Inleiding

Ruim tien jaar heb ik als receptioniste-secretaresse gewerkt op het Public Relations-adviesbureau van mijn vader. Ik heb er mijn man leren kennen en ik ben er een keer vreemd gegaan, maar dat gebeurde pas nadat mijn echtgenoot te kennen had gegeven, wel iets voor partnerruil te voelen. Wat mijn vluggertje wel enigszins rechtvaardigde.

Was ik na die tien jaar maar nooit op het idee gekomen om mijn geluk eens in de journalistiek te beproeven. Weliswaar vond ik snel een baan bij een landelijk dagblad, maar moest na nauwelijks twee jaar al ervaren, dat het "last in, first out" ook voor mij gold, toen bleek, dat de technische vooruitgang de krant steeds meer abonnees kostte. En zo stond ik dus van de ene dag op de andere op straat en was ons inkomen bijna gehalveerd.

Inmiddels ben ik vier maanden vergeefs op zoek naar een andere bron van inkomsten, dus moet er van de nood een deugd worden gemaakt, hoe ondeugend het misschien ook lijkt. Want ik zal mijn ietwat nymfomane aard te gelde moeten maken.

Nee, een echte nymfomane ben ik niet. Ik kan, als het moet, best buiten seks, ben er dus niet aan verslaafd, maar maak er ook geen geheim van, dat ik graag intiem verkeer met mannen, die ik aardig vind. En daar moet letterlijk en figuurlijk munt uit te slaan zijn. Niet als prostituée, callgirl of escort. Want ik wil niet uitgekozen worden, maar zélf kiezen, zelf bepalen, met wie ik naar bed ga en aan wie ik voor de bewezen diensten een vergoeding vraag. Vrienden en bekenden komen daarvoor natuurlijk niet in aanmerking, maar wel mannen, die ik eenmalig en bij toeval kan ontmoeten en die mij aardig lijken. Maar waar moet ik die vinden?

Ineens schoot me te binnen, dat de broer van Loes, een vroeger klasgenootje van me, nog niet zo lang geleden een regionaal conferentie-oord met verblijf-accommodatie heeft geopend. Bedrijfsleven, overheid en ook verenigingen organiseren daar meerdaagse symposia, workshops, trainingen, conferenties en andere educatieve bijeenkomsten. Wellicht een mooi werkterrein voor mij, als 's avonds na de lessen en lezingen de deelnemers en cursisten wat ontspanning zoeken. En ook een mooie gelegenheid om de banden met mijn klasgenootje te hernieuwen. Zij was er destijds getuige van, hoe ik tijdens een klasse-avond in het fietsenhok met een vriendje stond te neuken. Dat is destijds nog een hele rel geworden.

Ik maakte een afspraak met Bert, de broer van Loes, in de bar van zijn vergadercentrum en probeerde me een voorstelling van het verloop van het gesprek te maken. Op basis daarvan hulde ik me in een tamelijk korte rok, een blouse met gemakkelijk te variëren inkijk en schoentjes met hoge hakken. Want dit zou ook wel zo ongeveer de outfit zijn, waarin ik mijn werk zou gaan doen, vermoedde ik.

Bert bleek er al te zijn, toen ik aan de balie naar hem informeerde. De receptioniste, Nancy, begeleidde me naar de bar en nam mij onderweg nogal kritisch op. Het was niet moeilijk, haar gedachten te raden.

Het valt voor een vrouw. gekleed in een korte of nauwe rok, niet mee om op elegante wijze op een barkruk plaats te nemen. En dat was Bert niet ontgaan. Ik vroeg me af, wat ik al had prijsgegeven.

Over de zakelijke kant werden we het bij een glaasje en nog een glaasje opmerkelijk snel eens. Bert zou me per email op de hoogte houden van de bijeenkomsten, die er werden gehouden. Ik kreeg tijdens de avonduren alle bewegingsvrijheid in zijn conferentieoord en Bert ging er zelfs van uit, dat mijn aanwezigheid aan zijn bar wellicht omzetbevorderend zou kunnen werken. En voor de gevallen, dat ik me wilde afzonderen, stelde hij een kamertje beschikbaar.

Nou, die Bert heeft het daar mooi voor elkaar. Heel gastvrij heeft hij me het hele complex met alle faciliteiten laten zien. In het heel intieme en gezellige café zwaait zijn drie jaar oudere zus Loes de scepter en zij doet dat volgens Bert op een "zeer wervende manier". En daar zou ik, zo veronderstelde Bert, zeker ook een bijdrage aan leveren.

De rondleiding eindigde op de tweede verdieping, aan het eind van de gang, waar zich mijn kamer bevond, voorzien van een ruim bed, een ligbad en douche, een ruime klerenkast en ook tv en wifi ontbraken niet.

Even vroeg ik me af, of ik hem nu moest bedanken op de wijze, waarop ik straks mijn boterham moet verdienen, maar om de één of andere reden vond ik het niet passen in de loop der dingen.

"Kan er ook gedanst worden?" vroeg ik, want ten eerst houd ik van dansen en ten tweede is close dancing vaak de inleiding tot verdere intimiteiten.

"Jazeker, dat kan in het café. Als er behoefte aan is, zorgt Loes wel voor de juiste sfeer en ambiance wat muziek en verlichting betreft".

"Zullen we even kijken?"

Beneden, in het café, dimde Bert het licht en zette een zwoel muziekje op."Het leek wel, of hij nog precies van de schoolfeestjes van weleer wist, van welke muziek ik geil word als ik erop dans.

"Zullen we even?"

Eerst dansten we nog "klassiek", maar al gauw had ik mijn armen om zijn nek gelegd en voelde ik zijn handen op mijn billen, voorzichtig zoekend naar de contouren van mijn slipje. Ik legde mijn hoofd tegen zijn schouder en wist, dat hij in mijn blouse keek. Ik voelde me heerlijk en wist, wat er ging gebeuren. En het gebéurde ook.

Rond elf uur was ik weer thuis. Hopelijk zag ik er niet al te verfomfaaid uit. En om moeilijke vragen van mijn man voor te blijven, zei ik bij binnenkomst op opgewekte toon:

"Ik heb weer een baan, Hans".

"Zo, da's mooi, Karin. Waar?"

"Bij dat nieuwe conferentie-oord, Boslust of Boszicht. Officieel verleen ik daar facilitaire ondersteuning".

"Wat houdt dat in?"

"Hulp aan de bar en andere vormen van hand- en spandiensten".

"Interessant. En verdient het ook een beetje leuk?"

"In elk geval zwart. En werktijden globaal van 16.00 tot 22.00 uur. En als het 's avonds eens wat later wordt, is er altijd een kamertje voor me beschikbaar en kan ik er overnachten".

"Beetje vervelende werktijden, maar fijn, dat je iets gevonden hebt. Hoe ben je daar zo terecht gekomen?"

"Ik las er toevallig over in de krant. Een oud-klasgenoot van me en zijn zus runnen het".

"Oh, vandaar. En heb je ook nog nagedacht over partnerruil, waar we het laatst over hadden?"

"Nee, nog niet. Is er haast bij?"

"Dat niet, maar ik dacht, dat we er allebei wellicht aan toe waren".

"Ik zal erover nadenken", zei ik en overwoog intussen of het misschien iets was voor Bert, al wist ik niet eens of hij getrouwd was. Of misschien voor zijn zus. Loes was wel getrouwd en had zelfs al een zoon van zestien.

"Ik ga naar bed", zei ik tenslotte. "Ik ben moe. Heb tenslotte heel wat moeten praten om die baan te krijgen".