In mijn jonge jaren, voor ik ging lesgeven ben ik een tijdje dierenartsassistente geweest op de praktijk bij ons in de buurt. Ik was 21 jaar en Frank was toen al tegen de 40. Maar jezus, zó aantrekkelijk! We hebben maanden om elkaar heengedraaid, tot die ene dag...

Geen rauwe seks, maar wel seks

De geur van jodium en liefde 1

De regen tikte zachtjes tegen de ramen van de dierenkliniek, de wereld buiten grijs en stil. Binnen rook het naar ontsmettingsmiddel en dieren. Frank had net een zieke hond liefdevol naar zijn mandje gedragen en ik stond in de hoek, mijn hart kloppend als van een op hol geslagen paard.

'Alles oké?' vroeg hij zacht, zijn ogen zoekend naar iets in de mijne dat hij al te lang geheim had gehouden.

Ik knikte, maar mijn blik gleed onbewust naar de kleine, halfopen deur van de bezemkast, een plek waar normaal poetsdoeken en natte jassen hingen, maar die op dat moment de enige veilige plek leek voor wat er ging gebeuren.

Hij volgde mijn blik. Een halve seconde stilte. En toen, zonder een woord, trok hij me mee naar binnen, de deur zacht achter ons dichtvallend.

De kast was krap, het licht flikkerde. We stonden dicht, veel te dicht tegen elkaar aan en de spanning tussen ons trilde in de lucht als een geladen storm. Zijn hand gleed voorzichtig langs mijn kaaklijn en ik hield mijn adem in.

'Als ik je nu kus…' fluisterde hij hees, 'zal er geen weg terug zijn.'

Ik antwoordde niet met woorden maar legde mijn hand op zijn borst, voelde het bonzen van zijn hart onder zijn witte jas en trok hem dichterbij.

En daar, tussen de stofzuiger en de geur van jodium en rubber, kuste hij me. Zacht eerst, alsof hij het moment wilde proeven. Maar al snel werd het dieper, vuriger, alsof maanden van ingehouden verlangen eindelijk hun vrijheid vonden.De wereld buiten bleef draaien. Maar in de bezemkast van de dierenkliniek, was er alleen wij.

De geur van jodium en liefde 2

Zijn lippen vonden de mijne opnieuw, gulzig nu, alsof hij bang was dat het moment ieder moment van hem kon worden afgenomen. De wereld was stil, behalve het geritsel van jassen tegen elkaar en het zachte kreunen van verlangen dat ik zelf nauwelijks herkende als van mezelf.

Frank’s handen verkenden mijn rug, zijn vingers gleden onder mijn trui, warm en stevig. Zijn adem versnelde tegen mijn huid en zijn voorhoofd rustte even tegen de mijne terwijl we allebei lachten, zachtjes, betrapt in ons eigen verlangen.

'Wat doe je met me…' fluisterde hij, zijn stem schor.

Ik lachte zacht. 'Hetzelfde als jij met mij.'

Zijn doktersjas gleed half van zijn schouder toen we weer in elkaar verstrengeld raakten, mijn handen op zijn borst, zijn handen in mijn haar en toen…

Klik.

De deurklink bewoog.

'Frank? Heb je hier ergens de ontsmetting spray neergezet?' klonk de stem van Henk, de jongere dierenarts met de grijzende sik en nul gevoel voor timing.

We verstijfden als standbeelden. Frank hield zijn adem in, ik voelde mijn hart bonken in mijn keel. Hij drukte zijn vinger tegen mijn lippen en trok me zachtjes achter een stapel dekens, net uit het zicht.

De deur ging op een kier. Een straaltje licht viel de kast binnen.

Henk mompelde wat, keek vluchtig naar binnen, gromde iets over "altijd die rommel" en trok de deur weer dicht, zijn voetstappen wegstervend in de gang. We ademden pas weer uit toen het stil werd.

Frank keek me aan, zijn haar door de war, zijn lippen rood van onze kus en hij glimlachte breed. 'Nou... dat was bijna het einde van mijn carrière én het begin van een legende.'

Ik lachte stilletjes. 'We hadden de bezemkast wél een beetje legendarisch gemaakt.'

Zijn hand gleed weer naar mijn taille. 'Dus… waar waren we gebleven?'

'De geur van jodium en liefde 3

De stilte na Henk’s vertrek was elektrisch geladen. Onze lichamen nog steeds dicht op elkaar gedrukt, onze ademhaling zwaar, gejaagd. Frank keek me aan met ogen die niets meer verborgen, geen twijfel, geen angst, alleen pure begeerte.

'Ik dacht echt dat hij ons had...' fluisterde ik, maar mijn stem trilde. Niet van schaamte, maar van verlangen.

Frank glimlachte scheef. 'Misschien had hij dat moeten doen… want ik weet niet hoe lang ik mezelf nog in kan houden.'

Zijn handen gleden opnieuw over mijn heupen, langzaam, alsof hij elk stukje van me wilde leren kennen. Zijn lippen vonden mijn nek, zacht en warm, terwijl ik mijn hoofd opzij kantelde om hem beter toe te laten. Zijn adem brandde tegen mijn huid en zijn vingers speelden met de rand van mijn shirt.

'Zeg het als je wil dat ik stop,' fluisterde hij hees in mijn oor.

Maar mijn antwoord was duidelijk, ik duwde hem tegen de muur van de bezemkast, zijn lichaam onder mijn handen, zijn jas half open, de warmte tussen ons nu onmiskenbaar.

We bewogen instinctief, alsof alles wat we wekenlang hadden ingehouden nu losbrak. Tussen de jassen, bezems en ontsmettingsmiddelen ontvouwde zich een moment dat rauw en echt was. Lichamen dicht tegen elkaar, harten die sneller klopten dan normaal, een mix van passie en gevaar.

Zijn handen dwaalden over mijn lichaam alsof hij het al duizend keer had gedroomd. Onze lippen vonden elkaar opnieuw, dieper nu, hongerig. Alles voelde geladen, de ruimte klein, de tijd gestolen, de wereld daarbuiten ver weg. En toen, net toen we elkaar weer vonden in die vurige omhelzing...

Kloink.

Een bezem viel om.

We schrokken op, ogen groot. Onze ademhaling zwaar en synchroon.

Frank grinnikte zacht, zijn voorhoofd tegen het jouwe. 'Dit is waanzin… maar wat voelt het verdomd goed.'

De geur van jodium en liefde 4

De gevallen bezem lag roerloos tussen ons in, maar de wereld leek nog steeds te draaien op het ritme van onze ademhaling. De kast voelde kleiner, warmer, alsof hij zich om ons heen sloot als een cocon van geheim verlangen.

Frank keek me aan, zijn blik donker en intens, zijn stem nauwelijks hoorbaar. 'Als ik je aanraak… echt aanraak… dan is er geen weg terug. Dan heb ik mezelf niet meer in de hand.'

Ik slikte langzaam, mijn ogen gevangen in de zijne. 'Ik weet het. Maar ik wil het. Ik wil je.'

Zijn hand gleed voorzichtig naar beneden, over mijn buik, alsof hij elke centimeter wilde onthouden. Zijn aanraking was zacht, respectvol, maar doordrenkt van verlangen. Hij wachtte, tastte af, voelde de hitte onder mijn kleding en liet zijn vingers rusten op de plek waar mijn ademhaling stokte, daar waar mijn meest kwetsbare, warme zelf was.

Hij keek me aan, vroeg met zijn ogen om toestemming en ik gaf het met een zucht, een hapering van mijn lippen, een hand die in zijn haar gleed.

Zijn vingers bewogen langzaam, met toewijding in en uit me, alsof hij me wilde leren kennen met elke aanraking, alsof hij precies wist wat ik nodig had. Tussen ons hing een fluistering van zachte kreunen en woordjes, mijn hand stevig in zijn schouder, mijn hoofd achterover tegen de muur.

Ik voelde me gezien, begeerd, maar vooral: veilig. Alsof de hele wereld op dat moment maar één persoon kende die me écht begreep, Frank.

Hij boog zich naar mijn oor, zijn lippen nauwelijks bewegend. 'Ik wil je… op elke manier. Maar alleen als jij dat ook wil.'

Je antwoordde met een kus, diep en vol vuur, wederom een antwoord zonder woorden en de bezemkast werd opnieuw een plek waar grenzen vervaagden, waar alleen aanraking en verlangen telden.

Frank trok langzaam mijn operatiebroek omlaag en voelde mijn doorweekte slipje. 'God, sta me bij.'

Met een snelle beweging landde het stukje stof om mijn enkels waar ik gelijk uit stapte. We hadden niet veel tijd. Als we te lang wegbleven zouden onze collega's ons gaan zoeken en ons onherroepelijk in een gênante scene vinden.

Ik voelde hoe hij me tegen de muur drukte en mijn been optilde. Zijn mond veroverde de mijne in een passionele kus terwijl hij bij me binnendrong. Zijn lid groot en hard, mij oprekkend tot het uiterste. Ik kreunde in zijn mond door zijn grote geslacht dat in een gestaag ritme in mij pompte.

Frank legde zijn hoofd in mijn nek, zijn hand vond mijn borst en masseerde haar zacht tot mijn tepel keihard was.

Ik werd licht in mijn hoofd door mijn naderende orgasme en trok Frank nog dichter tegen me aan.

'Oh Frank, ga door.' hijgde ik in zijn oor. Ik voelde zijn harde lid dieper in mijn vagina stoten. Mijn wanden trokken hem al snel over de rand, ik kreunde diep, trok en duwde aan hem. Ik kwam en hoe. Snel begroef ik mijn gezicht in zijn nek om het niet uit te schreeuwen, een actie die geheid de aandacht zou hebben getrokken.

Frank tilde zijn hoofd op en keek me diep in de ogen. 'Ik ga al komen, ik hou het niet meer. Sorry!' kreunde hij en begon me vol te spuiten. Na een paar laatste lange halen bleef hij stil in me.

Hij rustte zijn hoofd tegen de mijne. Kleine zweetdruppeltjes bedekten zijn voorhoofd, het gevolg van ons intieme samenzijn, zijn ogen zacht en loom.

De geur van jodium en liefde 5

De minuten in de bezemkast voelden als een eeuwigheid en toch ook als één ademhaling. Frank’s hand rustte nog even op mijn heup, zijn lippen zacht tegen mijn slaap, terwijl onze lichamen na-ijlden van wat we net hadden gedeeld. De ruimte rook nu niet alleen meer naar ontsmettingsmiddel en rubber maar ook naar zweet, huid en heimelijke hartstocht.

'Shit,' fluisterde Frank ineens, terwijl hij naar de klok op zijn smartwatch keek. 'Ik moet zo weer in de spreekkamer zijn. Er komt een konijn met overactieve hormoonprobleem…'

We keken elkaar aan en begonnen zachtjes te lachen, een samenzweerderig, warm gelach dat alleen gedeeld wordt tussen twee mensen die net de rand van de wereld samen hebben opgezocht.

'Oké,' zei ik, terwijl ik mijn kleding een beetje rechttrok. 'We moeten dit goed verbergen.'

Frank boog zich naar me toe, zijn hand even op mijn kaak, zijn duim teder langs mijn lip voor hij me nog een vurige zoen gaf. 'Maar hoe verberg je iets wat je het liefst aan de hele wereld zou willen laten zien?'

Ik voelde iets in mijn buik fladderen bij die woorden. Want hoe graag ik dit moment voor mezelf wilde houden, zijn stem, zijn geur, zijn aanraking… alles aan hem schreeuwde dat dit niet zomaar iets was.

We openden samen de deur op een kier, keken vluchtig naar buiten. De gang was leeg.

'Coast is clear,' fluisterde hij. 'Voor nu.'

Ik glipte naar buiten, net iets voor hem en liep met een stalen gezicht naar de balie alsof ik niets liever deed dan afspraken inplannen en dossiers aanvullen. Maar ik voelde zijn blik branden in mijn rug.

Frank volgde enkele tellen later, jas strak dichtgeknoopt, een onschuldige frons op zijn gezicht alsof hij zich afvroeg waar de ontsmettingsspray gebleven was.

Henk keek even op vanuit zijn behandelkamer. 'Alles gevonden?'

Frank knikte kalm. 'Ja hoor, precies wat ik nodig had.

Zijn ogen vonden de mijne even, net voordat hij zijn spreekkamer in liep. Eén enkele blik, vol vurige belofte.

Dit was nog maar het begin.