De auto stopte voor een onopvallende deur in een achterstraat. Geen bord. Geen raam. Alleen een discrete bel.

Binnen: fluweel, stilte, en mannen in maatpakken. Alles rook naar macht en beslotenheid.

Lars liep voorop. Janneke volgde — gekleed in niets meer dan een doorschijnende zwarte jurk. Geen slipje. Geen bh. Haar tepels duidelijk zichtbaar, haar dijen glanzend van olie. Een enkelbandje met zijn initialen om haar rechtervoet.

In de hoofdzaal stonden twaalf mannen. Stil. Kijkend. Keurend.

Lars ging voor haar staan. Legde zijn hand op haar bil.

“Deze vrouw is bezit,” zei hij luid.

“Mijn bezit. Maar vanavond... tijdelijk deelbaar. Eén uur. Alles toegestaan. Alleen voor wie weet wat ze waard is.”

Een gong klonk zacht.

Het bieden begon.

€500.

€750.

€1.100.

€1.500.

En toen…

“Twééduizend,” klonk een stem, scherp, kalm.

Janneke draaide zich naar het geluid. Haar hart sloeg over.

Maarten.

Hij stond daar. In een donkerblauw pak. Zijn blik koud.

Niet verlangend. Niet jaloers.

Maar afrekenend.

Lars keek hem aan. Geen woorden. Alleen spanning.

“€2.250,” kwam uit de hoek. Een andere man.

Dan nog één. €2.500.

De veiling ging door. Maarten bood niet meer.

Toen de hamer viel op €3.000, liep de koper naar voren. Janneke hield haar adem in. Maar Maarten draaide zich al om. Wilde gaan.

Ze kon zich niet inhouden.

“Maarten… waarom?”

Hij keek over zijn schouder. Zijn blik sneed haar doormidden.

“Zoveel ben je dus waard,” zei hij.

“Drieduizend euro. Voor wat ooit alleen van mij was.”

Zijn stem werd ijskoud.

“Je bent afgegleden, Janneke. Lager dan ik ooit voor mogelijk hield.”

Hij stapte naar haar toe.

“Je bent niets anders dan een hoer die zichzelf uitleent voor het applaus van mannen die je naam niet zullen onthouden.”

En toen liep hij weg.

Langzaam. Zwijgend. Onherroepelijk.

De man die €3.000 voor haar had geboden — een kale, gedrongen zakenman met felle ogen en een gouden horloge — gebaarde haar zonder woorden. Eén vinger. Zijn stoel in het midden van de ruimte.

Janneke’s benen voelden zwaar. Haar buik trilde. Maarten’s woorden echoden nog in haar hoofd. Je bent niets anders dan een hoer.

Maar ze liep.

Naar hem toe.

Op blote voeten, traag, als een offerdier.

Ze knielde tussen zijn benen. Zijn rits ging open. Zijn pik kwam vrij — dik, rood, hongerig.

“Begin,” zei hij kort.

Ze nam hem in haar mond. Haar lippen sloten zich strak om hem, haar tong draaide gehoorzaam. Ze voelde zijn handen in haar haren, hard, leidend.

Lars stond aan de zijkant van de ruimte, nippend van een glas. Zijn blik strak op haar gericht. Niet jaloers. Niet wreed. Maar bezittelijk.

Toen de man klaar was met haar mond, trok hij haar ruw omhoog.

“Op m’n schoot. Nu.”

Ze klom op hem, haar benen gespreid over zijn dijen. Zijn pik gleed zonder moeite in haar kut — nat, warm, gehoorzaam.

Hij begon te stoten. Hard. Recht omhoog. Haar borsten trilden, haar hoofd viel achterover.

“Ik heb betaald,” hijgde hij. “Dus ik neem je zoals ík wil.”

Ze kreunde — half van pijn, half van overgave. Haar handen om zijn nek, haar heupen bewegend in zijn ritme.

De andere mannen keken.

Sommigen openlijk. Anderen met hun hand in hun broek.

Toen hij zijn hand om haar keel sloot en haar harder begon te nemen, begon ze te trillen. Haar kut kneep samen. En ondanks alles… kwam ze.

Zacht, schokkend, leeggezogen.

Hij spoot in haar met een rauwe grom. En liet haar daarna als een pop van zich af glijden.

Ze bleef op haar knieën liggen. Beademend. Gebroken.

En Lars?

Die liep naar haar toe.

Legde één hand op haar hoofd.

“Goed gedaan, bezit.”

De ochtend na de club was stil. Te stil. Geen muziek. Geen woorden.

Janneke zat op haar knieën in het midden van de woonkamer, naakt, haar dijen nog plakkerig van andermans lust. Haar ogen staarden leeg voor zich uit. Haar ademhaling was kalm. Te kalm.

Lars kwam binnen. Fris gedoucht, strak in overhemd. In zijn hand: een klein doosje. Zwart leer.

Hij ging voor haar staan. Opende het langzaam.

Binnenin: een smalle zwarte halsband. Eenvoudig. Lederen band. Eén metalen plaatje eraan, glanzend.

Geen naam. Alleen een nummer.

No. 214.

Janneke slikte.

“Waarom dat?”

Lars knielde voor haar.

“Omdat daar je leven opnieuw begon. Kamer 214.”

Hij klikte de halsband om haar nek. Geen geweld. Geen woorden.

Een klik.

Afgesloten.

“Je naam is niet langer van belang,” zei hij.

“Je spreekt niet tenzij gevraagd. Je antwoordt alleen als ‘bezit’. Je slaapt op de grond, tenzij ik je roep. Je eet uit een kom, tenzij ik je meeneem.”

Ze knikte.

Haar ogen liepen vol. Maar ze verzette zich niet.

“Zeg het,” fluisterde hij.

“Ik ben bezit. Geen vrouw. Geen partner. Geen naam. Alleen functie.”

Lars stond op.

Liet haar achter op haar knieën.

En zij…

voelde voor het eerst in haar leven

rust.