Beste Lezers, Het heeft erg lang geduurd maar bij deze is het zevende en laatste deel uit een kleine verhalenserie die zich grotendeels afspeelde in zeg maar de tweede helft van de vorige eeuw. Voor mij persoonlijk was het een mooie maar ook soms ook emotionele ervaring, en dat kostte tijd.

Ik raad u aan eerst de voorafgaande delen te lezen.

Hoofdpersonen:
Ruud
Monique
Viola
Viviana
Kinderen:
Viola en Francois van Ruud & Monique
Sylvia van Viviana
Gerard van Collette & Ruud
Miranda vondelinge
Verder:
Louisa - kindermeisje
Colette - hulp van Viola
Johank

Hoofdstuk 61. Francois.

Het leek soms alsof ons geen enkel moment van rust gegund werd. We hadden het geluk dat onze kleine Viola opgevangen en vertroeteld werd door niet alleen Viola en Louisa, maar ook door beide grootmoeders. Deels kwam dat goed uit omdat Monique’s zwangerschap in combinatie met haar werk als dierenarts zeer veel van haar vroeg. Al snel besloot ze wat minder te gaan werken, maar echt veel zoden aan de dijk zette het niet. We moesten er ons bij neerleggen dat het deze keer gewoon een zware zwangerschap voor haar zou worden.

Zelf werd ik erg in beslag genomen door al het werk dat op mij afkwam. En toch, in deze periode heb ik, zo bleek vele jaren later, qua beleggingen en investeringen beslissingen genomen die aan de basis van ons fortuin hebben gelegen. En niet alleen dat van ons en onze families, van Viola en Viviana, maar ook dat van al onze vrienden, kennissen en een aantal trouwe klanten. Ondermeer door te investeren en aandelen te kopen van diverse IT-bedrijven in m.n. de U.S., en niet in paniek te raken. (zelfs nooit in de periode na dit verhaal, eind jaren negentig tijdens die beruchte internet-bubbel. Integendeel zelfs, toen hebben we aandelen ingekocht, van mensen die wel in paniek raakten).

Zeer veel van mijn tijd werd in die eerste maanden na terugkomst opgeëist door mijn ondersteuning aan de startups van mijn familie, en damage-control van Viola’s bezittingen en onroerend goed.

Dit alles was gelukkig nog overzienbaar in vergelijking met de gebeurtenis van later dat jaar. Dan heb ik niet over de geboortes van Francois, de zoon van Monique en mij, of Gerard, de zoon van Collette en mij. Nee, maar over de vondelinge die tussen deze beide geboortes opeens midden in de nacht bij onze voordeur lag.

Hoofdstuk 62. Een onverwachte familie uitbreiding: Miranda.

Ik heb mijn hele leven al een hele rare slaapgewoonte. Je zou mij een lichte slaper kunnen noemen als het om ongewone gebeurtenissen of geluiden gaat. Dan ben ik direct klaarwakker, maar zijn het gewone, bekende geluiden dan slaap ik door alles heen.

Nu hadden we sinds een paar maanden een jonge Golden Retriever, Isis genoemd, en die sliep altijd beneden in een klein kamertje. Zij was erg rustig, blafte vrijwel nooit maar deze nacht opeens wel, en niet zo een beetje ook. Wat mij niet alleen wakker maakte, maar er ook toe bracht om rustig het bed te verlaten, naar beneden te gaan, in de hoop niemand wakker gemaakt te hebben. Ik wilde gewoon weten waarom Isis zo bleef blaffen, dat was ongewoon voor haar.

Eenmaal de deur van haar kamertje geopend, vloog ze direct langs mij heen naar onze voordeur en bleef daar blaffen. Inmiddels stond Viola ook al naast mij toen ik de voordeur openmaakte. Isis spurtte naar buiten, om vrijwel onmiddellijk te stoppen bij een grote kartonnen verhuisdoos, waar wat geluidjes uitkwamen. Ik deed de buitenlamp aan, terwijl Viola al op de doos afliep, om vervolgens haar handen voor de mond te slaan. Ik stond direct naast haar, en zag alleen maar een bundeltje dekens liggen. Pakte de doos op en bracht deze voorzichtig naar binnen, Viola naast mij lopend en Isis tegen mij opspringend. Door haar gedrag dacht ik dat het wellicht wat puppy’s waren, des te groter was mijn of beter onze verrassing of ontsteltenis om een kleine baby aan te treffen. Viola was mij voor en had de zuigeling al in haar armen voordat ik ook maar bijgekomen was van de verwarring. Deze kleine zette het vrijwel onmiddellijk op een krijsen, en Viola wist haar niet stil te krijgen. Dat lukte Monique, die door alle commotie ook al naar beneden gekomen was, wel toen ze de kleine overgenomen had van Viola. Zij ging onmiddellijk op een stoel zitten en gaf haar borstvoeding, wat gelukkig hielp. We, ook Colette en Louisa nu, keken elkaar alleen maar verbouwereerd en toch ook vertederd aan bij dit schouwspel.

Wat later liep ik naar de kartonnen doos en haalde die leeg in de hoop iets meer te vinden. Op een klein briefje na verder niets. En daar stond alleen maar op dat haar naam Miranda was, zij niet voor haar kon zorgen en hoopte dat haar dochter bij ons wel in goede handen was. Meer niet.

Ik las het briefje voor, keek in de ogen van mijn vrouwen en wist hun antwoord al. Zeker bij Viola, waar ik iets zag van wat ik dacht nog nooit bij haar gezien te hebben en in eerste instantie ook niet begreep. Nu, jaren later, zou ik het willen omschrijven als moederliefde . Klinkt wellicht vreemd voor een vrouw van halverwege de 50, die zelf nog nooit moeder geweest was. En nu opeens een kind in haar schoot geworpen kreeg, wat dat gevoel bij haar wakker maakte om iemand te mogen beschermen, te koesteren en op te voeden. En wie waren wij om haar dat te ontzeggen.

Gelukkig hadden we een wieg die nog vrij was, en het kleine meisje werd, na door Louisa verschoond te zijn, daarin te slapen gelegd. Morgen zouden we wel verder zien.

Toen de rust eenmaal weer teruggekeerd was, en we met zijn allen, in ons bed lagen kroop Viola in mijn armen en zei: “Dank je wel Ruud, voor alles wat jij mij deze laatste jaren gegeven hebt. Door jou ben ik veranderd, heeft mijn leven een nooit vermoede wending genomen, is vreselijk mooi geworden. En wat me zojuist overkomen is, iets dat ik echt op de wijze nooit zo gewild had, vervuld onverwacht nog een van mijn grootste dromen. Een verlangen dat ik al lang opgegeven had, een kind te mogen hebben, en ik beloof jullie dat ik goed voor haar ga zorgen.”

Ze overrompelde ons hiermee, want er waren al zoveel kinderen om haar heen, bij wiens opvoeding zij toch ook nauw betrokken was. Monique gaf me de volgende ochtend een plausibele verklaring: “Zij ziet in Miranda een lotgenote, een door iedereen verlaten persoon.”

Vroeg in de morgen had Monique haar vader al geraadpleegd, en ik mijn advocaat. Pas daarna zochten we met de politie contact. In goed overleg met hun en naderhand ook de kinderbescherming werd besloten dat we het kind zolang onder onze hoede zouden nemen, totdat er een uitspraak van de rechter lag. En die viel na verloop van tijd gelukkig ten goede van ons uit, in die zin dat Monique en ik haar adopteerden. Niet Viola die te oud hiervoor was, en al direct afgewezen zou zijn. Gelukkig kon zij wel meegaan in deze redenering, omdat dit de enige weg voor haar was om voor de kleine Miranda te mogen zorgen. Ook daar hebben we, ondersteunt door mijn ouders en ook Louisa, vooraf diepgaande gesprekken met haar overgehad. Zo wilden we absoluut geen jaloezie tussen de kinderen hebben, moest ieder gelijkwaardig worden behandeld en niet voorgetrokken worden. Verder zou Miranda toch al snel doorhebben dat Viola haar moeder niet kon zijn, iets wat wij het liefst nog lang stil voor haar wilden houden. Gelukkig begreep ze dat allemaal, en stond voor haar ook Miranda’s geluk en welzijn op de eerste plaats.

Hoe in en intriest deze situatie ook mocht zijn, uiteindelijk had ik alleen maar tevreden en gelukkige vrouwen in huis. En wat wilt een man nu nog meer?

De biologische moeder heeft een aantal jaren later, rond Miranda’s 10e verjaardag, contact gezocht met ons. Wij hadden haar al veel eerder verteld dat ze geadopteerd was en hoe we haar aangetroffen hadden. Ook het begeleidende briefje hadden we bewaard en haar gegeven. Haar moeder kwam dus bij ons op bezoek, en heeft e.e.a. uit de boeken gedaan. We hadden daarna met elkaar gesproken en beetje bij beetje is over de jaren heen het contact op gang gekomen. Maar voor Miranda waren Viola, Monique, ook Viviana (en zeker de inmiddels overleden Louisa) belangrijker dan haar biologische moeder.

De daaropvolgende jaren verliepen meer dan voorspoedig. Onze kinderen groeiden zonder noemenswaardige problemen op. Monique had haar draai gevonden als dierenarts, en over mijn business had ik niet te klagen. Een keer per kwartaal gingen we met zijn allen een week naar Amboise om daar de zaken te regelen en te genieten van een kleine vakantie. We planden dat zo in dat het altijd samen viel met de schoolvakantie’s. Het enige wat geruisloos verdwenen was, waren deze weekenden met hun vriendinnen en de rollenspelen. Maar ja, je kunt ook niet alles hebben, daarbij had ik aan Viola en Monique mijn handen meer dan vol aan, hun verlangen nam nooit af, integendeel.

Een kleine 3 jaar later wilde Chantal, de vrouw van mijn neef, graag terug naar Frankrijk. Zeg maar heimwee, ze kon niet echt goed aarden in Nederland. Daarop hadden Viola en ik besloten hun de verantwoordelijkheid te geven over het toezicht en onderhoud van Viola’s onroerend goed in Amboise en omgeving. Dat scheelde mij behoorlijk wat werk. En niet alleen dat, het huisje waarin zij al die tijd gewoond hadden, nam ik nu in gebruik als mijn kantoor.

Hoofdstuk 63. Iets ergers kan niemand overkomen.

Maar zoals altijd als het te lang goed gaat, je dreigt gemakzuchtig te worden, wordt je opeens met tegenslag geconfronteerd.

En tegenslag was in onze situatie nog zachtjes uitgedrukt m.b.t. het onheil wat ons overkwam. Anders kan ik het niet duiden want mijn hele leven kwam volledig tot stilstand. Bij Monique werd tot ons grote verdriet een ongeneselijke en agressieve vorm van kanker gediagnosticeerd en binnen 3 maanden was ze overleden. Ze was nog net geen 36 jaar toen haar dat overkwam, en had nog een heel leven voor zich. Het besef van de ernst van haar ziekte had nauwelijks kunnen bezinken bij ieder van ons. Die periode was ik zover het kon dag en nacht aan haar zijde, vaak in gezelschap van Viola en ook van onze kinderen. Die laatste week sliepen zij en ik samen in een bed, hebben we al onze herinneringen opgehaald, en is ze uiteindelijk midden in de nacht in mijn armen gestorven. Ik weet nog dat het dienstdoende personeel alle zeilen moest bijzetten om mij uit het bed te krijgen, ik kon gewoon geen afstand van haar nemen. Mijn leven was kapot, ingestort, en ik ben de dagen daarna in een soort van lethargie beland,

Ik hoef niet te zeggen hoe erg Moniques overlijden de rest van ons trof. Zelfs

Sylvia scheen totaal van slag af te zijn. Haar grootouders hadden geprobeerd haar de eerste tijd na Moniques dood bij ons weg te houden, maar na tussenkomst van zowel Viviana als mijn moeder was dat snel terug gedraaid. Als reden werd opgegeven dat zij erg van streek was, door het gemis van Monique. En toen ze daarbovenop ook haar vriendinnetjes, Francois en onze huisdieren niet meer mocht zien, brak de hel los. Het was teveel voor dit lieve kind, ze werd onhandelbaar en haar grootouders en vader haalden gelukkig snel bakzeil.

Hoofdstuk 64. Lethargie.

Van dit laatste had ik zelf weinig meegekregen, aangeslagen als ik was door de dood van Monique. Iets minder dan 5 maanden heeft deze toestand van lethargie geduurd, ik was heel erg in mezelf teruggetrokken, verwaarloosde mezelf, de omgeving om mij heen, zelfs mijn kinderen. Ik kan me vaag herinneren dat iedereen op mij ingesproken heeft, mij verwenste, maar altijd zonder veel succes. Vreemd genoeg was het Sylvia die me hieruit haalde. Dat meisje bezit over een enorm empatisch gevoel en kwam op een dag dat ik echt hopeloos met mezelf worstelde, overrompeld als ik was door een vlaag van verdriet of zelfmedelijden, op mijn schoot zitten. Omhelsde mij en zei: “Ik mis haar ook nog elke dag, meer nog dan iemand anders. En jou ook, zelfs meer nog dan mijn eigen papa.” Ze gaf mij een kus en wandelde vrolijk weg naar buiten, naar mijn kinderen. Ik keek haar na, zag mijn, nee onze kinderen, die van Monique en mij, dan ook nog Gerard en Miranda. En daar waar ik bij Sylvia vrolijkheid zag, miste ik dat opeens bij hun, zag ik iets van triestheid en troosteloosheid in hun houding. En dat raakte mij meer dan ik besefte, zo waren ze nooit geweest in de jaren voordat Monique stierf. En toen drong tot mij door dat ik hun verwaarloosd had, mij in mijn verdriet opgesloten had. Ik schudde bij wijze van spreken de melancholie van mij af, keek eens in de spiegel en schrok van mezelf, hoe onverzorgd en slecht ik er uitzag. Ik haastte me naar boven, waste en scheerde me, trok nette zomerse kleren aan en liep naar buiten om vervolgens mijn zoon en dochter te knuffelen, en daarna ook de andere 2. Die niet alleen stomverbaasd waren om mij zo te zien, zelfs even van slag af waren daar ze dit niet meer gewend waren van mij, maar gelukkig ook snel genoeg bijdraaiden om in mijn armen te vliegen. Toen zag ik ook in mijn ooghoek meerdere vrouwen op mij komen afrennen. Viola, Louisa, Viviana en mijn moeder verrast als ze waren door mijn plotselinge verschijning en de tranen van vreugde kwamen bij iedereen op, blij als zij waren dat ik eindelijk weer mezelf was, een knop omgedraaid had.

Die middag werd ik bijgepraat over de familie en vrienden. Zo hoorde ik bijvoorbeeld dat Viviana’s man zich een kleine 1,5 maand geleden doodgereden had. Ze hadden me dat wel verteld, maar blijkbaar was dat bericht volledig langs me heen gegaan. In ieder geval begreep ik de opmerking van Sylvia nu beter, dat zij mij meer miste dan haar vader. Voor een deel wel begrijpelijk want die man had weinig liefde voor haar getoond, en in haar kielzog ook voor Viviana. Misschien was het wel beter zo. Ik condoleerde Viviana met het verlies van haar man, maar dat kon haar weinig schelen zo leek het, ze kwam een stuk gelukkiger op mij over.

Het belangrijkste die dag waren toch wel onze kinderen, 10 en 8 inmiddels, en niet vergeten Gerard en Miranda, beiden ook 8. En op een bijzondere wijze toch ook weer Sylvia, en de rest van die middag en een stuk van de avond praatten ze me de oren van mijn lijf. Die nacht sliepen alle bij mij 4 in bed, samen met Viola. Van haar hoorde ik dat zij de afgelopen maanden elke nacht bij mij in bed geslapen had, mij keer op keer opgevangen en getroost had. Ik zag het aan haar gezicht, dat dit ook op haar een zware wissel getrokken had. Voor haar was dit echter vanzelfsprekend geweest, zo zei ze. Monique en ik hadden uiteindelijk toch ook hetzelfde voor haar gedaan.

De dagen daarna werd ik op verschillende vlakken bijgepraat. En de daaropvolgende maanden heb ik voor mezelf knopen doorgehakt, accenten verlegd zogezegd. Ik merkte dat ik veranderd was, gelouterd zou men in de volksmond zeggen. Het verbetene, het mij koste wat het kost willen bewijzen, die gedrevenheid en ook onrust was weg. Daarvoor in de plaats was ik rustiger geworden, bedachtzamer ook. Niet dat de spirit verdwenen was, die drive was er nog altijd, ik vulde het alleen op een andere manier in. Een manier die beter bij me paste, en dat beviel me uitstekend. Een vorm van senioriteit zonder oud te zijn.

Hoofdstuk 65. “The return of Viviana.

Het contact met Viviana bleef in het eerste jaar na mijn ‘herstel’ erg oppervlakkig. Mijn ouders waren, zo vertelden ze mij, vrijwel direct na de de dood van Monique definitief bij ons ingetrokken. En niet alleen dat, ze waren minder gaan werken, wat ook weer relatief was i.p.v. 60 uur nu 40 uur. Een deel van de linker beneden verdieping was in deze maanden voor hun omgebouwd tot woonruimte. Mijn moeder had daarbij samen met Colette de huishouding in handen genomen en zorgde deels voor de kinderen. Sylvia werd in die tijd door haar moeder opgehaald of door mijn vader weggebracht. Regelmatig bleef overnachten, sowieso als haar moeder op stap was. Via via begreep ik dat Viviana wat ‘schade’ aan het inhalen was, maar eerlijk gezegd interesseerde me dat weinig. Ondanks de hulp van mijn ouders, en ook die van Viola en Louisa, kostte het vader en moedertje spelen mij veel energie. Nu had ik ook wat goed te maken, had ik het er graag voor over. En regelmatig bekroop mij het gevoel dat Sylvia erg leed onder het gebrek aan aandacht van haar moeder. Ik liet het aan mijn moeder over om dit met Viviana te bespreken, maar gelukkig loste het probleem zich over de tijd vanzelf op.

In die periode was ik begonnen om kleine uitstapjes met mijn ouders, Viola, Colette en de kinderen te ondernemen. Sylvia vergezelde ons altijd op deze tripjes. Je kunt je dat nauwelijks voorstellen, maar mijn ouders waren vrijwel nooit echt op vakantie geweest, m.u.v. die reisjes naar Amboise dan. Ze hadden zelfs nog nooit een echte dagtrip gemaakt, omdat er altijd wel iets te doen was geweest voor hun werkgevers. Soms kreeg ik het gevoel dat we op een schoolreisje waren, bv. toen we naar Amsterdam gingen. Of naar het Dolfinarium in Harderwijk. Voor mij was het in elk geval elke keer een cadeau te zien hoe ze genoten van deze uitjes. Het zijn de kleine dingen die het doen zegt men wel eens en dat ging hier zeker op. Meer dan geregeld zag ik geen verschil tussen hun en de kinderen zo gingen ze op in deze voor hun nieuwe wereld.

Viviana begon zich na verloop van tijd, buiten medeweten van haar ouders, bij ons te voegen op deze uitjes. Altijd via een smoes, bijvoorbeeld zakelijke bespreking of bezoek bij een oude vriendin, om iedere schijn van argwaan te vermijden. En Sylvia wist dondersgoed dat ze haar mond moest houden tegen haar grootouders. (Van mijn moeder hoorde ik dat deze zeer wantrouwig, hardvochtig en misschien zelfs jaloers waren, helemaal wanneer het mij betrof). De eerste keer dat Viviana zich liet zien op zo een uitstapje was Sylvia door het dolle heen. Voor Viviana en mij betekende het echter veel meer, een voorzichtige toenadering en herstel van onze oude vriendschap. Voor haar was het tegelijkertijd ook een eyeopener, toen ze zag hoe mijn ouders genoten van deze uitstapjes, en hoe Sylvia aan mij hing. Helemaal toen ze vernam dat mijn ouders in al die tijd in dienst van haar ouders vrijwel nooit vakantie hadden gehad, vrijwel nog niets van Nederland gezien hadden. Zij moest echt afdalen uit haar wereld van verwend kind naar dat van de normale mensen. Ergens diep in mijn geheugen kwam een herinnering aan Utrecht naar boven toen Viola haar de eerste keer de deur gewezen had, en gemopperd had over wat voor een verwend nest ze was.

Wonderbaarlijk genoeg verliep dat aanpassen bij haar nu bijzonder snel, rees bij mij het vermoeden van Viola als haar grote rolmodel. Iets anders kon het niet geweest zijn, en jaren later werd dat vermoeden bevestigd.

Voor zover onze achtergrond.

Hoofdstuk 66. Een huwelijksaanzoek

En nu stond ik daar op dat podium. Ik keek de zaal rond, zag Viola, mijn ouders en ook de ouders van Monique zitten, temidden van de andere aandeelhouders, en in gezelschap van zowel Miranda als Sylvia. Francois en mijn kleine Viola lagen met de griep in bed, net zoals de zoon van Collette, die hun nu alle drie verzorgde. Er stond een grote lach op de gezichten van beide kinderen. Toen gleden mijn ogen naar de ouders van Viviana die wel aan de stoel vastgenageld leken te zitten. Met een verbijsterd gezicht en ik zag haar vader aanstalten maken om iets te gaan zeggen. Ik was hem voor nam Viviana bij de hand, hielp haar omhoog terwijl ik haar het ja-woord wilde gaan geven. De hele zaal viel stil toen de vader van Viviana met een toch wel boos en verongelijkt gezicht de microfoon wilde pakken. Maar Viola was hem tot mijn verbazing voor en nam de microfoon uit mijn handen.

Ze had een brief bij zich en tot mijn verbazing herkende ik het handschrift van Monique. Viola had dat opgemerkt, lachte naar mij en begon te spreken: “Deze brief heeft Monique, Ruud’s overleden echtgenote, een aantal dagen voor haar overlijden geschreven en aan mij gegeven. Onder de voorwaarde dat ik deze alleen mocht openen en voorlezen op het moment van een aanzoek of tijdens een huwelijksceremonie. En alleen bij een aanzoek door haar, Viviana, in elk ander geval mocht ik deze brief vernietigen. Viviana had mij deze week al ingefluisterd over wat haar plannen waren voor vandaag, en ik maak nu van deze gelegenheid gebruik om Monique’s laatste wens met u allen te delen”.

Was de zaal nog niet stil, dan was dat nu wel zo. Geen speld was te horen. Viola had zichtbaar moeite bij het voorlezen van deze brief, ze viel regelmatig stil om de tranen van haar gezicht te wissen, of om haar eigen commentaar toe te voegen.

Ze lachte en huilde tegelijkertijd, zeggende dat zowel Monique als zij al die tijd al wisten van onze lotsbestemming, maar dat ze beiden nooit hadden verwacht dat die op deze verschrikkelijke wijze zo snel al vervuld zou worden. In haar ogen was de liefde tussen mij en Monique altijd oprecht en eerlijk geweest, en dat wat tussen mij en Viviana bestond nooit, echt nooit als een grijze sluier over onze relatie had gehangen. Zij nu wel erg blij voor ons allen was, maar Monique toch nog altijd heel erg miste.

Hoofdstuk 67. Monique’s brief.

Lieve schat,

Als je deze brief leest weet ik dat Viviana je een aanzoek gedaan heeft, eentje die je misschien zelfs al geaccepteerd hebt. Ik wil je laten weten dat ik heel blij voor jullie ben, en je dit met liefde gun. Jij verdient dit meer dan iemand anders, ga a.u.b. door met je leven. Mij heb je de mooiste jaren van mijn leven gegeven, en daar kan ik je alleen maar dankbaar voor zijn.

Maar jij moet verder gaan met je leven, voor onze kinderen, voor Viola en helemaal voor jezelf. Blijf niet in het verleden zitten schat, daar doe je jezelf en ook mij tekort mee. Onze kinderen hebben een vader nodig die volop in het leven staat, niet is blijven hangen in het verleden. Beloof me dat a.u.b., geef hun het beste van jezelf, net zoals jij altijd bij mij gedaan hebt.

Ik vertrouw erop dat je dit samen met Viola en ook Viviana kunt doen. En nogmaals, mijn zegen heb je.

Ik en Viola weten van je jeugdvriendschap met Viviana. Hoe innig en diep deze was, en waarschijnlijk heeft geen van jullie beiden toen ooit gedacht aan iets als bijvoorbeeld verliefdheid, jong en onschuldig als jullie in die tijd waren.

Bij jou, Ruud, zal dat idee of gevoel waarschijnlijk nooit geleefd hebben, loyaal als je aan je ouders was en wellicht ook door het veronderstelde klassenonderscheid. Iets dat je sowieso nooit juist of terecht vond, maar dat is wat anders.

Jij hebt in je hele leven, in je doen en laten mensen nooit beoordeeld op wat ze hebben, op hun geld, maar op wat ze zijn. Viola heeft me dat heel duidelijk laten zien, omdat jij vanaf het eerste moment nooit van haar gehouden hebt om haar geld, maar om wie ze was. Ze zei me dat je nooit, echt nooit iets van haar wilde aannemen, dat je alles in je leven zelf verdiend hebt. Zo ben je altijd geweest, een onafhankelijke vrije geest, en daarom hield ik ook van je. Je neemt nooit wat van mensen aan omdat ze meer geld hebben, staat daarentegen wel open voor hun kennis en wat je kan leren van hun. Nooit heb je je laten leiden of voorschrijven door wat andere mensen zeggen dat je moet doen, maar door wat je zelf wilt.

Luister deze ene keer wel naar mij. Ik houd van je over mijn graf heen, zal altijd bij je zijn. Zeg a.u.b. ja tegen Viviana. “

Na afloop barstte een oorverdovend applaus en gejuich los, terwijl wij alledrie snikkend op het podium stonden. Viola omarmde mij, gaf me de brief en een kus. Ik keek naar een ook nu huilende Viviana, knikte en zei ja, waarop ik haar kuste. Ik hoorde haar fluisteren: “Eindelijk” en we draaiden ons hand in hand om naar de zaal, die weer in juichen uitbarstte. Keek daarop mijn ouders, naar de ouders van Monique en net als wij waren ze allemaal in tranen.

Hoofdstuk 68. Viviana’s ‘outcoming’.

En zag Sylvia naar ons toekomen rennen. Die liet zich echt niet door iemand afremmen, zelfs niet door haar nog altijd geïrriteerde opa die opnieuw probeerde de microfoon in handen te krijgen. Maar Viviana was hem ook nu weer voor. Terwijl ik Sylvia, en wat later ook Miranda, in mijn armen opving, nam Viviana de microfoon uit Viola’s handen en snoerde haar vader de mond.

Om vervolgens een presentatie voor zowel haar ouders als alle aandeelhouders te geven, waarin zij niet alleen mijn verdiensten in de afgelopen pakweg 20 jaar voor hun bedrijf beschreef, maar ook die voor onze gemeenschap. Over adviezen die ik gegeven had terwijl ik in het begin alleen voor hun opdrachten deed, en later alleen maar op haar verzoek. Zij wees haar vader erop, dat ik hun bedrijf daarmee beschermd had tegen ondermeer de slechte investeringen van haar ex, die zelfs tot een bankroet hadden kunnen leiden. Maar dat ik nog vaker adviezen had gegeven die het bedrijf hadden doen groeien tot het huidige formaat.

Zij wees vervolgens naar Viola en daarna naar de aandeelhouders, en dan meer specifiek naar 1 persoon. En zei: “Viola kennen jullie inmiddels al, maar zien jullie die man daar. Die man vertegenwoordigt de kleine aandeelhouders. En dat zijn vrijwel alle bewoners uit dit dorp en omgeving, alsmede hun familie. Samen met de aandelen van Viola is hun belang inmiddels 30%, waarschijnlijk zelfs meer. Ofwel jullie of beter ons bedrijf is voor een aanzienlijk deel in hun handen, is op deze wijze ook geworteld, verankerd in deze gemeenschap. Van de melkboer, de groenteboer, de loodgieter, de politieagent, de huisarts, van vrijwel iedereen die voor jullie gewerkt heeft, zoals ook de ouders van Ruud. Dat hadden jullie nooit gedacht hè, jullie hebben hun altijd als minderwaardig beschouwd en als zodanig behandeld, net zoals met Ruud. Nou, al deze mensen vertrouwen hem, en hebben de laatste pakweg 20 jaar, op zijn advies en met het beetje geld dat ze hadden, niet alleen aandelen in jullie bedrijf gekocht, maar ook in andere. Beetje bij beetje hebben zij zo een portefeuille opgebouwd en dankzij Ruuds adviezen, die trouwens gratis waren, zitten ze er warmpjes bij. Deze mensen en hun familie hebben nu een beter leven, een toekomst, dankzij hem, niet dankzij jullie. Velen, die jarenlang voor jullie gewerkt hebben, waren armlastig gebleven als het aan jullie gelegen had. En zie eens hoe eenvoudig het was om hun leven te verbeteren. Jullie welvaart hebben jullie aan hem en hun te danken, als jullie dat maar goed beseffen. En wat ons betreft, kijk eens goed naar Silvia, jullie kleindochter, die jullie altijd min of meer genegeerd hebben. Omdat ze, in jullie ogen en trouwens ook die van mijn ex, een kleine afwijking had, minderwaardig was. Hij, wijzend naar mij, en ook Monique hebben haar vanaf het eerste moment in hun leven verwelkomd, altijd het mooie in haar gezien, net zoals ieder ander. Zij is slim, intelligent en mooi, en houdt van hem. Heeft hem altijd als haar vader gezien, en van zijn ouders meer gehouden dan ooit van jullie, haar grootouders. Dat zegt veel over jullie en ook over mijn ex. Neem er maar een voorbeeld aan.”

Daarmee haar ouders elk argument uit handen slaande tegen mij en haar huwelijk met mij.

Als klap op de vuurpeil zei ze ook nog dat zij hun geld niet nodig had, omdat ze dankzij mijn adviezen goede beleggingen op de beurs gedaan had en meervoudig miljonair was. Wat ergens ook wel logisch was omdat ze nu eenmaal vanuit huis uit al flink wat geld had te besteden. Ondanks dat deed het zelfs mij met de oren klapperen, aan de andere kant had ik ook goed verdiend. En een groot deel van mijn familie en vrienden in het dorp trouwens ook.

Het meest verbaasd stond ik toch wel over haar optreden. Zo had ik haar nog nooit gezien en ik vroeg me af of dit nu kwam omdat ze opeens deze positie gekregen had of door iets anders. Nog nooit had ik haar zo tegen haar ouders tekeer zien gaan, hun zo de les durven te lezen. Waar haalde ze die moed nu opeens vandaan, want ze had echt uiting gegeven aan al haar frustratie en pijn over de jaren heen. En op een briljante manier, niet als een vloedgolf van verwijten, maar beheerst en weldoordacht. Een topvrouwe in wording, en na afloop had ze met een lach voor de zaal gestaan, blij haar zegje voor eens en altijd gedaan te hebben. Een sterke persoonlijkheid, ik zag wel iets terug van het karakter van haar vader. Met die uitzondering dat zij positieve energie uitstraalde, een mooie kant van het leven liet zien, dat inspireerde. En dat werd opgepikt door de aanwezigen die haar bedankten met een welgemeend applaus. En weer hing ze in mijn armen en opnieuw hoorde ik die woorden: “Eindelijk”.

Dit was haar dag waarop ze zeg maar uit ‘de kast’ kwam. En voor de eerste keer in haar leven tegen haar ouders opstond, hun haar waarheid vertelde en mij als slagroom of kers op de taart de liefde verklaarde.

Alles heeft nu eenmaal zijn eigen tijd en ritme.

Hoofdstuk 69. Viola’s goedkeuring.

Als ik dacht dat we nu eindelijk klaar waren, overviel Viola mij opnieuw. Ze nam de microfoon uit Viviana’s handen en sprak de aanwezigen opnieuw toe: “Ik ben grootaandeelhoudster van dit bedrijf. En dat zou ik nooit geweest zonder deze jongeman . Voordat ik hem leerde kennen had ik zelfs nog nooit van dit bedrijf gehoord, moet ik eerlijk bekennen. Over de jaren heen heb ik hem leren vertrouwen, privé maar ook zakelijk. En zoveel meer dan dat. Hij, Monique en deze 2 kleine drommels hier hebben mij veel meer gegeven dan alleen financiële welvaart. Ik heb kennisgemaakt met een ander soort rijkdom, eentje die gratis, onvoorwaardelijk en eigenlijk ook onbetaalbaar is. Ruud heeft nooit een penny aan mij gevraagd, heeft echt alles zelf verdiend. Heeft mij daarentegen wel erg veel gegeven, van mij gehouden om de persoon die ik ben, nooit en te nimmer om mijn geld. En in het verlengde daarvan geldt ook dat voor zijn geliefden, zijn familie, vrienden en kennissen, voor vrijwel iedereen hier in deze zaal of buiten.

Viviana mocht ik in het begin niet, waarschijnlijk omdat ik in haar een kopie van mijn vroegere ik zag, een ongelukkige, ontevreden, verwende en egoïstische vrouw. Echt een naar mens, maar zij is net als ik, veranderd. Door hem, door ons, door de onzelfzuchtige liefde L van deze mensen, het maakt ook niets uit. Ik heb het volste vertrouwen in deze beide mensen, weet dat zij het beste zijn wat dit bedrijf maar meer nog mij en ons allen kan overkomen. En deze kinderen, en ook die twee die thuis ziek in bed liggen, hebben dringend een moeder en vader nodig.”

En weer klaterde het applaus, en nu werden we van alle kanten gefeliciteerd. Ik keek om mij heen, er was helaas geen glimp meer te zien van Viviana’s ouders. Ik keek naar mijn ouders, en mijn moeder knikte met een trieste blik van nee. Ook Viviana was de afwezigheid van haar ouders inmiddels opgevallen, en ik zag ondanks alles toch een kleine teleurstelling in haar ogen. En dacht bij mijzelf hoe kleinzielig sommige mensen toch kunnen zijn.

Hoofdstuk 70. Mijn dochters reactie.

Bij thuiskomst stormden Sylvia en in haar voetspoor Miranda al de auto uit voordat deze goed en wel gestopt was. Als een speer renden beiden naar de slaapkamer van Viola en Francois, om hun enthousiast het nieuws te vertellen over het op handen zijnde huwelijk. Sylvia overviel Viola echt door te zeggen dat ze een nieuwe mama kreeg, wat tot tranen en een woede uitval bij Viola leidde. En bij Sylvia tot ontreddering, zo van slag als zij was door haar boze reactie.

Mijn moeder en Viola grepen gelukkig direct in voordat het uit de hand liep. Mijn dochter, nog altijd overstuur, schreeuwde tegen mij dat ze geen nieuwe moeder meer wilde, dat Viola haar enige moeder was, en dat ze niet wilde dat zij ook weg zou gaan zoals mama. Nu pas begreep ik haar paniek, angst en ook reactie. En zag een zachte en warme lach op Viola’s gezicht komen, terwijl ik mijn dochter bij me op schoot nam en zei: “Schat, Viola gaat helemaal niet weg, blijft ook je moeder maak je daar geen zorgen om. Sylvia wilde alleen maar zeggen dat haar moeder mij met gaat trouwen, en je nu weer 2 moeders krijgt. Net zoals vroeger, lieverd.” Viola ging nu naast haar zitten en nam haar van mij over. Ze snikte nog altijd en zei tegen haar: “Beloof je dat echt, laat je me nooit alleen.”

Pas toen besefte ik goed hoe erg ze haar moeder miste. En niet alleen dat, ook dat wij nooit echt goed samen gerouwd hadden, ik toen in mijn eigen verdriet ten onder ging. Viola en ik omarmden haar en even later ook Francois die meeging in haar verdriet. Totdat Viola zei: “Maar weet dat jullie moeder jullie nooit echt verlaten heeft, nog altijd aanwezig is.” Ze keek me aan en haalde de brief uit mijn binnenzak. Mijn dochter herkende direct haar moeders handschrift en griste de brief uit haar handen. Daarop greep mijn moeder in en zei: “Hoho kindje, voorzichtig hoor die brief mag niet kapot, die gaan we bewaren, inlijsten.”

Al kenden de meesten van ons de inhoud al, toch stonden ook nu weer de tranen bij ons allen in de ogen, toen mijn dochter de brief opende en zag dat het echt haar moeders handschrift was. Zij keek ons verbaasd aan, waarop oma zei: “lees hem maar voor, schat”. Mijn moeder opende zachtjes de deur, waarop Viviana en andere familieleden geruisloos naar binnen kwamen en meeluisterden.

En daar waar Sylvia voor misschien wel de eerste keer in haar leven direct begrepen had wat Monique gezegd had, was dat niet zo bij mijn kleine Viola. Drong de diepere betekenis van haar moeders woorden niet direct tot haar door. Zowel Sylvia als Miranda wilden haar dit verklaren, maar tot mijn grote verbazing nam Monique’s moeder en in haar kielzog ook haar man dit over. Ze stuurden ons allen, op Francois na, de kamer uit, om mij, Viola en ook Viviana na pakweg 10 minuten weer naar binnen te roepen.

Waar alle lucht geklaard was en zowel Viola als Francois hun vreugde over dit mooie nieuws niet onder stoelen of banken verborgen. Nee, beiden waren door het dolle heen en vlogen ons in de armen, en even later ook hun nieuwe half zusje.

Hoofdstuk 71. De verrassingen zijn de wereld nog niet uit.

En nog waren de verrassingen deze middag nog niet voorbij. Even later kwam Viola met een aantal brieven aanzetten die ze ons een voor een liet lezen. Om ons in opperste verbazing of verwarring te brengen.

Iedereen had altijd al gevonden dat er een grote gelijkenis tussen Viola en Monique bestond, maar had dat altijd als een vreemde of toevallige kronkel in de geschiedenis of evolutie afgedaan. Want, volgens Monique haar vader, bestond er geen enkele verwantschap tussen hun beiden, zeker niet in zijn familielijn.

Opeens schoot mij de ontsteltenis bij Louisa en Viola te binnen bij de geboorte van Francois, bij het zien van een, in mijn ogen, onschuldige moedervlek op zijn schouder. Zij hadden me wel toen verteld dat deze alleen maar scheen voor te komen in de mannelijke lijn van Viola’s voorouders. En dan alleen nog bij die mannen die in dat kasteel geboren waren, of was het verwekt? Monique en ik hadden het afgedaan als onzin, een fabeltje, een toevallige samenloop van omstandigheden. Opeens toverde Viola me een brief van Monique voor waarin deze schreef dat ze op verzoek van Viola toch een bloed- en DNA onderzoek had laten doen. En zij dit op haar verzoek ook geheim gehouden had. Nu liet Viola ons de resultaten van dit onderzoek zien, waar overduidelijk uit bleek dat er wel degelijk sprake van een match was. We stonden met de mond vol van tanden bij het vernemen van dit resultaat, van deze onverwachte band. Monique’s vader kon het niet geloven en gaf aan een second opinion aan te vragen. Waar iedereen mee akkoord ging. Op zijn vraag aan Viola wat dit in de praktijk voor Francois zou betekenen, antwoordde deze dat zij hem als haar enige en legitieme erfopvolger zou aanwijzen. En niet alleen dat, hem ook zou voordragen voor de officiële titel, wilde laten registeren, of beter opnemen in het register van de oude adel c.q. adelstand en daarmee alle aanspraken van haar familie voor eens en altijd in de prullenbak kon doen verdwijnen. Alleen al daarom zou een second opinion, van een onafhankelijk en gerenommeerd instituut, meer dan welkom zijn.

Later die avond zaten we allen aan het diner, bijkomend van alle emoties van deze, toch wel, stormachtig verlopen dag.

En nog waren de verassingen niet voorbij, alsof het niet genoeg was voor een dag. Opeens ging de bel en een paar minuten kwam Colette naar ons toe om te zeggen dat er 2 oudere mensen voor Viviana en mij waren. We keken elkaar aan, verontschuldigden ons bij de anderen en liepen even naar de hal. Om daar tot onze grote verbazing Viviana’s ouders te zien staan wachten op ons.

Viviana, erg terughoudend na alle gebeurtenissen van vandaag, vroeg hun waar we deze onverwachte eer aan te danken had. Ik zag dat beide oudjes veel moeite hadden om iets te zeggen en nam hun mee naar de salon. Bood hun een drankje aan, wat ze beleefd weigerden. Zag wel dat haar vader met grote verbazing of verwondering naar de luxe inrichting keek, om zich vervolgens te herpakken.

Hij keek zijn vrouw aan die hem bemoedigend toeknikte, schraapte zijn keel om vervolgens aan Viviana en mij hún verontschuldigingen aan te bieden. Ik zag dat dit hem de grootste moeite kostte, maar had ergens toch wel bewondering voor deze stap. Dit moest hem of hun heel veel kracht gekost hebben, om niet alleen hiernaartoe te komen maar ook nog eens hun ongelijk te erkennen. Het was op een bepaalde wijze een schrijnende vertoning, voor het eerst in mijn leven zag ik bij deze ijskoude mensen een glimp van menselijkheid.

Een besef van wat zij bijna verspeeld hadden in hun leven t.w. hun dochter en kleindochter. Dat ze ondanks hun rijkdom alleen en eenzaam in deze wereld stonden, met de nek door iedereen aangekeken werden. Daar bleef het niet bij, ze boden Viviana hun excuses aan voor hun jarenlange ‘verwaarlozing’, dat ze haar en ook hun kleinkind al die jaren zo tekort gedaan hadden. En toen braken ze, kwamen de tranen en zaten ze hulpeloos en verloren op de bank.

Wat ik niet gezien had was dat mijn moeder stiekem de salon was binnengeslopen, en zich als eerste om hun bekommerde. Om vervolgens naar Viviana te kijken, die eerst schoorvoetend en dan kordater op hun afliep. En toen sprintte de kleine Sylvia naar binnen, direct in de armen van haar grootmoeder. Dat kindje had iets onschuldigs, ontwapenends over zich, en ik zag haar oma nu helemaal in elkaar storten. Die onvoorwaardelijke liefde van dat kleine meisje, iets dat ze zolang voor hun had weggemoffeld, deed mijn hart smelten.

Wat later nam mijn moeder hun mee naar de woonkamer, waar iedereen verbaasd opkeek. Viviana nam daarop het woord en vertelde dat haar ouders gekomen waren en zich bij ons verontschuldigd hadden. Niet alleen voor vandaag, maar voor alles in hun leven. Dat wij hun vergeven hadden en hoopten dat de anderen dat ook konden doen. Daarop klapten alle aanwezigen en stelden ze zich een voor een aan hun voor waarop mijn moeder vroeg of ze wilden mee eten. En nam Viola hun onder haar hoede, iets waar ze heel goed in was.

De maanden daarna waren ze niet meer weg te denken uit ons huishouden, volledig ontdooit en kregen we eindelijk hun warme kant te zien, eentje die niemand tot nu toe ooit had mogen zien laat staan ervaren.

Hoofdstuk 72. Een liefdes ingrediënt.

Viviana en ik waren 3 maanden later in alle stilte getrouwd. In Amboise, met alle onze familie en slechts een paar erg goede vrienden. En die nacht daarna heb ik haar voor het eerst van mijn leven naakt gezien en de liefde met haar bedreven. Een prachtige vrouw, met de juiste proporties en boordevol passie, meer daarover later. Opgespaard over jaren, zo liet ze me die nacht weten en eerlijk gezegd bleek dat vat oneindig vol te zitten. Is ook nooit leeggeraakt, in haar beleving werd het iedere dag bijgevuld.

Maar hier ging nog een heel verhaal aan vooraf. Sowieso hadden ik en ik vermoed ook onze kinderen veel van Moniques dood geleerd, dat je je liefde, je gevoelens, de mooie en zeker ook minder mooie dingen, elk moment van de dag mag tonen, niet verbergen of voor jezelf moet houden. En seks vormt daar een klein, maar wel erg mooi en essentieel, bestanddeel van. En seks hadden we en niet zo een beetje ook. Maar ook dit had haar aanloop nodig.

Iedereen wist dat Viviana een erg wild en turbulent seksleven achter de rug had. Nu schaamde ze zich daar een beetje voor, wat Viola haar gelukkig snel uit haar hoofd gepraat had. En als iemand het kon weten was zij dat wel, voelde haar ook het beste aan, mede omdat zij in haar leven, net als Viviana, seks met redelijk wat mannen en vrouwen had gehad. En voor beiden ging op, dat dit vrijwel altijd gebeurde uit gevoelens van lust, zeer regelmatig ook vanuit de behoefte naar zeg maar lichamelijke contact, soms voor geestelijk ontspanning, echter zelden of nooit vanuit liefde, toewijding of echte overgave.

Viola had haar, uit eigen ervaring, laten zien of beter voelen hoe in haar terminologie dat liefdes- of gelukkigheids ingrediënt het spel, inclusief orgasme, alleen maar naar een hoger, of intenser, niveau tilde. En dan hebben we het niet over Viagra, de Spaanse vlieg of andere lustopwekkende middelen, nee puur over die emotie die men LIEFDE noemt. De dagen, maanden, jaren daarna bleek dat zij hiermee de spijker op de kop geslagen had. En ik, ik kon alleen maar bewondering, dankbaarheid ook, voor haar opbrengen, niet alleen voor haar mensenkennis maar meer nog over hoe ze Viviana, zeker na het overlijden van haar man, opgevangen had. Dit alles kreeg ik pas van Viviana, tijdens of na onze huwelijksnacht, te horen.

De maanden voor ons huwelijk hadden we al redelijk wat bijgepraat, maar nooit een woord gewisseld over haar seksleven. Daarbij hadden we in die periode bewust ervoor gekozen om nog niet samen te slapen, zodat de kinderen langzaam konden wennen aan de nieuwe situatie. Zij was, tot mijn grote verrassing, weer bij haar ouders ingetrokken en had die maanden gebruikt om aan hun relatie te werken. Sylvia sliep tot ieders verbazing vrijwel altijd bij ons, ze wilde gewoon bij haar zusjes en broertje slapen, daar was absoluut niet tegen op te boksen, dat had ze in haar hoofd gezet. Het deed er ook niet toe omdat, opmerkelijk genoeg, haar grootouders vaak bij ons te vinden waren, het gezelschap van zowel Viola als mijn ouders opzochten. Dat tekende toch wel die leegte in hun leven, die nu gelukkig, net op tijd, opgevuld werd. Want wie liefde geeft, krijgt die ook terug, gratis, voor niets eigenlijk en dat besef begon bij hun te dagen. Beter te laat dan nooit. Ik moest terugdenken aan die woorden van Viola op die aandeelhoudersmeeting, die iets vergelijkbaars gezegd had.

Al deze kleine dingen samen, versterkten onze band, niet alleen die tussen mij en Viviana, maar tussen ons drie, en in de slipstream daarvan ook met onze familie en vrienden.

Hoofdstuk 73. Een roddel.

Een paar weken voor onze bruiloft trof ik haar op een middag in mijn kantoor aan, toen ik terug kwam van een zakelijke bespreking. In een mengeling van emoties die ik totaal niet bij haar verwacht had, van timide, verlegen zelfs, tot radeloos aan toe. Daar waar ze een grote kracht en zelfverzekerdheid had uitgestraald toen ze me ten huwelijk vroeg, was dat nu volledig weg. Op tafel lag een tijdschrift waar de vloer met haar aangeveegd werd, met name haar turbulente seksleven uitgebreid ter sprake kwam. En de vraag gesteld werd of zo een vrouw wel aan de top van een groot bedrijf kon staan. Toen vroeg ze me: “Durf je wel te leven met een vrouw met zo een reputatie als ik, van overspelige slet en hoer? Wat betekent dat voor jouw bedrijf en wat als de kinderen dit te horen krijgen, ermee gepest gaan worden?”

Ik moest lachen en antwoordde: “Is het niet een beetje laat om daar nu over te beginnen? En ken je me zo slecht? Hier is gewoon sprake van jaloezie. Denk je dat die al die CEO’s van die grote bedrijven brave jongetjes, heilige boontjes geweest zijn. Nee hoor, verre van dat, je boezemt hun in mijn ogen juist angst aan, en dan kun je dit verwachten. Je dringt in een mannenbolwerk in, en dat brengt roering. Praat eens met Viola, hoe zij dit in het verleden heeft aangepakt. Leer van haar, zoals ik dat ook gedaan heb.” Ik zag een grote lach op haar gezicht komen, toen ze merkte hoe laconiek ik met de situatie omging. En ze antwoordde: “Heb ik al gedaan, ook deels over mijn seksleven. Zij heeft me heel veel verteld over haar leven, ook over dat mannenbolwerk waar jij het o, over hoe ze dat samen met jou bestormd had. En ze wilt het nog een keer doen heeft ze gezegd, samen met mij en jou.”

Het werd er alleen maar leuker op, moest stilletjes lachen, kon me erg goed voorstellen dat Viola als de duivels moest zijn over dit artikel. Wat bleek te kloppen, en ik heb in de periode daarna mannen zien kruipen voor haar, en dat is nog licht uitgedrukt. Uiteindelijk zijn er een paar carrières gesneuveld, gelukkig wel achter gesloten deuren. Mooier voor Viviana was dat haar ouders, en alle aandeelhouders, zich achter haar schaarden, waarmee alle reputatieschade, mocht die er al zijn, teniet gedaan werd.

In het verlengde hiervan heeft ze me wel veel verteld over haar seksleven, en een aantal van mijn ergste vermoedens werden bevestigd. Ik had mij bijvoorbeeld in het verleden al eens over verwonderd dat ze een tijdje van de aardbodem verdwenen was, en daarna veranderd, ingetogener maar ook rebelser, was teruggekomen. En daarna over haar turbulente, ongeremde seksleven, in zoverre ik er iets van meekreeg. Alles bleek te maken met incest, een miskraam etc, in haar jeugd. Maar meer nog dat haar liefde voor mij niet getolereerd werd, verboden zelfs.

Een iets minder wreed verhaal dan dat van Viola, het deed echter niets af aan wat het hun gedaan had, het leed dat zij ondergaan hadden. Gelukkig kon Viviana het nu wat meer in perspectief zien en zei: “Het is beter zo Ruud. Als ik zie tot wat voor persoon je bent uitgegroeid, is dit toch het beste voor ons beiden geweest. Ik weet niet of dat samen met mij ooit gebeurd was, dit is misschien de right time voor ons. We zijn beiden zoveel mogelijk wijzer, gelouterd ook. Laat dit nu onze tijd worden.” En ergens had ze hier wel gelijk mee, heeft alles haar eigen ritme.

Hoofdstuk 74. Een huwelijksnacht met 2 kanten.

Die eerste nacht met haar had 2 kanten: sowieso fabuleus, in het begin echter raadselachtig, anders kan ik het niet omschrijven. Ik had haar nog nooit naakt gezien, ze kwam nu in een doorschijnende kimono onze slaapkamer binnen.

Ze was hongerig, vol van verlangen ook, dat straalde ze uit. Ze viel echter niet aan, keek mij eerder verwachtingsvol aan, wachtend op een move van mij. En die kwam, maar dan wel op mijn manier. Aan de buitenkant rustig, van binnen bruisend van verlangen, zo verliet ik ons huwelijksbed en liep op haar af. Mijn armen en handen gingen haar kimono binnen, ik voelde haar rillingen toen ik haar omarmde, mijn handen en vingers over haar rug en billen streelden, aaiden. Haar kuste, optilde en een paar tellen later neervlijde op het bed. Ik voelde de hunkering van haar lichaam, naar mijn vingers, mijn tong en zoveel meer. En nam alle tijd om haar te ontdekken, ieder plekje van haar lichaam te ontdekken.

En toch, merkte ik die hapering bij haar. Zij was in zeg maar de pleasing mode , wilde mij verwennen, was niet gewend dat een man de tijd voor haar nam. Zijn genot ondergeschikt maakte aan het hare. Keer op keer wilde zij mij verwennen, wat ik min of meer afwees, haar in verwarring achterlatend.

Ik, haar honger stapsgewijs stillend, tegelijkertijd haar zintuigen op scherp stellend. Alsof we aan een 10 gangen diner begonnen, zo bespeelde ik haar. En zij zich na verloop van tijd overgaf, meeging in dit spel, zich niet onbetuigd liet en haar jarenlange ervaring aan de oppervlakte kwam. Maar nu niet meer in die pleasing mode , nu echt los was. En neuken kon ze, als een beest. Soms liet zij mij het gerecht of tempo bepalen, dan nam zij het weer over, hartstochtelijk en gepassioneerd. Daar waar ik haar regelmatig voelde verkrampen, hoorde kreunen of schreeuwen van genot, remde zij mij keer op keer af, op een erg geraffineerde wijze dat mag wel gezegd worden. Alsof alleen zij van de diverse gerechten mocht genieten, en ik alleen maar likkebaardend mocht toekijken. Ergens die nacht had ik opeens een penisring om, voortkomend uit een verlangen van haar dat mijn erectie nog lang zou standhouden. We hadden plezier, lachten heel erg veel en genoten met tussenpozen van de champagne die koud naast het bed stond. Hoe vaak ik van haar champagne heb mogen genieten is mij gewoon ontschoten, doet er ook niet echt toe, ik weet alleen dat het heel veel en vaak was.

Tussendoor lachte ze, straalden haar ogen van geluk en vertelde ze me beetje bij beetje meer over haar seksleven. Heel summier omdat het onbelangrijk was, ondergesneeuwd werd door wat ze nu beleefde, zo liet ze weten. Dat ze nooit, echt nooit seks uit liefde gehad had, eigenlijk zelfs nooit echt verliefd geweest was. Zelfs niet op haar man, dat dat een gearrangeerd huwelijk betrof. Ook dat achter de seks en avontuurtjes met al die andere jongens en mannen gewoon de behoefte zat om haar ouders op stang te jagen.

En dat Viola het bij het rechte eind had, dat seks uit liefde zo vreselijk veel bevredigender, misschien zelfs beter en mooier was, dan wat dan ook. Zij dat nu pas besefte, sinds zojuist, omdat ik mijn genot ondergeschikt aan het hare gemaakt had. Het ook geen opoffering voor mij geweest was, integendeel ik er volop van genoten had.” Dat kwam er alles met een grote lach uit met als afsluiter dat zij haar hele leven lang al verliefd op mij was geweest, en dat lange wachten meer dan de moeite waard geweest was.

Waarop ze weer op of beter in mij gekropen was, zeggende dat ze er geen genoeg van kreeg, heel erg veel in te halen had. Ergens die nacht zijn we in elkaars armen in slaap gevallen, om in de late ochtend door Viola met een ontbijt op bed gewekt te worden. En niet alleen dat, zij stond een tel later in haar blootje met slagroom op haar borsten, naast ons bed, lachend zeggend dat wij gisterenavond het toetje vergeten waren. Of we daar nu nog zin in hadden, of liever wilden uitstellen tot later vanavond. Want in dat geval moest ze het snel opbergen in de koelkast. Viviana trok haar het bed in en zei: “Vanavond pas schat? Dan is die slagroom toch al lang zuur, dat zou toch doodzonde zijn, we kunnen het er nu wel even van aflikken”, waarop wij vervolgens de daad bij het woord voegden. Waar het vanzelfsprekend ook niet bij bleef. En zoals in mijn tijd met Monique, waren deze twee op elkaar afgestemd, vulden elkaar aan, overlapten elkaar soms en kregen er ook geen genoeg van. Simpel gezegd, was de ene geile vrouw door de andere vervangen.

Na afloop, samen onder de douche, hoorde ik Viviana tegen Viola zeggen: “Je hebt zoals gewoonlijk weer gelijk gehad, schat, dit is zoveel leuker en lekkerder, ik ging helemaal onder in mijn gevoelens voor hem en jou, dat zelfs de seks geregeld even naar de achtergrond verdween, om dan als een soort vuurwerkbom weer in mij te ontploffen. Het was een bedwelmend gevoel waar ik wel verslaafd aan kan raken.” Zelden had ik iemand een bepaald gevoel zo mooi poëtisch horen omschrijven. Het zo ook zou gaan, zoals gezegd werd deze honger, dit verlangen nooit gestild. Alsof deze woorden in onze relatie vast gebeiteld waren, iets onzichtbaars en onbreekbaars. De uitspraak ‘de liefde bedrijven’ was vaak beter op zijn plek dan ‘seks hebben’. Natuurlijk waren de standjes hetzelfde, maar de uitvoering of beleving was al die jaren gewoon anders, niet dat puur dierlijke verlangen, alhoewel dat er bij tijd en wijle zeker ook was.

Viviana had mij vanaf het eerste moment al laten weten dat ze een kind van mij wilde hebben, een liefdesbaby zogezegd. Ondanks mijn bezwaren van ouderdom, wist ze van geen wijken, dit zat in haar hoofd. En dus gebeurde het ook, en zette ze een klein jaar na ons huwelijk een gezonde jongen, Evert genaamd naar haar vader, op de wereld. Sylvia was door het dolle heen, in haar ogen had ze nu eindelijk een echt broertje, en wist ze van geen wijken van de kleine, na de geboorte niet en al die jaren daarna ook niet. Zij is altijd de grote zus voor hem gebleven, zelfs nu op volwassen leeftijd nog.

Epiloog

Wij zijn dik 30 jaar later. Viola is een kleine 5 jaar geleden overleden op de mooie leeftijd van 95 jaar. Tot op het laatst van haar leven was ze een levendige en vrolijke vrouw en ze is met een gelukkige glimlach op haar gezicht in mijn armen gestorven. Een paar dagen daarvoor had ze tegen ons allen gezegd dat ze meer dan tevreden was met wat het leven haar gegeven had, en ze uiteindelijk toch meer dan de helft van haar leven gelukkig geweest was.

Tot in haar tachtiger jaren hebben we drieën heerlijk met elkaar gevreeën. Al is dat misschien een groot woord maar ze genoot nog altijd van de zachte erotische massages. Dat is toch iets tijdloos en zoals men zegt leeftijd doet er niet toe. Dat ging en gaat zeker voor ons op, en die aantrekkingskracht en dat verlangen is nooit verdwenen.

In deze 30 jaren heeft het leven niet stil gestaan. Helaas waren mijn ouders al een kleine 7 jaar na mijn huwelijk met Viviana gestorven. Binnen nog geen jaar na elkaar, eerst mijn vader daarna mijn moeder. Blijkbaar kon de een niet leven zonder de ander. Hun plek in ons huis werd verrassenderwijs snel in genomen door Miriam, de jongere zus van Monique. Zij was een kleine 1,5 jaar eerder gescheiden en had ons kort na het overlijden van mijn moeder benaderd met de vraag of zij niet met haar 2 kleine kinderen bij ons kon intrekken. Met name omdat haar kinderen heel erg goed met hun neefjes en nichtjes konden opschieten, qua leeftijd ook weinig verschilden met onze Evert. Het zou het gemis van hun vader wat compenseren en voor haar zou het ook een uitkomst zijn. Niemand van ons had er problemen mee, zij waren zelfs een mooie aanwinst, temeer daar Mirjam tuinarchitecte was, waar wij maar zeer zeker Viola profijt van had. En incidenteel betrokken we haar wel eens in onze spelletjes, bijvoorbeeld als haar kinderen een weekend bij hun vader waren. Meestal ging ze echter die weekenden met vriendinnen op stap, en wat ik van Viviana meekreeg waren dat ook wel bruisende weekenden.

Op ons zestigste zijn we met Viola mee terug verhuisd naar Amboise. Ze had aangegeven dat ze haar laatste jaren daar graag wilde doorbrengen , en die wens hebben we gerespecteerd. Dat kon ook allemaal zonder grote problemen, doordat vrijwel al onze kinderen besloten mee te gaan. Op de drie jongsten na dan, Evert en die 2 van Mirjam, die alledrie studeerden in Maastricht. Evert bedrijfsmanagement, die van Mirjam voor arts en hotelmanager.

En zijn wij grootouders geworden over een rits kleinkinderen, waar Viola trouwens ook nog van heeft kunnen genieten.

Onze kinderen hebben altijd een hecht blok gevormd, eigenlijk al vanaf het begin af aan. En daar is over al die jaren niets aan veranderd, zelfs Evert, een nakomeling, is hierin meegezogen. Deze band is zelfs zo sterk dat er 2 huwelijken uit voortgekomen zijn t.w. Francois met Miranda, en Gerard met Sylvia. Vanzelfsprekend was Viola senior erg blij met de verbintenis tussen haar ‘opvolger’ en haar ‘geadopteerde’ dochter. Haar oogappel over al die jaren heen is echter toch haar naamgenote gebleven, iets wat denk ik terug te leiden is naar het prille begin van hun relatie. In haar ogen had onze dochter haar terug het leven in getrokken, in een leven dat haar in de daarop volgende jaren zoveel liefde en vreugde gegeven had.

Viola en Sylvia waren qua werk in de voetstappen van Monique gaan staan, hadden diergeneeskunde gestudeerd en waren later samen een dierenarts praktijk gestart, eerst in Nederland en daarna hier in Amboise. Waar Viola ook in het huwelijk is getreden met een hoteleigenaar. Gerard heeft een studie aan de landbouw hogeschool van Wageningen afgerond en uiteindelijk de verantwoordelijkheid over het beheer van de landerijen van Viola c.q. Francois gekregen en zich toegelegd op m.n. de wijnbouw. Francois en zijn kleine halfbroer Evert (die in mijn schoenen gestapt is) managen zowel het portfolio van Viola als dat van Viviana. Miranda was, naast dat ze een begenadigd schilderes is, afgestudeerd in de kunstgeschiedenis. En als zodanig draagt ze zorg over de grote verzameling kunst die Viola’s voorouders over de jaren heeft verzameld heeft

Ik kan alleen maar zeggen het geluk te hebben gehad om met drie erg mooie en sterke vrouwen, ieder op hun eigen manier een persoonlijkheid, het leven te hebben mogen delen. En weet ook niet of dit door het lot zo bepaald is, ben zelf eerder geneigd dit te zien als het resultaat van een reeks toevallige gebeurtenissen die mijn pad door het leven zo geplaveid hebben.

Daarbij de leegte die Monique en nu ook Viola in mijn leven hebben achtergelaten, is bij tijd en wijle ondragelijk. Gelukkig wordt dit iedere keer weer gecompenseerd door de gedachten aan wat zij mij of beter ons gegeven hebben.

Het heelt de wonden niet, dat doet er ook niet toe. Het zijn herinneringen aan mooie tijden, aan wat het mij gegeven heeft en ik op mijn manier mag delen met mijn omgeving, mijn en onze kinderen en kleinkinderen.

Over de tijd heb ik vaak te horen gekregen dat ik een geluksvogel geweest ben, het lot mij wel erg goed gezind was. En iedere keer zijn degenen die dat zeiden gecorrigeerd, kregen ze te horen dat het toch mijn eigen verdienste was. Klopt deels ook wel, want die woorden geluk of lot kende mijn familie niet.

En daar moet je je leven niet op inrichten, het is toch zoveel mooier terug te kijken op dat wat je bereikt hebt door je inspanningen. En die filosofie door te geven aan je nageslacht.

Liefde komt misschien aanwaaien, maar daarna is het wel hard werken om het mooie te behouden.