Het was een broeierige zomeravond in Amstelveen. Ik had een kort, versleten spijkerbroekje aan dat nét mijn billen bedekte en een wit topje zonder bh, strak gespannen over mijn tepels die brutaal zichtbaar waren door het dunne katoen. Mijn sandaaltjes met kleine hakjes tikten op de stoep terwijl ik langzaam naar de snackbar liep in de buurt van het industrieterrein, waar ik met opzet wat later op de avond heen ging — ik wist precies hoe mannen me dan bekeken. En ik genoot ervan.

De snackbar was zoals altijd een beetje groezelig, met tl-licht dat een scherpe glans op de toonbank wierp. Er stonden drie mannen binnen, allen begin veertig, zonnebankbruin, een tikkie fout. Eén met een gouden ketting om zijn nek, een ander met een strak T-shirt dat zijn gespierde bovenarmen liet zien. De derde, met een slungelig postuur en ogen die altijd iets te lang bleven hangen, had iets ongemakkelijks, maar ook uitdagends. Hij keek niet alleen, hij bekeek je, alsof je al een object was. Hij leunde achterover op een barkruk, met een blik die me langzaam van top tot teen volgde.

Ik liep naar binnen, voelde meteen hun ogen op me. Mijn tepels stonden strak, en ik wist dat mijn billen wiegden terwijl ik naar de balie liep. Een van de mannen stak zijn tong uit, zonder het door te hebben. Zijn lichaamstaal verried precies wat hij dacht, en dat maakte me alleen maar scherper.

"Goedenavond," zei ik met een onschuldig glimlachje, "Mag ik een kroket?"

"Alleen een kroket?" vroeg de man met de ketting met een grijns. "Jij ziet eruit alsof je meer trek hebt dan dat."

Ik bloosde expressief en keek hem onderdanig aan. Ik voelde mijn hart sneller kloppen bij de manier waarop hij naar me keek. "Misschien heb ik wel zin in iets... extra’s," zei ik zacht, terwijl ik met mijn tong langzaam over mijn lippen ging.

Ze lachten, maar hun blikken bleven hangen. Er was iets in hun ogen wat ik al herkende, iets wat ik graag uitdaagde. Het maakte me nerveus, op een manier die ik niet altijd voelde, maar ik wist precies wat ik wilde. Ik draaide me zogenaamd onschuldig om om iets uit mijn zak te pakken, en bukte net iets te ver, zodat mijn kontje vol in zicht kwam. Het was geen toeval. Ik hoorde het zachte gefluit en een gemompeld “Lekker kontje, zeg.”

Ik draaide me weer terug, de blik van de man op de barkruk ving de mijne. "Weet je," zei hij, "achter in het magazijn is het een stuk koeler… en rustiger. Je zou daar even kunnen wachten terwijl wij... je bestelling klaarmaken."

Zijn stem was schor, warm, bijna bevelend.

Ik voelde een rilling over mijn rug bij zijn woorden, een mengeling van opwinding en onzekerheid. Wat als ik dit niet aankon? Maar ik wist al dat ik door zou gaan. Zonder een woord knikte ik en liep ik met kleine, verleidelijke stapjes richting het deurgordijn naar achteren. Achter me hoorde ik het geluid van stoelen die naar achteren schoven en voetstappen die me volgden.

Terwijl ik daar op de barkruk zat, voelde ik de ogen over mijn lichaam scannen, alsof ze mij met hun ogen aan het uitkleden waren. Vooral de man met de gouden ketting was mij duidelijk verder aan het ontdekken. Plots leek het alsof de tijd even stilstond toen ik de ogen van een van de mannen zag. Zijn blik was opeens anders, alsof hij me herkende. Een flits van herkenning gleed over zijn gezicht, gevolgd door een grijns die me meteen zenuwachtig maakte, maar tegelijkertijd ook opwond.

"Hé," zei hij ineens, terwijl hij langzaam dichterbij kwam, zijn ogen niet van me afwendend. "Wacht eens even, meisje… Jij bent toch… Jij komt altijd in Café 1870, hè?"

De andere mannen stopten met praten; en ineens had ik alle ogen op mij gericht en voelde ik hun nieuwsgierige blikken. Mijn hart begon sneller te kloppen. Hij had me herkend. Ik knikte langzaam; een lichte bloos kleurde mijn wangen, maar ik wist dat ik me niet meer kon verstoppen. Ik was hier en misschien wel om mezelf volledig over te geven, en dat was precies wat ik misschien wel wilde.

"Ja," zei ik met een grijns, "ik kom daar graag, ja." Ja, dat weten we, en ik weet ook dat je daar bekendstaat als… het geile sletje dat nergens voor wegloopt." Mijn stem klonk zacht, maar de ondeugende ondertoon was onmiskenbaar. Ik zag de glimlach op zijn gezicht groeien, en zijn ogen gloeiden van geil verlangen en herkenning.

"En je woont toch in Waardhuizen, inwonend bij die oudere man toch?" vroeg hij, de woorden zo vanzelfsprekend dat het leek alsof hij alles over me wist. Het was geen geheim dat ik daar woonde — ik had altijd de indruk gehad dat mijn reputatie in de stad groter was dan ik dacht.

"Ja," fluisterde ik. "Maar dat maakt niet uit, hè? Ik ben hier nu, en misschien wel om te doen wat jullie willen."
De ruimte achterin was klein, met metalen rekken vol dozen en een koelkast die zacht bromde. Maar het waren hun blikken die de lucht verhitten. De deur viel dicht achter ons.

"Zeg het maar," zei de man met het strakke shirt terwijl hij dichterbij kwam. "Wat wil je echt, meisje?"

Ik slikte, mijn stem zacht en ademend. "Ik wil... dat jullie me gebruiken. Zoals jullie graag willen. Hier. Nu."

Hun blikken werden donker, hebberig, opgewonden. "Dat hoef je geen twee keer te zeggen."

En toen begon het.

Ze stonden met z’n drieën om me heen in het krappe magazijn. Het TL-licht flikkerde zacht boven ons, en ik voelde mijn hart bonken — van opwinding, van overgave. Ik stond daar, heel klein, met mijn handen op mijn rug, mijn benen iets uit elkaar, zoals ik wist dat mannen het graag zagen. Mijn topje spande inmiddels nóg strakker; mijn tepels stonden als knopen door de stof heen.

De man met de ketting tilde mijn kin hard omhoog met twee vingers. “Zo braaf sletje, met je geile hoerige kleding aan om mannen uit te dagen en uit te lokken. Jij wéét wat mannen willen, hè?”

Ik knikte, mijn stem fluisterzacht: “Ja, meneer.”

Zijn mondhoeken trokken omhoog in een grijns die me kippenvel gaf. “Dan gaan wij jou laten zien wat échte honger is.”

Ik voelde hoe zijn hand langzaam over mijn borst gleed, mijn topje hard omhoogduwde, tot het net over mijn borsten viel. Mijn huid tintelde onder zijn vingers. Ik deed gek genoeg niets om hem tegen te houden — ik hóefde niets te doen. Dit was precies wat ik wilde.

“Wat een lekker geil ongeremd sletje ben je toch,” zei de man op de barkruk nu, terwijl hij zijn riem al losmaakte. “Je kwam gewoon naar de snackbar om je te laten gebruiken, of niet soms, geil snackbarsletje?”

“Ja…” fluisterde ik, mijn stem trillerig van geilheid. “Ik wil dat jullie me gebruiken… allemaal.”

Ze lachten, hard en opgewonden. Ik werd langzaam tegen een van de metalen rekken gedrukt, mijn jeansbroekje losgerukt met brute precisie. Het schuurde een beetje langs mijn huid — dat rauwe randje maakte het alleen maar spannender. Ik voelde me bekeken, gekeurd, volledig overgeleverd aan hun verlangens.

Mijn billen raakten het koude staal van de rekken. Mijn topje hing nutteloos rond mijn armen, mijn broekje op mijn enkels. Ik was open, kwetsbaar, beschikbaar. En ik voelde me op mijn geilst.

“Je hebt geluk,” zei de man met de gespierde armen, terwijl hij zijn broek opende. “Het is een rustige avond. We hebben alle tijd voor je schatje.”

Ik kon me bijna niet voorstellen dat dit echt gebeurde, maar het voelde zo goed om in hun handen te zijn, om mezelf volledig over te geven aan hun verlangen. De gedachte dat ik hen alles kon geven was verslavend.

Hij duwde me op mijn knieën, zonder woorden, en ik gehoorzaamde zonder aarzelen. Ik voelde zijn hand op mijn hoofd, stevig maar niet grof — net genoeg om mijn onderdanigheid te bevestigen. Ik keek op, mijn ogen glanzend van verlangen, mijn lippen lichtjes geopend.

“Pijp me, vieze snol, laat maar zien wat je waard bent, vieze kleine snackbarslet,” fluisterde hij.

En dat deed ik. Vol overgave. Geen schaamte, alleen pure geilheid.

Terwijl ik hem diende, voelde ik hoe de anderen om me heen stonden, hun handen op mijn tietjes, mijn billen, mijn rug, mijn nek. Ze wisten precies waar ze me moesten aanraken, precies waar ik het wilde. De wereld om me heen vervaagde terwijl ik me volledig aan hen overgaf.

Ik was hun lekkernij van deze avond. En ik proefde schijnbaar naar méér.