat ik niets moet zeggen. Alsof zij bepaalt wat nu gebeurt. Dat ik een stijve van haar krijg, is niet meer dan normaal. Maar dat ik daar zit met die stijve, terwijl zij even in de deuropening blijft staan met haar ogen toch wat dubbelzinnig op mij gericht, maakt deze nacht nog heter...

Ze zegt niets. Niet meteen. Alleen haar blik schuift langzaam van mijn gezicht naar mijn benen. Een halve seconde maar. Dan weer terug. En dan: een glimlach. Minimaal. Onpeilbaar. Maar ik zie hem. En voel hem. In alles.

''Kan niet slapen. Jij ook niet?'' vraagt ze, zo neutraal mogelijk. Haar stem is zacht en zoet en altijd verleidelijk. Mijn buik verkrampt. Ik zeg niks. Ik slik. Mijn vingers knijpen ongemerkt in de bankleuning. Ze staat daar nog steeds, half verscholen in het donker van de hal, maar alles aan haar trekt naar binnen. Naar mij.

''Goed als ik meekijk?'' vraagt ze, alsof ze wist waar ik naar keek. Maar nu staat de tv op een Turkse zender... Leg dat maar uit. Haar ogen knijpen even. Een klein glimlachje, of verbeeld ik me dat? Alsof ze net genoeg weet, maar nog niet alles prijsgeeft. Ik voel hoe het zweet zich verzamelt in mijn nek.

Ik schuif iets opzij, waardoor mijn stijve opveert onder de stof van mijn boxershort. Dat ziet ze. Dat kán niet anders, ook al druk ik hem snel weer weg. Mijn knieën schuiven ongemakkelijk over het leer. Met haar handen achter haar rug, haar borst iets naar voren, loopt ze om de salontafel heen en ploft naast me op de bank. Heel dicht naast me. Ze maakt geen omweg, kiest geen veilige afstand. Haar dij raakt bijna de mijne. Haar geur is nu zo duidelijk dichtbij. Een mengeling van haar bloemige shampoo, haar klamme huid en iets warms, iets exotisch, wat ik niet kan plaatsen. Iets wat alleen van haar kan zijn.

Haar blik rust even op mijn kruis. Heel even. En net als ik wil wegkijken, kijkt ze me aan. Kalm. Niet vragend, niet bestraffend. Alleen wetend. Alsof haar ogen me doorboren. Dan haalt ze haar vingers door haar lange haren, veegt een lok uit haar gezicht, en trekt haar gladde, blote benen op de bank. Eén knie rust half tegen mijn dij. Haar huid is koel, maar mijn lijf voelt alsof het in brand staat.

Mijn hart bonkt in m’n keel. Hoorbaar en zichtbaar. Er valt niks voor haar te verbergen. Zo kijkt ze naar me. Alsof ze het al weet. Alsof dit nooit echt verborgen was. En misschien wás het dat ook nooit. Misschien wist ze het al die keren dat ik even te lang keek. Misschien is dit wat ze al die tijd verwachtte.

De stilte die volgt is geen gewone stilte. Hij is geladen. Vol spanning. Alsof alles wat niet wordt gezegd zich verzamelt in de ruimte tussen ons in. Een ruimte die steeds kleiner wordt. De televisie ratelt zachtjes door. Onbegrijpelijke woorden, onbelangrijke beelden. Alles vervaagt behalve haar. Zij. Hier. Naast mij. Te dichtbij om niets te voelen. Te dichtbij om niets te willen.

Mijn hand ligt verstijfd op mijn bovenbeen. Haar voet schuift iets dichterbij. Haar teennagels zijn lichtroze gelakt. Ik weet het, want ik staar ernaar. Alles in mij is alert. Alsof elk zintuig zich openzet. Haar ademhaling is langzaam, alsof ze expres alles vertraagt. Alsof ze me tijd wil geven. Of zichzelf. Maar voor wat?

Mijn erectie is weer zichtbaar. Nog meer dan daarnet. Ik merk het pas als zij haar blik opnieuw laat afglijden. Deze keer kijkt ze niet weg. Ze laat hem rusten. Niet lang. Maar lang genoeg. Ze zegt niks. En dat maakt het erger. Of juist beter. De spanning stijgt tot in m’n borst.

''Mag ik de afstandsbediening?'' vraagt ze dan, zachtjes, bijna achteloos. Maar haar mondhoeken verraden haar. Ze weet wat ze doet. Ze weet waar ik aan denk. En ze laat me stikken. Of smelten. Ik weet het verschil niet meer.

Het gebeurt in één vloeiende beweging waarin ze eigenlijk alles duidelijk maakt. Wat ze weet. Wat ze wil. Haar intentie voor deze nacht. Al weet ik niet waar dit eindigt. Ze laat zich naar me toe vallen, haar beweging ontspannen maar doordacht. Haar hoofd belandt op mijn schoot. De warmte van haar wang straalt door de dunne stof heen. Mijn adem stokt.

Ik schrik. Mijn benen spreiden zich reflexmatig iets. Mijn stijve springt omhoog, slechts centimeters van haar gezicht vandaan, nog bedekt door de stof van mijn boxershort — die op dit moment niets meer verbergt. Maar ze geeft geen kick. Geen schrikreactie. Ze nestelt zich zelfs beter, alsof ze dit gepland had. Ze gaat op haar zij liggen, met één knie iets hoger dan de ander. Haar pose oogt nonchalant, maar voelt geladen. Haar hand, ogenschijnlijk losjes, blijft rusten op mijn dij, warm en aanwezig.

Mijn blik glijdt over haar slanke lijf. Haar heup. Haar benen — machtig in hun vorm, lang, gedefinieerd, verleidelijk. Haar shirt kruipt een stukje omhoog, en ik zie de kante rand van haar zwarte slip. Zacht ademend slik ik. Mijn stijve spant zich nog een keer aan, voelbaar, zichtbaar. Alsof hij reageert op elk detail van haar lichaam, haar geur, haar aanwezigheid. Haar huid glimt zacht in het licht van de tv. En ik weet: dit is geen droom. Dit is écht.

Terwijl ze zich installeert, pakt ze de afstandsbediening. Zonder een woord te zeggen, drukt ze op de 'terug'-knop. De tv springt terug naar het vorige kanaal. Het pornokanaal. Geen aarzeling. Geen opmerking. Geen schaamte. Gewoon: terug. Alsof dit de normale gang van zaken is. Er zijn meerdere zenders, maar dit is er eentje met vooral zachte porno. Mooie vrouwen. Zwoele sfeer. Dat kijk ik liever dan hardere dingen. En nu — nu kijkt zij ook. Alsof het nooit anders is geweest.

Achteloos tikt ze vier keer op de 9. De pincode. De vergrendeling valt eraf. Alsof ze dit vaker heeft gedaan. Of onthouden. Ze zegt nog steeds niks. Maar alles is gezegd. Ze weet het. Ze heeft hier óók naar gekeken. Misschien zelfs vaker dan ik. Misschien lag zij wel eens eerder beneden op deze bank. Misschien heeft ze wel gekeken toen ik dacht dat ik alleen was. Die gedachte maakt mijn adem kort.

Dan legt ze de afstandsbediening op de grond, voor de bank. Haar hand blijft op mijn dij liggen. Halverwege mijn bovenbeen. Ze wrijft zachtjes heen en weer, ritmisch, alsof het onschuldig is. Alsof ze niet weet wat ze veroorzaakt. Maar dat weet ze. Elke beweging is bedoeld. Elke aanraking een test. Of een uitnodiging.

Ze kijkt niet op. Maar ik wel. Mijn blik rust op haar. Haar lange, zachte haar kriebelt subtiel tegen mijn huid. De glans van haar kruin vangt het blauwe licht van de tv. Haar hand blijft bewegen. Haar geur mengt zich met de mijne — warm, licht zweet, een vleug shampoo, opwinding. Alles samen. De tent in mijn boxer staat strak gespannen, vlak voor haar gezicht. En toch beweegt ze niet weg. Integendeel.

Ze ademt rustig. Maar ik hoor het verschil. Net iets dieper. Net iets zwaarder. En dan zet ze het volume van het kanaal iets hoger. Niet veel. Maar genoeg om de zuchten van de actrices hoorbaar te maken. Twee prachtige jonge meiden bedrijven liefde op het scherm, intens en zacht tegelijk, terwijl een buurjongen vanuit de deuropening toekijkt. Dat is waar we zogenaamd naar kijken. Maar ik zie vooral haar. En zij weet het. Ze ademt nog steeds kalm. Maar alles aan haar lichaam verraadt focus. Aandacht. Op mij.

Haar duim beweegt zich nu los van haar hand. Hij cirkelt traag over de stof van mijn boxershort. Recht boven mijn stijve. Ik schrik van de intensiteit. Van de vanzelfsprekendheid. Haar ogen blijven gericht op de tv. Maar dit is geen afleiding. Dit ís de aandacht. Zonder woorden. Zonder oogcontact. En toch alleszeggend.

Ik probeer de situatie te bevatten. Dit moment. Deze keuze. De beelden op het scherm weerspiegelen ons, maar ik voel dat dit echter is dan alles wat ik ooit heb aangeklikt. Alles klopt. Alles botst. Het is verboden. Maar het gebeurt. Al weet ik niet wat er precies gebeurt...

Het duurt twee minuten. Twee minuten waarin ik niets durf te doen, niets durf te zeggen. Twee minuten waarin alles verandert. Dan beweegt haar hand weer omhoog, wrijvend over mijn dij, maar dit keer stopt ze niet. Zonder aarzeling kriebelen haar vingers het broekspijpje van mijn boxershorts omhoog, en een tel later glijden ze om mijn schacht heen. Ze pakt me beet. Mijn adem stokt. Haar grip is stevig en doelbewust. En onder de stof beweegt ze haar hand langzaam omhoog, grijpt de voorhuid onder de eikel en trekt die naar beneden.

Ze kijkt niet om. Haar ogen zijn gericht op de tv. Haar andere hand zie ik niet. Ze blijft gewoon liggen. Vlak voor haar neus beweegt haar zachte hand over mijn keiharde paal onder die nutteloze boxershorts. Ik zie haar wimpers trillen. Ze verraden dat ze helemaal niet naar de tv kijkt, maar naar dat ding vlak voor haar. Ik kijk zelf ook niet meer. Ik zie alleen haar hand bewegen onder de stof, voel hoe ze met gevoel mijn harde koestert alsof ze dit al duizend keer eerder heeft gedaan. Ik sluit mijn ogen, houd mijn kreunen en zuchten in, en probeer iets van ontspanning te vinden. Maar mijn spieren staan strak. Mijn hart bonkt. Alles in mijn lijf schreeuwt dat dit echt gebeurt — dat het mag, nu, hier.

Komt dit uit het niets? Ja. En nee. De laatste twee maanden waren al bijzonder. Maar de laatste twee weken is er het een en ander voorgevallen. Kleine signalen. Oogcontact dat te lang bleef hangen. Flarden van een glimlach als ik dacht dat ze niet keek. Ze gaf me nooit bevestiging, maar ook nooit een reden om te stoppen met hopen. Praten deden we niet echt. Het klikte niet, zou ik kunnen zeggen. Al zou je dat nu niet zeggen, als je zag wat ik nu meemaak. Ze zag me niet staan. Zo deed ze. Onverschillig. Afwezig. Maar nu wist ik wel beter. En misschien had ik dit zelfs wel mogen verwachten.

Ik kijk ook wel eens porno op mijn kamer. Achter de computer. Maar dat is toch minder dan op de bank voor de tv. Meer ruimte, beter geluid. Het voelt vrijer. Echter. Spannender. Maar ze had me betrapt. Twee weken terug. Ze zag het. Ik keek porno. Op m'n kamer. Achter de pc. Koptelefoon op. Ze dacht dat ik haar niet had gehoord. En dat klopte. Pas veel te laat hoorde ik haar. Ik slaap op zolder. De zoldertrap kraakt alleen helemaal bovenaan. Mijn koptelefoon zit vaak iets scheef zodat ik dat kraakje kan horen. Maar mijn deur stond dit keer open. Het was te laat. Ze zag het. En ik wist het. Ik keek niet om. Ik voelde het. En omdat het zo stil bleef, wist ik eigenlijk al dat zij dit moest zijn. Wie anders? Ik dacht alleen thuis te zijn. Onze ouders waren uit. Zij zou bij een vriendin zijn, of moest daar nog naartoe gaan. Ze was dus nog thuis. Ik deed alsof ik haar niet hoorde of zag. Ik ging zelfs door... Niet wetend wat ik moest doen. Te bang voor de confrontatie. Te opgewonden om te stoppen. Geloofwaardig, dacht ik nog.

Elke keer als het beeld donkerder werd, zag ik haar in de reflectie van mijn scherm. Ze hield zich schuil op de trap. Ze zei niks. Ze keek mee. Ze keek naar míj. Wat me alleen maar harder maakte. Hoe meer ik daaraan terugdacht, hoe harder ik werd. Geen woorden. Enkel daden. Ze dacht dat ik haar niet zag. En ik deed alsof ik haar niet zag. Zó spannend. Ik hield me in. Of ik deed alsof. Want ik wist heus wel wat ik haar liet zien. En zij... zij bleef staan. Totdat ik klaarkwam. En was alweer verdwenen voordat ik het wist.

De volgende keer had ik een lepel aan de zijkant van mijn beeldscherm geplakt. Een oude truc die we vroeger op school gebruikten als we aan het gamen waren in de klas. Ik wachtte het juiste moment af, zette porno op. De situatie was vergelijkbaar met de vorige keer. En ik vermoedde dat ze me al in de gaten hield, wachtend op weer zo'n moment. Ik voelde het toen al. Ze zei dan wel niks tegen mij, maar ik wist dat ze aan me dacht. Of aan een deel van mij, ten minste. En niet veel later zag ik haar nóg duidelijker in de reflectie van de lepel. Het boog haar beeld net genoeg naar mij toe. Ik zag haar ogen. Haar mond. De spanning op haar gezicht. En weer bleef ze kijken. Zogenaamd stiekem. Totdat ik weer klaarkwam. De derde keer durfde ik nog verder te gaan en stopte ik de porno voordat ik klaarkwam. En opende ik haar Instagrampagina. Foto's zat waar ik op wilde klaarkomen. Ze had de lepel nooit gezien. Maar misschien had ze nu wel door dat ik iets wist. Het kon geen toeval zijn, toch? Ik zag haar verbazing zelfs in die vage reflectie. Het voelde goed dit te doen, dit te durven. Zogenaamd stiekem... Zo spannend. Toch zei ze niks. Zwijgend keek ze. En zwijgend trok ik me nu gewoon op haar af...

En ze bleef kijken. Of ze nu wist dat ik het wist of niet, ze bleef staan. Als vastgenageld. Alsof ze ergens op wachtte. Of op hoopte. Alsof ook zij te bang was voor woorden. Of voor wat die zouden kunnen bevestigen.

Niet veel later hoorde ik haar over mij praten met een vriendin. Op haar kamer. Ik bleef luisteren. Ik hoorde shock in haar stem. En opwinding. Ze schepte op over mij. Ze lachte om mij, maar met bewondering. Het was vreemd. Het had iets magisch. Het was vooral opwindend. Die vriendin — ook geen verkeerde — moedigde haar zelfs aan. Plagend. Of toch serieus? En dan hoor ik haar zeggen dat ze wel zou willen. Dat ze erover denkt. Al een tijdje... Wat wil ik nog meer horen?

Ik weet nog dat ik na dat gesprek wakker lag. Urenlang. Fantaserend. Over haar stem. Haar woorden. Haar lach. Ik kon het niet meer loslaten. Elk moment dat ik haar daarna zag, voelde anders. Intenser. Alsof ze sindsdien iets met zich meedroeg dat alleen ik kende. Een geheim, stil en zinderend.

Het is zo fout. Maar juist zó opwindend. Sindsdien betrap ik haar steeds vaker op het kijken naar mij. Stiekem. Soms minder stiekem. Haar outfits worden uitdagender. Komt door de hitte, zeg ik tegen mezelf. Maar het gaat iets verder. Strakker. Meer bloot. Een knoopje extra los. In bikini in de tuin... Je kent het wel. Ik kende het sinds kort pas. En nu dit op de bank? Nee, dat kwam dus niet uit het niets. Maar deze avond dacht ik echt stiekem te kunnen kijken. Ik had haar niet verwacht. Zeker niet wat volgde.

Dit — haar hand, mijn erectie, haar zwijgen — dit is het antwoord op alles. Op al die nachten. Al die keren dat we niets zeiden, niets deden. Alles wat niet werd uitgesproken, gebeurt nu. Tussen haar vingers. Onder haar ademhaling. In het licht van de tv, die nog altijd zacht het meisje op het scherm laat kreunen. Maar dat hoor ik nauwelijks. Alles wat ik hoor is haar hand die schuift. Mijn hart dat bonkt. En een belofte die zonder woorden wordt ingelost.

Het valt op z’n plek. Ze wil dit net zo graag als ik. Ze wil dat ik opgewonden raak van haar. En ik durf te wedden dat de hele situatie voor haar minstens zo opwindend is. Waarschijnlijk ook net zo verwarrend. Dus geen woorden. Geen oogcontact. Maar wel haar hand die mijn stijve blijft aftrekken — langzaam en beheerst — mij op de een of andere manier alleen maar harder makend. Alles is geladen. De stilte, de aanraking, de spanning in de kamer. Elke seconde lijkt uitgerekt, trager dan de vorige. Mijn hart bonkt in mijn borst. Mijn ademhaling zit hoog.

Mijn laatste twijfel verdwijnt op het moment dat ze hem bevrijdt. Niet via het elastiek, maar via de broekspijp. De kortste en meest directe weg. Ook al is het warm in de kamer, voelt de lucht die mijn huid plotseling raakt kort koel aan. Haar andere hand trekt de stof opzij, terwijl haar eerste hand mij blijft aftrekken, nog altijd rustig en kalm, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Nu zie ik het echt: haar hand, haar vingers, haar roze gelakte nagels. En ze stopt niet. Nee — ze gaat gewoon door. Haar wang rust nog altijd op mijn schoot. Mijn lul beweegt vlak voor haar gezicht, strak in haar hand. Haar duim glijdt nu over de rand van mijn eikel, cirkelt voorzichtig, tastend, onderzoekend. Haar vingers vinden een ritme, een pulserende beweging die me bijna gek maakt.

Ik weet dat ik niet stil kan blijven liggen. Dat ik moet reageren. Niet te veel. Niet te snel. Maar iets. Iets wat zegt dat ik het begrijp, dat ik het wil. Ik weet niet wat ik moet zeggen. En ook niet precies wat ik moet doen. Maar ik moet laten voelen dat ik dit net zo graag wil. Alsof mijn erectie dat niet al genoeg zegt… Toch kies ik voor een klein gebaar. Mijn hand glijdt zacht tussen haar schouderbladen, en ik laat een bijna onhoorbaar kreuntje ontsnappen. De druk die ik geef is miniem, nauwelijks voelbaar, maar net genoeg. Het lijkt op een bevestiging. En dat is het ook.

En wat is haar reactie? Zonder haar gezicht van plek te veranderen, trekt ze mijn lul dichter naar zich toe. Ze buigt iets verder naar voren. Net zo minimaal als mijn hand tussen haar schouders. Geen waarschuwing. Geen aankondiging. Ik had me hier niet op kunnen voorbereiden. Geen twijfel bij haar. Alleen ongeloof bij mij. “Jezus...” fluister ik, nauwelijks hoorbaar.

Haar vochtige lippen glijden in één vloeiende beweging over mijn eikel. Zuigend, kussend, warm. Meteen. En haar hand beweegt gewoon door, alsof dit het logische vervolg is. Alsof dit zo hoort. Ik zie het niet. Ik voel het alleen. Haar mond, haar tong, haar zachte zuigkracht. Haar hoofd beweegt langzaam, haar zwarte haar glanst bij elke kleine schuiving die haar lippen tot net over mijn eikel laat glijden. Met gevoel. Met geduld. Zo zacht. Zo precies. Haar lippen sluiten zich vacuüm om mijn eikel, en bij elke terugtrekkende beweging ontstaat een nat, zuigend geluid dat door merg en been gaat.

Ze speelt met me. Traag. Ritmisch. Alsof ze me wil laten beseffen hoe ver we al zijn gegaan. En hoe er geen weg terug meer is. Haar tong drukt tegen de onderkant van mijn eikel, dan draait ze zacht met haar hoofd, neemt me iets dieper. Mijn hand vindt haar haar, niet duwend, maar streelend. Ik voel hoe ze daarop reageert, hoe haar ritme subtiel versnelt. Haar hand is nat van haar eigen speeksel, glijdt nu soepeler over mijn schacht. Het is een samenspel van warmte, zuiging en grip. Alles tegelijk. Alles op mij.

Mijn buikspieren trekken samen. Mijn benen tintelen. Ik voel het aankomen, maar ik wil het nog niet. Ik wil blijven hangen in dit moment, in deze roes van zwijgende overgave. Maar het lukt me nauwelijks. Elk stukje zelfcontrole smelt onder haar lippen. Mijn heupen bewegen lichtjes mee, mijn ademhaling wordt steeds korter, oppervlakkiger. Ik hoor mezelf zachtjes kreunen, fluisterend haar naam zonder dat ik het besef.

En zij… zij laat het toe. Alsof ze precies weet waar ik ben, hoever ik nog kan. Haar tempo blijft gelijk. Niet sneller. Niet wilder. Alleen precies goed. Alles voelt afgestemd. Perfect.

Ik weet niet wat me overkomt. Mijn lijf is volledig gespannen. Mijn ademhaling stokt. Mijn ogen knijpen zich samen. Dit is geen droom. Dit is echt. En het is zij. Nicole. Mijn stiefzus. Die hier ligt, op mijn schoot, met haar lippen om mijn lul. En alles in mij weet: dit is het begin van iets wat nooit meer terug te draaien is. Niet na vannacht. Niet na dit moment. Niet na haar mond, haar hand, haar stilte — waarin alles wordt gezegd wat we onszelf maandenlang verboden hebben te voelen.

Ik hoor haar zuchten. Soms kreunen. Ze beweegt langzaam verder over mijn lul heen, mijn eikel steeds iets dieper in haar mond. Haar ademhaling blijft laag, beheerst, maar haar hals en nek verraden de spanning. Elk spiertje werkt. Ze neemt me serieus. Volledig. Ik zie het. Ik voel het. En ik weet: dit doet ze niet zomaar.

Dit is mijn eerste blowjob. De eerste keer dat een meisje mijn lul vasthoudt. En dan is het Nicole. Wie anders? Ik heb al zo vaak aan haar gedacht — in de douche, in bed, achter mijn bureau. Mijn fantasieën liepen vaak uit op precies dit: haar lippen, haar tong, haar adem. Maar alles wat ik nu voel, overstijgt die verbeelding. Ze is geen beginner. Ze is een natuurtalent. Mijn eerste keer is met haar. En ze doet het alsof ze mijn lichaam beter kent dan ikzelf. Alsof ze me al vaker zo gezien heeft, in haar hoofd, in haar plannen. En ik ben nu pas aan het beseffen hoe ver zij daarin al vooruit was.

En ze gaat er helemaal voor. Geen schroom, geen aarzeling. Alleen ritme. Toewijding. Ze beweegt met een zekere vanzelfsprekendheid, alsof dit geen overmoed is, maar haar recht. Alsof ze hier net zo lang op gewacht heeft als ik. Ik kan niet meer stil blijven zitten. Kan me amper nog beheersen. Mijn hand rust op haar schouder, de ander in haar haar. Maar ik leid haar niet. Ik durf het niet. Ik wil het niet. Ik ben bang dat ik het moment breek. Dat ik iets verpest. En zij, alsof ze het aanvoelt, blijft gewoon haar gang gaan. Ze laat me voelen wat controle is — niet in kracht, maar in overgave. Vrij moeiteloos zuigt ze me naar binnen. Haar lippen trekken tot halverwege mijn schacht. Haar hand doet de rest, traag en stevig. Alles aan haar is kalm, vol overgave. Maar het is geen onderdanigheid. Het is iets anders. Iets zelfverzekerds.

Steeds gedrevener. Steeds intenser. Alsof ze voelt dat ik dichtbij ben. Alsof ze het zelf ook wil. Misschien wel meer dan ik. Totdat het moment daar is. Alles spant zich aan. Mijn hart bonkt. Mijn ademhaling stokt. Ik heb een hand op haar schouder, de ander op haar achterhoofd. Ik zet kracht, maar ik dwing haar niet. Nooit. Ze blijft me volgen. Ze weet precies wat ik nodig heb. Misschien nog beter dan ik het zelf weet. En als ik me dan overgeef, als ik voel dat het écht niet meer te houden is, vertraagt ze net iets — niet om me tegen te houden, maar om het juist intenser te maken. Elke seconde wordt uitgerekt. Ik word gek.

Alle spanning komt vrij. Mijn hele lichaam trilt. Mijn climax barst los zoals ik het nog nooit eerder heb meegemaakt. Ongeleid. Ongecontroleerd. Zij blijft liggen. Haar lippen sabbelen aan mijn schacht. Mijn eikel diep in haar mond. Ze maakt geen geluid. Geen reactie van schrik. Alleen toewijding. Ze neemt me in alsof het vanzelfsprekend is. Alsof dit nooit anders had kunnen zijn.

Ik puf, hijg, proest. Maar zo zacht mogelijk. Alles in mij probeert stil te blijven. Alleen het geluid van mijn zaad dat zich mengt met haar speeksel is hoorbaar. Zacht. Nat. Echt. En dan het slikken. Eén, twee keer. Niet te missen. Haar keel beweegt langzaam. Ik zie ook deze beweging. Geduldig. En dan blijft ze gewoon liggen. Geen trekbeweging, geen haast. Ze houdt hem vast met haar lippen. Haar tong likt langs de onderkant. Zachtjes, alsof ze het laatste restje wil vangen. Alsof ze wil proeven wat overblijft. Haar wimpers bewegen. Haar schouders rijzen nauwelijks. Alsof ze zich in trance houdt. Een eigen ritueel volmaakt.

Tot het laatste beetje eruit is, houdt ze hem in haar mond. Geen gehaast. Geen theatrale blik. Alleen stilte. En dan — als mijn adem langzaam terugkeert, als mijn handen hun spanning verliezen — laat ze hem los. Langzaam. Met haar mond. Hij glijdt eruit met een zachte plop. Niks is plakkeriger. Intiemer. Verwoestender. Alsof ze niet alleen mij, maar ook het moment tussen ons bewaart met die laatste beweging.

Ze blijft nog even liggen. Alsof ze ook moet bijkomen. Of mij die ruimte wil geven. Geen woorden. Geen vragen. Alleen dat. En ik — ik weet niet of ik ooit nog normaal naast haar op een bank kan zitten. Alles is veranderd. En tegelijk: niets is gezegd. Alles leeft in die stilte na de daad.

Ze pakt de afstandsbediening en zet de tv uit. Dan is het opeens echt stil. En het besef dat onze ouders boven liggen te slapen, slaat plotseling toe. De stilte wordt zwaarder. Spanning stijgt. De spanning in mijn pik blijft. Haar hand heeft me nog steeds vast. Hij glimt helemaal van haar speeksel, van nog wat restjes zaad. Strak gespannen en keihard in haar hand. Alsof hij niet meer weet hoe hij moet krimpen in haar bijzijn. Dat is eigenlijk ook onmogelijk. Ze kijkt nog altijd niet op of om. Geen woorden. Geen twijfel. Alleen haar hand. En mijn hartslag.

Nee, het wordt gekker. Ze komt iets meer overeind. Haar hand is teder. Haar lippen nog zachter. Haar tong nog natter dan mijn lul. Ze kust hem. Ze likt eraan. Ze koestert hem opnieuw. Houdt mij hard. Ik had wel vaker dat ik me een paar keer achter elkaar aftrok als ik echt geil was. En zo geil als nu was ik natuurlijk nog nooit geweest. Het verbaasd haar niet. Niet zover ik weet. Want wat gaat er door haar heen? Ik weet het niet. Maar alles wat ze doet, voelt alsof het klopt. Alsof het voor haar net zo natuurlijk is als voor mij.

Ze zuigt zachtjes aan de eikel. Likt hem en de schacht. Kussend houdt ze hem nat. Alsof ze hem wil verzorgen. Of bewaren. En ik durf meer. De overgave blijft. Ze is niet geschrokken van mijn climax. Niet wakker geworden om te beseffen dat dit niet kon. Het smaakt naar meer. En dat is zo. Mijn hand vindt haar schouders weer. Ik volg de welving van haar slanke rug, reik naar haar heup en naar haar billen en laat hem weer terugglijden. Mijn hand stopt bij haar nek als ze op dat moment de eikel weer echt in haar mond neemt... Wat gebeurt hier? Waarom zegt ze niks? Ze doet het gewoon. En ik laat het toe. Nee, ik geniet ervan.

Mijn hand valt uit haar nek, naar haar borst. Ik denk ook niet na. Ik besluit ook gewoon te doen. Als ze dat niet zou willen, was ze nooit zover gegaan. Ik weet niet wat te doen, maar dit voelt goed. Ze draagt geen bh. Door de stof van haar shirt grijp ik naar een volle, stevige borst. Niet te groot. Precies goed. Alles aan haar was precies goed. Warm, stevig, zacht. Haar tepel hard onder mijn hand.

Ze kreunt zachtjes onder mijn aanraking. Die echoed in haar mond tegen mijn eikel en schacht. Liefkozend haal ik mijn andere hand door haar lange, zwarte haren. En ik kijk. Naar haar. Naar dit. Ik begin het steeds meer te geloven. Alsof ik er grip op krijg. Letterlijk en figuurlijk. Mijn handen doen wat ik nooit eerder durfde. En zij laat het toe. Meer dan dat: ze lijkt het te willen.

Ze kantelt zich dan iets meer mijn kant op. Haar lichaam. Haar gezicht niet. Die heeft nog steeds die taak. Ze blijft me afzuigen. Maar van haar zij draait ze zich op haar rug. Haar gezicht naar mijn lul gedraaid, die ik nu wel kan zien. Dus zie ik haar vochtige lippen die zo zacht zuigen, haar tong die langs mijn vlees glijdt. De wangen die zich intrekken met het zuigen. De spanning in haar kaken en hals. Naast mij nu dat lichaam. Met één hand kan ze er nog net lenig bij. De ander trekt haar shirt strak. Haar tepels priemen door de stof heen. Mijn hand glijdt over haar keel, over haar borsten en buik. Ik kijk naar haar. Ze zou terug kunnen kijken. Maar haar ogen zijn gesloten. En ze blijft me maar pijpen.

Als ik haar shirt omhoog trek met één hand, om die hand vervolgens zonder erbij na te denken langzaam haar zwarte, kanten slipje in te laten glijden, kost het pijpen haar meer moeite. Ze trekt haar benen iets op. Onbewust. Reactief. Maar ze stopt niet. Ze laat het gebeuren. Haar huid gloeit. Mijn vingertoppen voelen hoe ze naar me toe leeft. Alles daar beneden is zacht, warm en uitnodigend.

De ogen blijven gesloten. Haar mond blijft werken. Maar ze zucht tussendoor. Wat mij wat lucht geeft. En zelfvertrouwen. Mijn andere hand vergrijpt zich teder aan haar borsten, ook onder haar shirt, terwijl ik ontdek hoe het is om een natte poes te voelen. God, wat is ze nat. Ik voel haar schaamlippen, zo glibberig en duidelijk gezwollen van opwinding. Ik voel hoe elke aanraking van mijn vingers haar lichaam laat kronkelen en haar ademhaling onrustig maakt. Haar mond voelt nog beter dan het al deed... En zo hoop ik haar ook te laten genieten. Wel het minste wat ik kon doen. Al geniet ik alleen maar meer. Haar lichaam voelt goed. Wat ik zie is gewoonweg fantastisch. Wat een lichaam. Wat een overgave. Wat een beelden. Porno? Nee, hier kan geen porno tegenop. Niet met haar. Niet met dit.

Ik denk niet na. Het gebeurt gewoon. Mijn vingers glijden tussen haar schaamlippen, over iets waarvan ik vermoed dat dit wel haar clitje moet zijn. Aan haar reactie te zien, kan dat zomaar kloppen. Haar lichaam schokt zo nu en dan, onwillekeurig en intens. Ik ben voorzichtig — misschien zelfs te voorzichtig — maar mijn aanrakingen zijn raak. En elk van haar reacties stuurt mij. Daar leer ik van. Mijn hand zit volledig in haar slipje. Twee vingers duwen tussen haar vochtige schaamlippen, reiken tot aan haar opening. Al durf ik die nog niet echt op te zoeken. Dat hoeft ook niet. Mijn kootjes drukken zachtjes iets hoger, cirkelend over dat clitje heen. Ik kijk naar haar gezicht. De ogen gesloten. De mond steeds vaker open. Soms happend naar adem. Soms happend naar mijn eikel.

Haar hand houdt me nog steeds vast, houdt mijn eikel dicht bij haar zuchtende mond. Dit is nog intiemer dan zojuist. Nog puurder. Maar ik besef me dat het moment van daarnet nooit is geëindigd. Dit is gewoon de voortzetting. De golf gaat door. Alles stroomt. Alles klopt. En ik doe maar wat — en tegelijk weet ik precies wat ik moet doen. Het gaat vanzelf. Alsof mijn lichaam begrijpt wat het hare nodig heeft, nog voordat ik het zelf doorheb.

Totdat zij haar climax bereikt. Het duurt weer niet lang. We blijven zo stil als we kunnen zijn. Smakkend, hijgend, zacht kreunend. Haar lichaam kronkelt. Eerst vloeiend, dan een paar keer wild. Schokkend bijna. En daarna weer langzaam, uitgeput. Tijdens haar hoogtepunt kan ze me niet meer pijpen. Ze móét het even loslaten. Haar hele lijf verstijft, gespannen als een boog. Alles in haar ademt overgave.

En dan — het moment dat ze weer landt, langzaam terugkeert naar haar lichaam, is het moment waarop ze haar gezicht nog even afwendt. Ze blijft liggen, haar hand nog om mijn lul gevouwen, maar zonder beweging. Haar ogen blijven gesloten. Haar lippen iets open. Ze lijkt te luisteren naar haar eigen hartslag, haar eigen ademhaling, alsof ze diep vanbinnen iets aan het ordenen is. Ze komt bij van haar orgasme, in stilte, zonder contact, zonder haast. Alsof ze de echo ervan nog wil voelen. Ik beweeg niet. Ik respecteer het. Alles in haar lijkt te zeggen: even niets. Alleen vasthouden. Alleen ademhalen.

Ik kijk op de klok. Het is megalaat. De nacht is stil, het huis slaapt. Alleen wij niet. Ik voel haar hand nog steeds bewegen. Traag. Aanwezig. Mijn lichaam is gespannen tot het uiterste. Ik ben harder dan ooit. Zelfs na een orgasme. Hij glimt in het zachte, gedempte licht van de kamer. Mijn hand ligt op haar hoofd. Ik aai haar teder, ritmisch, bijna gedachteloos. Maar er is geen contact. Geen blik. Geen woord. Alleen dat lichaam tegen het mijne. Alleen dat ene punt waarop we verbonden blijven.

Het is een bizar moment. En wat betekent dit nou eigenlijk? Was het logisch dat dit gebeurde? Voelde het onvermijdelijk? Of juist onmogelijk? Niemand zou het geloven. Niemand zou het goedkeuren. Misschien zouden we het zelf niet eens geloven als we er straks aan terugdenken. Zwijgen lijkt de beste optie. De enige misschien. Maar ergens hoop ik toch op een reactie van haar. Niet dat ik niet tevreden ben. Integendeel. Maar ik wil weten wat dit met haar doet. Wat ze voelt. Of het voor haar ook echt is. Of gaat het haar alleen om m’n pik?

Ik probeer m’n houding wat bij te stellen. Ik lig erg onderuitgezakt, bijna verstrengeld in de kussens. Maar door langzaam omhoog te komen, schuift mijn onderlichaam iets mee. En daardoor duw ik onbedoeld mijn eikel tegen haar lippen aan. Geloof me — dit was per ongeluk. Maar ik krijg nu wel een reactie. Een instinctieve, fysieke reflex. Ze hapt. Niet gehaast. Niet gretig. Maar als vanzelfsprekend. Alsof ik haar eraan herinner dat ik nog steeds een stijve heb. Alsof haar lichaam vanzelf de taak op zich neemt om me daar opnieuw vanaf te helpen.

Haar hand houdt me steviger vast. Geen twijfel meer in haar greep. Ze beweegt haar mond naar de eikel toe, en de strakgespannen huid wordt opnieuw verzacht. Door haar kletsnatte mond, haar volle, zachte lippen. Elke aanraking is preciezer dan de vorige. Mijn zucht van ongeloof zegt alles. Ik sluit mijn ogen. En ik hou mijn hand op haar hoofd. Steeds vanzelfsprekender. Ik duw mezelf zelfs iets verder haar mond in, terwijl ze nog altijd op m’n schoot ligt. Meer tegen m’n onderbuik. Het voelt alsof ze daar hoort. Alsof ze daar thuishoort.

Iets aan het opleggen van mijn eigen ritme, al is het nog zo minimaal, zorgt ervoor dat de spanning razendsnel stijgt. Mijn adem versnelt. Mijn onderbuik trekt samen. Ze laat me toe. Ze laat het gebeuren. En mijn lichaam weet: dit hoeft niet lang te duren. Zoals het met mijn jonge, oversekste geest eigenlijk nooit lang duurt... Maar deze keer voelt het anders. Niet omdat ik het tegenhoud. Maar omdat zij het aanstuurt. Alles aan haar bewegingen vertelt me: nog niet. Nog even. En ik gehoorzaam.

Dit verandert als ze overeind komt. Mijn eikel verlaat haar mond nauwelijks, maar binnen een paar tellen zit ze op haar knieën naast me, leunend op één elleboog. Haar hand pompt fier op en neer, en haar mond volgt. Ik zie nu meer dan zojuist: een vol zijaanzicht van haar ingetrokken wang, haar glimmende lippen en haar perfecte, exotische gezicht. Haar ogen zijn gesloten. Ze ziet me niet naar haar kijken — wat zonde is. Want mijn blik is niets anders dan puur, rauw verlangen. Niets dan waardering voor haar, voor dit moment.

En ze gaat door. Feller. Dieper. Tot aan de rand brengt ze me. Instinctief leg ik weer een hand op haar hoofd. Ik help haar met haar lange zwarte haren, duw ze zachtjes achter haar oor, zodat ik nog meer kan zien. Haar gezicht is prachtig. Haar overgave nog mooier. Ik voel me gesterkt door alles wat we al gedeeld hebben vannacht. De drempel is al lang gepasseerd. Het gebeurt instinctief. Mijn hand op haar hoofd duwt mee. Een lichte sturing. Niet dwingend, maar zeker. O ja — mijn heupen bewegen ook mee... Het is die controle, het feit dat ze dit toestaat, dat ik mijn lul zo haar mond in kan duwen tot een diepte die ze zelf nét niet toelaat, dat mij alles laat verliezen. Want dit lokt namelijk wel een reactie uit...

Mijn andere hand grijpt ook in haar haar. Mijn vingers verstrengelen zich. Ik vergrijp me nu echt aan haar, terwijl ik haar tegelijk stil hou. Mijn heupen bewegen fel. Ongecontroleerd. Ik pomp alles wat er nog in me zit in haar. En zij — zij knijpt haar gesloten ogen steviger dicht, haar kaken gespannen. Ik hoor het kolken in haar mond. Mijn zaad is heet. Haar speeksel overvloedig. Ik zie haar keel bewegen. Ze slikt. Meerdere keren. En ik houd haar daar. Houd haar vast. Totdat ik niet meer kan. Totdat ik mijn lul tergend langzaam uit haar mond wil laten glijden, druipend van alles wat we samen net hebben gedeeld.

Ze zuigt nog één keer hard. Houdt me in haar mond tot het echt niet meer kan. Alsof ze wil laten merken dat zij nog steeds de controle heeft. Maar alle controle was al lang de deur uit. En dan laat ze los. Met een natte klets valt mijn eikel op mijn onderbuik. Een dikke sliert van speeksel en zaad ontsnapt uit haar mondhoek. Ze kucht. Ze proest. Ze houdt haar ogen gesloten. En de stilte keert terug. Zwaarder dan ooit. Rijker. Vol.

Nu laat ze me los. Ze komt iets overeind, zittend op handen en knieën, haar hoofd hangend boven mijn leeggezogen lul. Ze zucht diep, sluit kort haar ogen en opent ze weer. Maar ze kijkt niet naar mij — ze kijkt vooruit. Naar beneden. Naar hem. Hij ligt daar, glimmend, nog natrillend van alles wat net gebeurd is. Als een vis op het droge spartelt hij nog wat na. En dan: een glimlach. Eerst klein, dan breder. Haar mondhoeken krullen omhoog, bijna ondeugend. Tot op dat moment hield ik mijn adem in. Was het goed? Was het fout? Was het allebei? Ja. Vast. Allebei.

Ze zucht nog een keer en komt langzaam rechtop zitten. Haar beweging is loom, traag, maar niet onzeker. Ze pakt haar haren bij elkaar, wikkelt ze tot een nonchalante staart en bindt die in haar nek. Haar kin is nat. Ik blijf onderuit liggen, kijk naar haar omhoog. Ze slaat dan eindelijk haar blik op mij. Die lach heeft ze nog steeds. Iets in haar ogen zegt: ik weet precies wat ik heb gedaan. En ik weet wat jij voelde. Ze strijkt haar hemd glad over haar lichaam. Over haar borsten. Haar buik. Alles nog even perfect. Nog steeds geen woord. En ik wil roepen: zeg iets! Maar ik doe het niet. Want de stilte hoort erbij. Hoort bij haar. Bij deze nacht.

Ze kijkt even om zich heen. Niemand kan ons gezien hebben. Of gehoord. Dan hadden we dat wel geweten. Ze zet haar voeten terug op de grond. Wil opstaan. Maar ze wankelt. Haar hand grijpt kort de rand van de bank. Dat zegt ook wel iets. Haar benen trillen als ze zich opricht. Dat zegt nog meer. En ik? Ik zit daar maar. Half achterovergezakt, met die blote lul die weigert helemaal slap te worden. Alsof mijn lichaam weet: dit was nog niet alles. Nooit meer klein als ik haar zie, hoor, ruik of voel. Dat is nu zeker.

''Geen woord hierover,'' fluistert ze dan zachtjes. Streng en lief tegelijk. Een lach die blijft hangen in haar stem. Ze giechelt nog net niet, maar het scheelt weinig. Spanning Ze loopt weg. Richting de gang. Haar pas is licht, maar wankel. De deur gaat zachtjes open. En voor ze hem dichttrekt, kijkt ze nog één keer over haar schouder. Die blik... Die blik zal ik nooit vergeten. Een mengeling van geheim, triomf, plezier en iets wat misschien wel liefde was. Of lust. Of beide.

Al die tijd heb ik zwijgend gekeken naar dit schepsel. Hoe ze bewoog, hoe ze deed alsof alles vanzelf ging. En nu, als afsluiter, geeft ze me een knipoog. Een langzame. Treffend. En dan verdwijnt ze. Alsof er niets gebeurd is. Alsof ze hier nooit was geweest. Alleen ik, achtergebleven in stilte, weet beter.