Zoals Guy het ervaren heeft:

De avondlucht is zacht en gevuld met het geruststellende gemurmel van het terras in Turnhout. Ik zit al een tijdje te wachten, mijn vingers trommelend tegen het glas bier. Mijn telefoon trilt—weer een berichtje van Lieve.

"Ik ben er bijna. Herken me aan de groene jurk."

Mijn hart klopt net iets harder dan normaal. Dit is gevaarlijk. Stiekem. Maar ook opwindend.

Dan zie ik haar. De groene jurk valt meteen op, net als haar lach wanneer ze me herkent. Ze loopt zelfverzekerd naar me toe. "Guy?"

Ik sta op, voel hoe mijn hand even aarzelt voordat ik de hare pak. "Lieve. Eindelijk."

Het gesprek stroomt net zo natuurlijk als in onze berichten. We lachen, delen kleine geheimen, en de spanning tussen ons is tastbaar. De tijd vliegt voorbij, en voor ik het besef, is het al laat.

Ik bied aan haar naar haar auto te begeleiden. Net wanneer we bij de parkeerplaats aankomen, barst de hemel open. De regen gutst naar beneden, en binnen seconden zijn we doorweekt. Lieve gilt verrast, en ik grijns terwijl ik haar mee naar een overkapping trek.

"God, het is koud," zegt ze, haar armen om zichzelf geslagen.

Zonder na te denken, trek ik haar tegen me aan. Haar lichaam voelt perfect tegen het mijne—zacht, warm, ook al rilt ze. Mijn handen wrijven over haar rug, proberen haar op te warmen. Maar dan... dan glijdt één hand naar beneden, over de ronding van haar billen.

Ze is even sti l, en dan—een zacht kreuntje.

Dat is genoeg.

Mijn andere hand gaat naar haar kin, tilt haar gezicht op. Haar ogen

Zoals Lieve het ervaren heeft:

De avondlucht is zacht, gevuld met het rustige geroezemoes van het terras in Turnhout. Mijn handen trillen lichtjes terwijl ik mijn telefoon vasthoud. Nog één berichtje naar Guy: "Ik ben er bijna. Herken me aan de groene jurk."

Mijn hart bonkt in mijn keel. Wat doe ik hier? Dit heb ik nog nooit gedaan. Wat als iemand me ziet en me herkend. Maar ook... opwindend.

Ik zie hem al zitten, een glas bier voor zich. Zijn ogen zoeken de terrasingang, en wanneer hij me spot, licht zijn blik op. Hij is nog knapper dan op zijn foto’s. Mijn benen voelen plots zwak, maar ik zet door, probeer zelfverzekerd te lopen. "Guy?"

Hij staat meteen op. Zijn hand aarzelt even voordat hij de mijne pakt—warm, stevig. "Lieve. Eindelijk."

Het gesprek stroomt moeiteloos, net zoals online. We lachen, delen kleine geheimen, en elke blik, elke aanraking voelt als vonken. De tijd smelt weg, en voor ik het besef, is het al laat.

Hij biedt aan me naar mijn auto te brengen. Net wanneer we bij de parkeerplaats aankomen, barst de hemel open. De regen stort naar beneden, koud en verrassend. Ik gil, voel het water meteen door mijn jurk heen trekken. De stof van mijn jurk is dun wat ze ideaal maakt voor een zwoele zomeravond, maar nu doorweekt is mijn lingerie duidelijk zichbaar. Guy grijnst, trekt me mee onder een overkapping.

"God, het is koud," fluister ik, mijn armen stijf om mezelf geslagen.

Dan—plots—trekt hij me tegen zich aan. Zijn lichaam is warm, stevig tegen het mijne. Mijn adem stokt. Dit gaat te ver. Dit gaat veel te ver. Maar ik duw me niet weg. Zijn handen wrijven over mijn rug, en een diepe, verboden sensatie golft door me heen.

En dan... dan voel ik het. Zijn hand glijdt lager, rust op mijn billen. Een schok gaat door me heen. Ik bevries—maar ergens diep vanbinnen ontvlamt iets. Een zucht, bijna een kreun, ontsnapt mijn lippen.

Dat lijkt hem aan te moedigen. Zijn andere hand tilt mijn kin op, en voor ik het besef, zijn zijn lippen al dichtbij.